رهایی از خود (روز و شب)

 

روز:
کسی که براستی دیندار است زندگی عادی خود را در نهایت خوشی و سر مستی می گذراند. او زندگی را عادی و معمولی نمی پندارد، بلکه با شور و حالی وصف ناپذیر سپری می کند. زندگی موهبتی از جانب کل و فراسوست. باید حرمت آنرا نگاه داشت، باید به آن عشق ورزید و قدر آنرا دانست. زندگی براستی موهبتی عظیم است. همه این درختان، پرندگان، انسانها، رودخانه ها، ستاره ها و این آسمان پهناور، همه این ابدیت... براستی عجیب و دور از انتظار می نماید که کسی بتواند در این جشن هستی چهره عبوس و غمگین را از خود دور نماید. اما جدی و عبوس بودن بسیار ستوده شده است و به همین دلیل انسانها کوشیده اند تا جدی باشند. خنده هایشان را سرکوب کرده اند. رقص شادی اشان را در نطفه خفه کرده اند. خودشان را علیل و از کار افتاده ساخته اند. به هر طریق ممکن وجودشان را از کار انداخته اند تا بتوانند خود را با الگوی قدیسی مورد احترام منطبق سازند. بزرگ ترین جنایت ها علیه انسان صورت گرفته است. زمان اصلاحات فرا رسیده. تا به حال خیلی دیر شده است. ما باید اکنون و اینجا زندگی کنیم. قرار بر این نیست که اکنون و اینجا را فدای سودای بهشت کنیم. این لحظه، مادر لحظه دیگر است. محکوم کردن این لحظه خطرناک است. قدر این لحظه را بدان، آنرا دوست داشته باش و در آن خوش باش!

شب:
اگر درون انسان را بکاوی، او را تلی از نه های انباشته به روی هم خواهی یافت. نه و فقط نه. هر قدر عمیق تر، نه هایی بزرگ تر و تنومند تر. حتی نمی توان در گوشه ای یک آری یافت. اگر هم یافت شود یک آری ناتوان و از کار افتاده خواهد بود. یک آری بیچاره که به قتل رسیده و لگد کوب شده است! زندگی را می توان به یک آری مطلق تبدیل ساخت اما برای اینکار باید آنرا از بنیان در هم ریخت. نه های تو هم می توانند ذوب و در قالب آری ریخته شوند. این کار آنگونه که خیلی ها گمان می کنند دشوار نیست. برای بسیاری چنین شده است – برای بودا، زرتشت، مسیح ، محمد و ... چنین شده است. برای تو و همه هم می تواند چنین شود. در حقیقت ما بدنیا آمده ایم تا چنین شود. و این همان چیزی است که من آنرا تغییر روش زندگی از نثر به شعر و از ریاضیات به موسیقی می نامم. آنگاه زندگی یک آواز و ترانه، یک سر مستی می شود. من درس مذهب غم نمی دهم. من مخالف تمام مذهب های خودآزار و دگر آزار هستم. من نوع جدیدی از دینداری را آموزش می دهم که در عشق و نه در ترس، در لحظه اکنون و نه در آینده، در قلب و نه در عقل و منطق ریشه دارد.

رهایی از خود:

اشراق ( به روشنایی رسیدن )، سرور و شادی نیست؛ ماورای سرور است. سرور حالتی هیجان انگیز است. در حالیکه اشراق هیچ هیجانی ندارد. سرور حالتی ذهنی است؛ حالتی زیبا ولی هنوز مربوط به دنیای ذهن. سرور نوعی تجربه است. در حالیکه اشراق از تجربه فراتر است؛ ‌زیرا در در آن دیگر کسی باقی نمی ماند تا تجربه کند. سرور همچنان در نفس شماست. در حالیکه اشراق از نفس فراتر می رود. نه اینکه شما به اشراق می رسید، بلکه دیگر « ‌شما »‌یی وجود ندارد و فقط اشراق هست. نه اینکه شما رها می شوید. و رها باقی می مانید؛ آن رهایی، خودتان هستید.

I call India not a country, but an inner space. I call India not something that exists there in geography, on the maps. I call India that which exists hidden within you, and that which you have not yet discovered. India is your innermost space. India is your innermost space. India is not a nation. It is a state of mind.

من هند را نه یک کشور، که یک فضای درونی می خوانم. من هند را چیزی که در جغرافی وجود دارد، بر روی نقشه ها، نمی خوانم؛ من هند را آن چیزی می خوانم که در درونت پنهان است؛ و چیزی که هنوز آنرا کشف نکرده ای. هند درونی ترین فضای توست. هند یک ملت نیست، حالتی از ذهن است.