مرد سال فوتبال آسیا از آغاز تا امروز

برای سالها و دهه ها در رسانه ها و افکار عمومی کشورمان مطالبی از این دست می شنیدیم و می خواندیم که فوتبال ایران همچون تمام زمینه ها در دنیا تک و بی رقیب است و ایرانی ها این توانایی را دارند که در بالاترین سطح دنیا آقایی کنند! در روزهایی که امکان پخش مسابقات کشورهای آسیایی وجود نداشت، هر فوتبالیست ایرانی که چند روز را در کشورهای عربی سپری می کرد، مدعی می شد اعراب تنها پول و امکانات مالی دارند و اگر درصدی از هزینه های آنها در ایران می شد، ایران قدرت فوتبال آسیا می شد! در مورد کشورهایی مثل کره و ژاپن هم عمدتا بحث بر سر این بود که استعداد آنها از ایرانی ها کمتر است. بر مبنای کدام متر و معیار؟ مشخص نبود!

درخشش یکی دو بازیکن ایرانی در سطح فوتبال آسیا این توهم را تقویت کرد که بازیکنان ایرانی در دنیا بی همتا هستند تا جایی که وقتی در سال 1997 هیده توشی ناکاتا ستاره ژاپنی مرد سال آسیا شد، معروف ترین روزنامه ورزشی آن روزهای ایران نوشت:

این عنوان قرار بود به کریم باقری و خداداد عزیزی برسد. اما ژاپنی ها با یک سامسونت پر از دلار، رای AFC را تغییر دادند!!

برای چند سال، ایران با تک ستاره های خود کجدار و مریز با قدرتهای آسیا رقابت کرد تا جایی که کمتر از دو دهه قبل، ژاپنی ها 5 عنوان مرد سال آسیا کسب کرده بودند، ایرانی ها 4 عنوان و کره ای ها 3 تا! به این ترتیب در سال 2005 روزنامه خبر ورزشی نوشت:

ایران برای رسیدن به ژاپن یک مرد سال می خواهد.

البته همین روزنامه در مقاله عجیبی نوشت:

شرکتهای چندملیتی مانع می شوند که عنوان مرد سال آسیا به علی کریمی برسد و آنها ترجیح می دهند جایزه مرد سال آسیا نصیب پارک جی سونگ بازیکن کره جنوبی و منچستر یونایتد شود!

چند روز بعد که AFC تمام بازیکنان آسیایی شاغل در اروپا را از این لیست حذف کرد و جایزه بهترین بازیکن آسیا به حمد المنتشری عربستانی رسید، مشخص شد مقاله روزنامه تا چه اندازه یاوه بوده است!

اما عناوین مرد سال آسیا پس از آن به هیچ بازیکن ایرانی نرسید و نفراتی چون احمد خلیل(2015) و عمر عبدالرحمن( 2016) از امارات، عمر خربین از سوریه( 2017)، سرور جپاروف از ازبکستان( 2008 و 2011)، یاسر القحطانی( 2007) و ناصر الشمرانی( 2014) از عربستان، ژی ژنگ از چین( 2013)، خلفان ابراهیم( 2006)، عبدالکریم حسن( 2018) و اکرم عفیف( 2019) هر سه از قطر جایزه بهترین بازیکن سال آسیا را به خود اختصاص دادند.

با شکل گیری جایزه بهترین بازیکن بین المللی آسیا که به بازیکنان آسیایی شاغل در اروپا یا خارجی های شاغل در لیگهای آسیایی اختصاص می یافت، دوران حکمرانی سون هیونگ مین کره ای آغاز شد و او اولین بار وقتی در لورکوزن توپ می زد این جایزه را در سال 2014 به خود اختصاص داد و پس از آن تا امروز تعداد عناوین خود را به 9 افزایش داده است! به عبارت ساده تر او تنها در سال 2016 این جایزه را به شینجی اوکازاکی ژاپنی واگذار کرد.

به این ترتیب بعد از کسب عنوان بهترین بازیکن آسیا در سال 2005 توسط علی کریمی، این عنوان هرگز به یک ایرانی نرسیده و تنها به این دلخوش کرده ایم که گهگاه بازیکنانی مثل مهدی طارمی و سردار آزمون در لیست کاندیداهای مرد سال جا می گیرند و البته که در پایان، توفیقی کسب نمی کنند!

به این ترتیب حالا ایران برای رسیدن به جایگاه نخست در لیست افتخارات، باید بیش از یک دهه عناوین بهترین های آسیا را از آن خود سازد. اما با کدام نیروی انسانی؟!