بیوگرافی دینو سانی

او مردی بود پرفروغ با خصائل عالی انسانی و تکنیکی کامل و فوق کلاس که وجودش همواره برای میلان دهه 60 سخت ارزنده بود. اما همواره در زیر نقاب مردانی چون: چزاره مالدینی، جیانی ریورا، آلتافینی، مورا، باریزون و جیووانی تراپاتونی مخفی ماند. سانی به تحقیق برای تیم از تمام این بزرگان سودمندتر بود، کار مداومش در مرکز زمین- توام با روشن بینی و تیز نظری- سبب شد که بارها با دی استفانو مقایسه شده و او را دی استفانو ایتالیا بنامند. درخط میانی بارها با بوژیک مجار و در کوبندگی به لادیسلاو کوبالا و در تکنیک به اوژلاکی مقایسه شد. اما درد پنهان دینو سانی با سر کم مو و قیافه پروفسوریش این بود که چرا هرگز با دینوسانی مقایسه نشد!

 او می گفت چرا مردم مرا به خودم شبیه نمی دانند؟ چرا گاهی به دی استفانو، گاهی به دی دی، گاهی به کوبالا و زمانی به اوژلاکی شبیه می شوم؟ من مردی هستم به نام دینوسانی که فوتبال را خوب درک کرده، خوب اجرا نموده، پایه اصلی پیروزی های قهرمان اروپا هستم. من در تمام نظرات منتقدین دقت کرده ام و تنها یک بار دیده ام که گابریل هانو سرمفسر فرانسوی مرا دینوسانی واقعی شناخت و گفت که او چیزی است مخصوص خود نه شبیه بازیکنان بزرگ دیگر، بلکه خود بزرگی است ممتاز که یک تیم را به حرکت در می آورد.

دینوسانی وقتی به میلان رسید جیمی گریوز انگلیسی امید بزرگ این باشگاه بود اما وقتی گریوز به تاتنهام رفت، از دینوسانی در خط میانی استفاده شد. این اتفاق در هفته دوم مسابقات قهرمانی باشگاه های ایتالیا در سال 1961 رخ داد و میلان در آن روز پیروز شد. پایه پیروزی، دینوسانی بود. پیروزی های میلان باز هم تکرار شد، گل ها را مردان دیگری می زدند و دفاع را مردان دیگری می کردند، اما نقش عمده میان زمین و رهبری هر دو گروه به عهده دینوسانی بود. او این نقش بزرگ را در فوتبال فشرده ایتالیا به شایسته ترین وجه اجرا و تیم میلان را به سوی قهرمانی ایتالیا رهبری کرد.

نقش بزرگ دینوسانی در این تیم، او را به صورت یک رهبر بزرگ معنوی درآورد و چنان شد که به تحقیق، همه پیروزی های میلان را مرهون وجود درخشان این مرد می دانستند و یک سال بعد، فعالیت میلان در دو جبهه آغاز شد؛ در فصل فوتبال 63-62، میلان به عنوان قهرمان ایتالیا در دو رقابت، آغاز نبرد کرد: یکی جبهه سخت و سهمگین مسابقات قهرمانی فوتبال ایتالیا و دیگر نبرد درمیدان جام باشگاه های اروپا، میلان امید داشت که با دینوسانی و دیگران در این دو جبهه پیروز گردد. برونو مورا را از باشگاه یوونتوس و ژرمانی از برزیل خریداری شدند. ریورا، آلتافینی و کاپیتان بزرگ مالدینی همه مهره هایی بودند که به اشاره دینوسانی محکم ترین چرخ را به گردش درمی آوردند و بدین ترتیب میلان به حق امید پیروزی در هر دو جبهه را داشت اما در پایان فصل میلان در نبرد قهرمانی سری آ در برابر همشهری خود اینتر شکست خورد و عنوان قهرمانی را به حریف سپرد.

دلیل این شکست نیز همان دینوسانی با قیافه درخشان و سر کم مو و پروفسوری خود بود، اما نه به خاطر سنش زیرا علیرغم آن چه به نظر می رسید دینوسانی پیر نبود ، او مردی بود در آن زمان 31 ساله که به لطف تکنیک و مهارت و روشن بینی فوق کلاسش می توانست تا نیم دهه دیگر نیز بدرخشد. دینو در یک مسابقه آسیب دید و نتوانست درمسابقات بعدی شرکت کند. حتی زمانی شایعات تا آن جا رسیده بود که گروهی معتقد بودند او دیگر نمی تواند فوتبال بازی کند. به این ترتیب دینوسانی در 16 مسابقه پیاپی  لیگ شرکت نداشت و روسونری امید قهرمانی را از دست داد. میلان به جای او جینو پیواتِلی سنترفوروارد سابق تیم ملی ایتالیا را در تیم جای داد اما این بازیکن نه تنها نتوانست کاری از پیش برد، بلکه دیگران که مامور این پست شدند نشان دادند که میلان تنها به دینوسانی محتاج است. در میان ناامیدی کامل میلان، دینوسانی به ناگاه بهبود یافته آغاز به تمرین کرد و در همین زمان، ویکتور بنیتز مدافع بزرگ پرویی وارد تیم شده بود، میلان قهرمانی باشگاه ها را تقریبا از دست داده بود. اما حضور مجدد دینوسانی برای مسابقات یک چهارم نهایی جام باشگاه های اروپا سخت مفید بود.

دینوسانی همچنین یکی از بازیکنان تیم ملی برزیل در کوپا آمه ریکا 1957 و 1959 بود و با برزیل نایب قهرمان این مسابقه ها شد. او همچنین عضوی از سلسائو در جام جهانی 58 بود که در مسابقات مقدماتی و مسابقات ابتدایی جام جهانی در سوئد، پست هافبک را با دی دی تقسیم می کرد، البته او به جای په له و واوا هم می توانست بازی کند.

تیم ملی برزیل در گیرودار مسابقات قهرمانی جهانی 58 شکل ایده آل خود را یافت و 6 بازیکن مهاجمش معروف شدند؛ این 6 ستاره عبارت بودند از: دی دی و زیتو دو هافبک تیم و گارینشا، واوا، په له و زاگالو مهاجمان سلسائو. اما در پس و پشت این بازیکنان مشهور قهرمانان دیگری وجود داشتند که بی شک اگر هر یک به عللی از تیم ملی کنار نمی رفتند، شهرتشان بیش از دی دی، واوا و زاگالو می شد. از جمله ژوزه آلتافینی، دینوسانی، اواریستو د ماچه دو و جولینیو که دو بازیکن آخر در لیست نهایی برزیل در جام جهانی قرار نگرفتند.

دینوسانی می گفت: من یک بار با برزیل قهرمان جهان شدم، یک بار با میلان قهرمان ایتالیا و یک بار با همین باشگاه قهرمان اروپا ولی باز در مقام مقایسه، گاهی با این بازیکن و گاه با بازیکن دیگر مقایسه می شوم.

او تیم ایتالیا را به کمک دیگران قهرمان اروپا کرد. وجود ارزنده در مسابقات – از یک چهارم به بعد- تا روز فینال سخت سودمند و او هافبک اصلی تیم بود. در میدان مسابقه زمانی که او بازی می کرد حقیقتا مثل یک فیلسوف به نظر می رسید. دینو در کوچک ترین حرکات فوتبالی فکر می کرد، روی هر پاس فکر می کرد. برای هر شوت فکر می کرد، در هر نوع کار دفاعی سخت ماهر و چیره دست به نظر می رسید. مهره باهوشی بود برای گرداندن چرخ تاکتیک میلان و روح بزرگی بود برای اعضای تیم.

دینوسانی در 23 می سال 1932 در سائوپولو- برزیل- از پدر و مادری ایتالیایی الاصل به نامهای گائتانو سانی و ماریا گابریلی به دنیا آمد. در دوران اوج 174 سانتی متر قد و 74 کیلو وزن داشت و در تیم خود به پروفسور فوتبال شهرت داشت. وجودش در زمین باعث آرامش و امید بازیکنان بود. او بود که تئوری های مربی نرئو روکو را به صورت عمل در می آورد. پاس های کوتاه و بلندش همه دقیق و پر ثمر بودند. او هافبکی بود که تمام برزیل با تحسین به خاطرش می آوردند. او از آن تیپ بازیکنان بود که نه تنها یک نتیجه خوب را برای تیمش به ارمغان می آورد، بلکه یک تیم بزرگ خلق می کرد؛ چیزی شبیه دی استفانو، بوژیک، کوبالا، اوژلاکی و غیره. همان چیزی که دینوسانی به شدت از آن می رنجید.

 با اولین قهرمانی میلان در جام باشگاه های اروپا، سانی از پشت قیافه های دیگر نمودار شد. هرچند به تحقیق تا کنون آن چه درباره او نوشته اند اندک بوده است. می توان خلاصه کرد که با اولین قهرمانی میلان در اروپا، فوتبال صاحب پروفسور دیگری به نام دینوسانی و میلان صاحب پدری مقدس به نام سنت دینو شد.

او بعدها از میلان راهی کورینتیانس شد تا در سوابق خود بازی در این تیم برزیلی را نیز به باشگاههایی چون پالمیراس، سائوپائولو و بوکاجونیورز اضافه کند. بعدها و از 1969 مربیگری را آغاز کرد و علاوه بر مربیگری در این تیمها، در تیمهایی چون اینترناسیونال، فلامنگو، فلومیننزه، پنارول اروگوئه، گویاس، اینترناسیونال و تیم ملی قطر نیز به مربیگری پرداخت.

او حالا 91 ساله است و یکی از معدود بازماندگان اولین برزیل فاتح جام جهانی و اولین میلان قهرمان اروپا.