- آسمونی
- اخبار
- اینتر- میلان، دربی دلا مادونینا
اینتر- میلان، دربی دلا مادونینا
دربی 241
مسابقه دربی دلا مادونینا این بار در عربستان برگزار شد؛ در فینال رقابتهای سوپرکاپ ایتالیا در حالی که سرجیو کونسیسائو مربی جدید میلان تنها دومین مسابقه خود را به عنوان مربی روسونری تجربه می کرد و برد در این مسابقه می توانست رکوردی عجیب برای او به ارمغان آورد که از سال 1930 به این طرف بی سابقه بود؛ کسب اولین جام با تنها دو مسابقه مربیگری میلان!
با گلی که در دقیقه 1+45 لوتارو مارتینز روی پاس مهدی طارمی برای اینتر به ثمر رساند، نیمه نخست کم حادثه و کسل کننده دو تیم به شکلی جذاب به پایان رسید. اما نیمه دوم شرایطی کاملا متفاوت داشت. در دقیقه 47 یک پاس عمقی مهدی طارمی را در موقعیت تک به تک قرار داد و این بازیکن گل دوم اینتر را در موقعیت تک به تک به ثمر رساند تا به اولین ایرانی بدل شود که در یک فینال اروپایی گل می زند.
با این حال خیلی زود تعویض های شاهکار کونسیسائو سرنوشت مسابقه را عوض کرد. یک ضربه کاشته از تئو هرناندز در دقیقه 52، گلی از کریستین پولیشیچ در دقیقه 80 و بالاخره بغل پای تامی آبراهام در دقیقه 3+90 در حالی به دست آمد که هم آبراهام بازیکن تعویضی بود و هم رافائل لیائو که روی گلهای اول و دوم میلان تاثیر مستقیم داشت. و به این ترتیب میلان با درخشش مربی خود قهرمان سوپرکاپ شد.
در یک نگاه
از مجموع رقابت های دو تیم 241 مسابقه رسمی بوده و 71 رقابت نیز دیدارهایی غیر رسمی به شمار رفته اند. در مجموع این رقابتها میلان 117 بار موفق به شکست رقیب خود شده و اینتر هم حالا به آمار 115 رسیده است؛ 80 مسابقه هم مساوی شده تا بردهای میلان باز هم بیشتر از اینتر شود. اما در نبردهای رسمی دو تیم، اینتر با 91 برد، بیشتر از رقیب خود صاحب برد شده است. با این حال بهترین نتیجه دو تیم در دربی دلا مادونینا از آن میلان بوده که در 11 می 2001 رقم خورد و این تیم موفق شد با 6 گل نراتزوری را در هم بکوبد. میلان همچنین در مسابقات غیر رسمی عملکرد بهتری داشته و 36 بار صاحب برد شده است.
دو باشگاه با ریشه ای مشترک
باشگاه میلان در ۱۶ دسامبر ۱۸۹۹ با نام «باشگاه کریکت میلان» به وسیلهٔ دو انگلیسی تأسیس شد. میلان تا سال ۱۹۰۸ توانست سه بار قهرمانی ایتالیا را جشن بگیرد اما در این سال، بین سران اصلی باشگاه بر سر استفاده از بازیکنان خارجی اختلاف افتاد تا اینکه طی یک جلسه رسمی، گروهی که اعتقاد به استفاده از بازیکنان خارجی داشتند از این باشگاه جدا شده و نام اینترناتزیوناله را برای باشگاه خود انتخاب کردند که به معنای بین المللی بود. اینتر با کنار گذاشتن محدودیت های استفاده یا عدم استفاده از بازیکنان غیر ایتالیایی، به سرعت اوج گرفت و دو سال بعد نخستین قهرمانی خود را در لیگ جشن گرفت.
سالهایی به رنگ قرمز
اما تا فصل 13-1912 اغلب نتایج به سود میلانی ها بود. به جز برد (3-2) در نخستین مسابقه تاریخ دو تیم، میلان از 1910 تا 1913 در شش مسابقه پیاپی برنده شد؛ از جمله برد (6-3) در روز 30 آوریل 1911. میلانی ها بعدها یک بار دیگر موفق شدند همشهری خود را 6 تایی کنند. اتفاقی که در روز 11 می 2001 رخ داد و میلان با برتری(6-0) مقابل اینتر، درخشان ترین نتیجه خود در دلا مادونینا را کسب کرد. اما هنوز زمان زیادی تا این برد مانده بوده بود و بعد از 6 برد میلان، نوبت به بردهای اینتر رسید؛ اینتر که در فوریه 1910 دو بار با نتایج(5-0) و (5-1) حریف خود را در هم کوبیده بود، تا قبل از جنگ جهانی اول، در سه مسابقه، سه بار صاحب برد برابر میلان شد؛ از جمله برتری(5-2) در 22 فوریه 1914. جنگ جهانی اول بیش از 5 سال در مسابقات دو تیم وقفه ایجاد کرد.
تساوی های تکراری
روز 19 دسامبر 1920 نخستین نبرد دو تیم بعد از جنگ جهانی اول برگزار شد و برای اولین بار مسابقه دل مادونینا بدون گل تمام شد. دیدار برگشت در روز 30 ژانویه 1921 نیز مساوی تمام شد؛ این بار با نتیجه (1-1). پس از آن و طی ماههای سپتامبر 1935 تا فوریه 1937 چهار مسابقه با تساوی خاتمه یافت که به جز تساوی دو بر دو 2 فوریه 1936، سایر رقابت ها(1-1) خاتمه یافت؛ آمار 4 تساوی پیاپی تا امروز هرگز تکرار نشده است.
توقف قهرمان اروپا مقابل میلان
اینتری ها زودتر از همشهری خود، قهرمان اروپا شدند. سالهای ابتدایی دهه 60، سالهای مربیگری هلنیو هررا در اینتر بود و نراتزوری تمامی عناوین ممکن از جمله لیگ، کوپا ایتالیا و جام قهرمانان اروپا را تصاحب کرد. اما دلامادونینا شرایطی متفاوت داشت و اینتر طی سالهای 1960 تا 1964 تنها یک بار مقابل روسونری به برتری دست یافت؛ 4 فوریه 1962 با نتیجه (2-0). در مقابل، میلانی ها 4 بار بردند و 3 بار مساوی کردند.
اما از 28 مارس 1965 بود که هشت مسابقه بدون شکست اینتر مقابل میلان آغاز شد و نراتزوری صاحب 4 برد و 4 تساوی مقابل همشهری خود شد.
14 بازی و یک شکست
بین اکتبر 94 تا مارس 99 دو تیم در 14 مسابقه مقابل هم قرار گرفتند که اینتر تنها یک بار شکست خورد. آن هم در هشتم ژانویه 98 و با شکست (5-0)! ولی در سایر مسابقات نراتزوری موفق بود و به جز 6 مساوی، در سایر رقابت ها پیروز شد. از جمله دو برد(2-1) در دیدارهای رفت و برگشت مرحله یک شانزدهم نهایی جام حذفی و برد(3-0) در سری آن در مارس 98 و به فاصله دو ماه بعد از آن شکست هولناک جام حذفی.
نبرد نیمه تمام
پس از برد(1-0) روز 3 مارس 2002 اینتر در برابر میلان، اینتری ها 10 دیدار پیاپی در برابر رقیب خود ناکام ماندند. در این دوران تساوی های اینتر در برابر میلان نیز رنگ و بوی شکست داشت. در می 2003 بود که دو تیم در نیمه نهایی لیگ قهرمانان مقابل هم ایستادند. هر دو دیدار در ورزشگاه سن سیرو برگزار شد اما به قید قرعه میلان در دیدار رفت میزبان اعلام شد و مسابقه را (0-0) به پایان رساند. اما در دیدار برگشت که (1-1) تمام شد اینتر میزبان بود و به همین سادگی شانس حضور در فینال لیگ قهرمانان را از دست داد. دو سال بعد در ماه آوریل، میلان در دیداری که میزبان اعلام شد حریف خود را (2-0) برد. در دیدار برگشت، تماشاگران اینتر که بخت صعود را از دست رفته دیدند، با پرتاب مواد آتشزا به داخل میدان، مانع از آن شدند که بازی تا پایان انجام گیرد و چنین شد که یوفا اینتر را (3-0) بازنده اعلام کرد.
