بیوگرافی فالکائو

برزیلی ها همیشه یکی از قدرتهای برتر فوتسال جهان هستند، چه قهرمان جام جهانی شده باشند، چه نه. آنها بیش از 70 سال است که این نوع فوتبال را بازی می کنند. ضمن این که نمی توان فراموش کرد که تا همین چند سال قبل، بازیکنی در ترکیب سلسائو حضور داشت که می توان از وی به عنوان بهترین بازیکن تاریخ برزیل یاد کرد.

مارکوس سوراتو درباره وی می گوید:

فالکائو در طول دوران بازی خود موفق شد بین تماشای بازی و فوتبال نتیجه گرا تعادل فوق العاده ای ایجاد کند. قهرمانی های فالکائو در کنار مهارت های بی نظیری که داراست، از او بازیکنی جامع ساخت. البته فالکائو به خاطر مصدومیتی که دچارش شد  و همچنین وضعیت عمومی آمادگی جسمانی اش، دوران سختی را پشت سر گذاشت. سن و سالش هم به مرور اثر خود را نشان داد، با این حال فالکائو همیشه بازیکنی بود که همه او را دوست داشتند و همیشه پرطرفدار ماند.

الکساندرو روزا ویرا که اسم هافبک بزرگ دهه 80 برزیل- فالکائو- را به عنوان لقب خود انتخاب کرد، در 15 سالگی با کورینتیانس- باشگاه بزرگ زادگاه خود سائوپائولو- قرار داد امضا کرد. بسیاری از بازیکنان با استعداد برزیلی اولین بار در زمین های فوتسال کشف شدند. او در ارتباط با اهمیت فوتسال می گوید:

 به اعتقاد من، فوتسال برای یک فوتبالیست، مدرسه فوق العاده ای است. کسی که فوتسال بازی می کند، به احتمال زیاد فرصت فوتبال بازی کردن را به دست خواهد آورد. ولی کسی که فقط فوتبال بازی می کند، هرگز پایش به فوتسال باز نخواهد شد. به نظر من، تفاوت بزرگ فوتبال و فوتسال همین است. وقتی دنیا متوجه شود که فوتسال در شکل دادن به بازیکنان چقدر مهم است، آن وقت در سراسر دنیا شاهد کشف تعداد زیادی بازیکن خوب خواهیم بود.البته بین فوتبال و فوتسال تفاوت های زیادی وجود دارد. از اندازه  زمین گرفته تا توپ و شرایط آب و هوایی. در فوتبال، بازیکنان در سرما و گرما و زیر باد و باران بازی می کنند. ولی در فوتسال از این قبیل مسائل هیچ خبری نیست. 

با این که فوتبال داخل سالن همیشه نقطه قوت فالکائو بوده، اما این بازیکن با استعداد در فوتبال روی چمن هم چهره شناخته شده ای به شمار می آمد. در اواخر دهه 90، لیگ حرفه ای فوتسال در برزیل آغاز به کار کرد و با این که باشگاههای برزیلی مدام در آن لیگ حاضر شدند و جای یکدیگر را گرفتند، اما فالکائو برای بازی روی چمن هم چهره جذابی بود. خودش می گوید:

برزیل وسعت زیادی دارد اما فکر می کنم اکثر تیمهایی که عناوین قهرمانی را از آن خود کرده اند، از جنوب برزیل آمده اند. از سانتا کاتارینا، ریو گرانده دو سول و پارانا که همیشه تیمهای خوبی داشته اند. شهرهای آن نواحی کوچک تر از ریو دوژانیرو و سائوپائولو هستند و شرکتهای صنعتی زیادی در آن مناطق فعالیت می کنند. بنابراین در یک شهر 150 تا 200 هزار نفری که علاقه زیادی به ورزش در آن دیده می شود، داشتن یک تیم فوتسال موفق خیلی ساده تر از داشتن یک تیم فوتبال بزرگ است. در جنوب کشور، امکان دیده شدن خیلی بیشتر است؛ مردم خیلی پرشور هستند و سالن های سرپوشیده را پر می کنند. زندگی در خارج از شهرهای جنوبی، با شرایط مشابه آن در شهرهای شمالی خیلی متفاوت است. برزیل رویهم رفته در فوتسال خیلی قدرتمند است؛ مخصوصا سانتا کاتارینا و ریو گرانده دو سول که بازیکنانشان از گوشه و کنار برزیل به این تیمها می آیند. خلاصه این که برزیل برای پرورش بازیکنان بااستعداد فوتسال، خاک بسیار حاصلخیزی دارد.

فالکائو در سال 1998 رابطه طولانی مدت خود را با تیم ملی برزیل شروع کرد و در سالهای 2000 و 2004 در حضورهای ناموفق برزیل در جام جهانی فوتسال شرکت داشت. اما فالکائو با درخشش در همین رقابتها چنان شهرت یافت که باشگاه سائوپائولو به او پیشنهاد داد که با تیم فوتبال این باشگاه قرارداد امضا کند. با این حال مهارت هایی که یک فوتسالیست درجه یک باید داشته باشد، لزوما برای بازی در زمین های بزرگ و ناهموار فوتبال مناسب نیست.  به همین خاطر فالکائو خاطرات خوشی از فوتبال ندارد و می گوید:

من همیشه در فوتسال برزیل مورد احترام بودم و به خاطر فعالیت هایم در فوتسال، اسپانسرهایی داشتم که به صورت فردی از من حمایت می کردند. ولی در آن روزها که فوتبال بازی می کردم، فقط یک فوتبالیست بودم مثل دیگر فوتبالیست ها. در آن دوران، حامیان مالی زیادی را از دست دادم ولی در همان روزها بود که پیشنهاد شیرینی به من ارائه کردند تا دوباره به فوتسال برگردم. فوتبال بازی کردن برای مدتی کوتاه، خیلی خوب بود و حتی قهرمان لیگ پائولیستا و جام لیبرتادورس هم شدم.

طبیعتا بدون قهرمانی در جام جهانی، تمام موفقیت های فالکائو کوچک ترین ارزشی نداشت. در سال 2008 برزیل میزبانی جام جهانی فوتسال را عهده دار شد و در ضربات پنالتی اسپانیا را شکست داد. فالکائو از سختی این رقابت ها چنین یاد می کند:

خیلی دشوار بود. هر جام جهانی نسبت به دوره قبلی آن، دشوارتر و تعداد رقبایی که می توانند قهرمان جهان شوند، بیشتر می شود. کشورهای ضعیف هم در دوره های بعدی قوی تر پا به میدان می گذارند. شکست دادن تیمهایی که قبلا متوسط بوده اند، هر بار سخت تر از قبل می گردد. بله! در هر دوره رقابتها سخت تر می شود و این در مورد تک تک ادوار صدق می کند. البته وقتی رقابتها شروع می شود، سختی آن را می پذیریم و وقتی قهرمان می شویم، فقط به نتیجه نهایی فکر می کنیم و دشواری های قبلی را فراموش می کنیم. خلاصه این که در ابتدای هر کاری استرس وجود دارد ولی آخر آن کار مهم است.

جام جهانی 2012 تایلند برای فالکائو تورنمتی دشوار بود. با این که فالکائو رکورد گلزنی خود را افزایش داد و این آمار را تا 340 افزایش داد ولی مصدومیت ساق پا، حضورش در رقابتها را محدود ساخت و حمله ای ناگهانی باعث شد نیمی از صورتش فلج شود. اما به هر شکل روند درخشان او در این مسابقات نیز با برزیل ادامه پیدا کرد و با این تیم مجددا قهرمانی جهان را تصاحب کرد. هرچند قهرمانی های برزیل در تمام این دوران تداوم داشت اما مشخصا از زمان پا به توپ شدن فالکائو تا امروز، ورزش مورد علاقه او  پیشرفت خارق العاده ای داشته است. او درباره تحولات فوتسال معتقد است:

این روزها نمی توان در جام جهانی فوتسال وارد میدان شد و بی هدف به توپ ضربه زد. این روزها تمام تیمها ناچارند فوتسال قوی از خود به نمایش بگذارند. از دیگر تفاوتهای فوتسال امروز با گذشته پیشرفت در کارهای تاکتیکی است که کاملا به چشم می آید. البته بعضی کشورها کمتر روی فوتسال سرمایه گذاری می کنند و تیمهایشان کمتر مورد حمایت قرار می گیرند ولی حالا کیفیت تکنیکی تیمها بسیار بالاتر رفته است و تمام بازیکنان حاضر در جام جهانی می دانند که چگونه باید توپ را کنترل کنند. اگر شما روی مربی که یکی دوسال روی تان کار کرده، سرمایه گذاری کنید- نمی خواهم بگویم که همه بازی هایتان را می برید- اما قطعا باعث پیشرفت تان می شود. 

فالکائو بدون تردید بهترین فوتسالیستی است که در تاریخ این ورزش وجود داشته است و بعید است که آمار گلهای او توسط هیچ بازیکن دیگری تکرار شود.