كاترین به هنگام ثبت‌نام در مسابقه، عنوان كی جی. سویتزر K.J Switzer را برای خود برگزید. مسئولین ماراتن بوستون هم كه فكر نمی‌كردند در حال ثبت‌نام یك دونده زن هستند، این اسم را وارد لیست كردند. سویتزر در روز مسابقه با خیال راحت دوید و وقتی مسئولین خواستند مانع از دویدن او شوند، دیگر دوندگان از وی حمایت كردند. در چنین شرایطی قرار شد كه از سال 1968، دیگر كسی مانع از حضور زنان در ماراتن بوستون نشود. سه سال بعد (1971) در رقابت ماراتن نیویورك، بخش زنان نیز به برنامه افزوده شد و ماراتن بوستون نیز از سال 1972 همین كار را انجام داد. و سرانجام...

 

اولین ماراتن زنانه

در 28 اكتبر 1973 اولین ماراتن ـ كه فقط مخصوص زنان بود و هیچ مردی حق شركت در آن را نداشت ـ در والدنیل آلمان غربی برگزار شد. این ماراتن در سال بعد با حضور 40 دونده از هفت كشور به اوج رسید. با گذشت زمان، شور و اشتیاق در بین زنان ماراتنیست به حدی افزایش یافت كه در سال 1979، این رقابت با حضور 250 دونده از 25 كشور برگزار گردید! آمریكایی‌ها نیز در این ایام بیكار نماندند و اتحادیه دوندگان آماتور، سویتزر را به عنوان سرپرست بنیاد ورزشهای زنان برگزیدند. از سال 1974 نیز قرار شد كه این اتحادیه مسابقات كشوری را همه ساله بین دوندگان برگزار كند.

در مسیر المپیک

 از مارس 1978 نیز اولین ماراتن بین‌المللی در آتلانتا، در ایالت جورجیا كار خود را آغاز كرد. از همین زمان بحث اضافه شدن این مسابقه به بازی‌های المپیك نیز مطرح گردید. روزنامه نیویورك تایمز سرمقاله‌ای در طرفداری از ماراتن زنان نوشت و در ژانویه 1980 نیز دانشكده طب ورزشی یك بیانیه عمومی در ایالات متحده انتشار داد كه دویدن در مسافت طولانی هیچ خطری برای سلامتی ندارد. زنان نیز برای حفظ سلامتی خود می توانند به تمرینات دوهای طولانی بپردازند. كمیته بین‌المللی دو و میدانی در صدد بود كه ماراتن را از المپیك لس‌آنجلس (1984) به برنامه بازی‌ها اضافه كند. اما این امر مستلزم فرمان فدراسیون بین‌المللی دو و میدانی آماتور (IAAF) بود؛ انجمنی كه حاكم اصلی مسابقات دو و میدانی بود. آدریان پولن رئیس IAAF نیز با اضافه شدن این مسابقه موافق بود.

 

 

دوهای با مانع، مانعی در ورود ماراتن

اما از آن جایی كه دوی 1500 متر زنان (كه از المپیك 1972 مونیخ به برنامه بازی‌ها اضافه گردید)،‌ طولانی‌ترین رقابت در بین زنان بود، پولن دوست داشت كه IOC را راضی به اضافه كردن دوی 3000متر با مانع، پنج هزار و ده هزار متر كند و آن‌گاه نوبت ماراتن برسد. نگرانی پولن از این بود كه تلاش برای افزودن ماراتن، موجب كاهش حمایت از دیگر رقابت‌های استقامتی دو و میدانی گردد. با تلاشهای پولن و تصویب IAAF، ماراتن در برنامه مسابقات جام جهانی دو و میدانی ـ كه از 1981 آغاز گردید ـ و دو و میدانی قهرمانی جهان ـ كه از 1983 آغاز شد، قرار گرفت. سومین دوره مسابقات بین‌المللی ماراتن كه درست همزمان با آخرین روز برگزاری المپیك مسكو (1980) در لندن برگزار گردید و شكسته شدن سد زمانی 40‌:‌2 ساعت توسط پنج دونده، لحظه به لحظه همه چیز را به نفع زنان ماراتنیست تغییر داد.

 

 

مورد تایید IAAF

  یك سال قبل از آن و در نوامبر 1979، اولین ماراتن بین‌المللی كه مورد تأیید رسمی IAAF بود، با چنان ابهت و عظمتی در توكیو برگزار گردید كه پولن از آنجا مصمم شد كه ماراتن دختران را به المپیك لس‌آنجلس اضافه كند. این تلاش‌ها سرانجام نتیجه داد و هیأت اجرایی كمیته بین‌المللی المپیك در 23 فوریه 1981 با چشم‌پوشی از یكی از قوانین خود، تصمیم گرفت از المپیك لس‌آنجلس، ماراتن زنان را به برنامه بازی‌ها اضافه كند. طبق این قانون حداقل چهار سال باید از تصمیم این هیأت می‌گذشت تا مسابقه جدید به برنامه المپیك افزوده شود. با این سنت‌شكنی، جهانیان آماده شدند تا شاهد اولین رقابت ماراتن دختران در المپیك باشند. و این چنین بود كه تلاش‌های زنان با اراده و مبارزات آن‌ها در طول چند دهه به ثمر نشست.