نگاهی به اصل پانزدهم قانون اساسی

زبان‏ و خط رسمی‏ و مشترک‏ مردم‏ ایران‏ فارسی‏ است‏. اسناد و مکاتبات‏ و متون‏ رسمی‏ و کتب‏ درسی‏ باید با این‏ زبان‏ و خط باشد ولی‏ استفاده‏ از زبانهای‏ محلی‏ و قومی‏ در مطبوعات‏ و رسانه‏ های‏ گروهی‏ و تدریس‏ ادبیات‏ آنها در مدارس‏، در کنار زبان‏ فارسی‏ آزاد است.

با دقت در اصل 15 قانون اساسی تدریس ادبیات محلی و قومی در مدارس مجاز شناخته شده ؛ ولی تاکنون در هیچ یک از استانهای کشور کتابی به زبان محلی منتشر نشده به طوری که ما اگر متون ساده را به زبان مادری برایمان بنویسند خواندن آن مشکل تر از زبان فارسی است .

فرهنگ دارای تعاریف و دسته بندی های متعددی از سوی جامعه شناسان است که در یک نگاه تمام پیشرفت های بشر را فرهنگ دانسته ودر نگاه دیگر که کاملتر به نظر می رسد پیشرفت های مادی را تکنولوژی و پیشرفت های غیر مادی را به نام فرهنگ تعریف کرده اند ؛

اگر فرهنگ را به معنای دستاوردهای غیر مادی بشر بدانیم شامل ضرب المثل ، خرافات ، مذهب ، ادبیات ، شعر و..... می گردد در این بین همه آنها برای انتقال به نسل بعد نیازمند زبان به عنوان پایه و ریشه فرهنگی هستند . وصد البته زبان به دو سبک نوشتاری و گفتاری تقسیم می شود.

مهم ترین نماد و هویت هر قومی زبان آن است بی توجهی به زبانهای محلی یعنی تلاش برای خشکاندن ریشه های آن و همین امر باعث فراهم آمدن شرایط اضمحلال یک فرهنگ در فرهنگ مسلط گردد . وقتی اعضای یک قوم ارتباط با گذشته خود نداشته باشند و نسل نو به دیده حقارت به زمان ماضی و پیشینه تاریخی خود بنگرد و زمانی که کرد ، لر ، بلوچ ، ترک وسایر زبانها هویت خود را در برابر دیگران کتمان کنند آغاز فاجعه فرهنگی ست زیرا هیچ تضمینی وجود ندارد که به سوی فرهنگ رسمی و برنامه ریزی شده کشور یعنی فارسی سوق داده شوند .

گرچه در جامعه امروز فرهنگ ما به فرهنگی التقاطی مبدل شده و عناصرهمه فرهنگها در دیگری رسوخ نموده ولی این سخن به معنی بی توجهی به سه دسته بندی فرهنگی یعنی جهانی ، ملی و محلی نیست بلکه بدان معناست که نمی توانیم و نباید باورهای فرهنگی بومی که به صورت فولکور آن می باشد را تضعیف کنیم. قبول کنیم زبان هر قومیتی پرچم برافراشته آنست اگر این بیرق را بشکنیم چیزی برای جامعه کرد و لر و ترک و.... باقی نمی ماند تا از آن دفاع کنند.

در میان زبانهای محلی ترکها لااقل در عمل برای حفظ اصالت خود تلاش بیشتر و مضاعفی داشته اند و بسیاری از آنان ابتدا زبان مادری را به کودک خود یاد می دهند ومعتقدند با بودن برنامه های تلویزیونی و رسمی خود به خود کودکان زبان فارسی را یاد می گیرند اما در میان ما کرد زبانها از همان لحظه تولد گوش کودک خویش را با کلمات فارسی پر می کنیم .

شاید گروهی این توجیه را داشته باشند که آموزش زبان فارسی از همان بدو تولد باعث رشد تحصیلی کودک در مدرسه می گردد در صورتی که اگر یک کلمه با فرزندان خود فارسی صحبت نکنیم ذهن کنجکاو و فراگیر کودکان باز از طریق برنامه های کارتونی و تلویزیونی باعث تسلط آنان به فارسی می گردد.