- آسمونی
- مجله اینترنتی
- ورزشی
- اطلاعات فوتبالی
- پاری سن ژرمن- المپیک مارسی؛ ریشه‌های اختلاف فرهنگی دو شهر و دو تیم
پاری سن ژرمن- المپیک مارسی؛ ریشه‌های اختلاف فرهنگی دو شهر و دو تیم
برد پاریس در مسابقه شماره 90
برای ششمین بار پیاپی در رقابتهای لیگ 1 فرانسه، تیم پاری سن ژرمن موفق شد المپیک مارسی را از پیش رو بردارد. هرچند در این مسابقه مارسی خیلی زود و از دقیقه 20 با اخراج امینه حارث ده نفره شد اما پیش از آن هم پاریسی ها در دقیقه هفتم توسط ژائو نوس به گل دست یافته بودند. در ادامه گل به خودی دقیقه 29 لئوناردو بالردی اختلاف را دو برابر کرد و سرانجام بردلی بارکولا در دقیقه 40 با زدن گل سوم کار مارسی را خیلی زود تمام کرد تا نتیجه(3-0) برای این مسابقه رقم بخورد. به این ترتیب در مسابقه شماره 90 دو تیم در لیگ 1، پاریس به برد شماره 38 خود رسید و مارسی روی عدد 32 برد باقی ماند.رقابتهای این دو تیم برخلاف بسیاری از مسابقات بزرگ تیمهای مدعی در سراسر اروپا قدمت چندان زیادی ندارد و نخستین مسابقه مارسی و پاریس در روز 12 دسامبر 1971 برگزار شد که مارسی در خانه(4-2) پیروز شد. با این حال دلایل فرهنگی اجتماعی زیادی برای بالا بردن حساسیت مسابقه دو تیم وجود دارد.
ریشه های فرهنگی اختلافات دو تیم
وقتی دو تیم برای چند سال، رقابت شدیدی برای فتح عناوین قهرمانی با یکدیگر داشته باشند، ناخودآگاه حساسیت بین هواداران دو تیم بالا می‌رود و می‌توان انتظار تنش را در نبردهای دو تیم داشت. اما بسیاری اوقات، اختلافات فرهنگی، تاریخی و حتی جغرافیایی دو تیم می‌تواند باعث شود که هواداران آنها هرگز رابطه خوبی با هم نداشته باشند. حتی اگر هیچ یک از این دو تیم، مدعی فتح هیچ جامی هم نباشند.
زمانی که تیم پاری سن ژرمن، در فوتبال فرانسه کار خود را شروع کرد، تقابل این تیم با المپیک مارسی کافی بود که هواداران دو تیم را از یکدیگر متنفر سازد؛ بدون نیاز به این که دو تیم برای قهرمانی بجنگند. دلیلش ساده بود. بندر مارسی، دروازه ورود آفریقایی‌ها به فرانسه هست و هیچ ناسیونالیست افراطی از این شهر و مردم آن، خوشش نمی‌آید. از طرف دیگر پاری‌سن‌ژرمن که سال 1970 تأسیس شده بود، خیلی زود اجازه ورود به لیگ یک را پیدا کرد و در فصل 72-71 نخستین حضور خود را در لیگ یک جشن گرفت؛ در فصلی که مارسی برای چهارمین بار قهرمان فرانسه می‌شد. برای هواداران مارسی هم غیرقابل تحمل بود که پاریسی‌ها از برج ایفل- که نماد کشور فرانسه بود- به عنوان لوگوی خودشان استفاده کنند. ظاهراً پاریسی‌ها می‌خواستند به همه بفهمانند که آنها نماینده فرانسه هستند.
اما از اوایل دهه 90 بود که احساسات دو تیم نسبت به هم، پیچیده‌تر هم شد و این اتفاق از زمانی بود که برنارد تاپی - یک تاجر پاریسی که علاقمند به دوچرخه‌سواری بود، ولی در پاریس و در رشته محبوب خود، مورد توجه قرار نگرفت - مالک مارسی شد. بازی فوتبال پاری سن ژرمن و المپیک مارسی طعنه‌آمیز بود. روزهای شکوه مارسی با این مرد پاریسی رقم خورد و پاری‌سن‌ژرمن به دوم شدن بعد از مارسی عادت کرد. حتی تاپی به پاری‌سن‌ژرمن – که آن روزها، با مشکلات مالی دست به گریبان بود- هم کمک کرد اما، روابط هواداران دو تیم هرگز دوستانه نشد.
تا زمانی که تاپی با رییس جمهور فرانسه - فرانسوا میتران- روابط نزدیکی داشت، مارسی در اوج بود. اما وقتی این روابط تیره و تار شد، مارسی هم ناگهان وارد روزهای سیاه خودش شد. ناگهان سه بازیکن به عنوان شاهد ادعا کردند که تاپی، نتایج بعضی از بازی‌های لیگ فرانسه را تعیین کرده تا فشار کمتری به تیم بیاید و آنها راحت بتوانند قهرمان اروپا شوند. مارسی سال 1993 میلان را شکست داد و قهرمان اروپا شد و چند روز بعد به باشکوه‌ترین شکل ممکن، با برتری مقابل پاری‌سن‌ژرمن قهرمان لیگ فرانسه هم شد. اما دادگاه مارسی را محکوم کرد و این تیم به خاطر مچ‌فیکسینگ (match fixing) هم قهرمانی فصل 93-92 خودش را از دست داد و هم محکوم شد که دو فصل را تحت هر شرایطی در دسته دوم بگذراند؛ حتی اگر بلافاصله قهرمان دسته دوم می‌شد نیز باید فصل دوم را هم در این لیگ سپری می‌کرد.
شاید تمام این‌ها، ناشی از روابط تاپی و میتران بود. اما هر چه بود، پاری‌سن‌ژرمن – که توسط میشل دنیسو (صاحب شبکه تلویزیونی پلاس) اداره می‌شد- به همین راحتی از مارسی فاصله گرفت. روزهای شکوه پاری‌سن‌ژرمن در راه بود و طی دورانی که مارسی به لیگ یک برگشت و فقط یک بار در سال 2010 قهرمان فرانسه شد، پاری‌سن‌ژرمن خود را به پرافتخارترین تیم فرانسه تبدیل کرد. تیم پاریسی که تا قبل از دهه 90، فقط یک بار فاتح لیگ شده بود، در دهه اخیر هفت بار قهرمان مسابقات سراسری فرانسه شده تا با 9 قهرمانی، پرافتخارترین تیم تاریخ فرانسه باشد. فرقی نمی‌کند مارسی و پی‌اس‌جی در کجای جدول فرانسه باشند. هواداران مارسی حس می‌کنند که افتخارات دهه 90 آنها، توسط پاریسی‌ها به سرقت رفته و البته پاریسی‌ها هم خودشان را تیم اول فرانسه می‌دانند و نگاهشان به مارسی، نگاهی تحقیرآمیز و از بالا به پایین است. همه این‌ها باعث می‌شود که حساسیت طرفداران دو تیم نسبت به یکدیگر، هیچ گاه تمام نشود.
