شنبه ٤ اذر ١٤٠٢
نرگس خراقانى

موفقیت فیلم های طنز همچنان ادامه دارد.
با نگاهی به فیلم های موفقی که این روزها در سینمای ایران اکران می شوند کاملا می توان به این نتیجه رسید که اکثریت مخاطبان سینما در کشور به دنبال دیدن فیلم های طنز هستند و فیلم های جدی چندان در بین مخاطبان پرطرفدار نیستند.
در این میان نام یک کارگردان در فیلم های طنز بیش ازدیگران این روزها سر زبان هاست؛ كريم امينى.
کریم امینی کارگردانی است که هر دو فیلمش در قالب سینمای طنز قرار می گیرند و هر دو هم تبدیل به دو فیلم پر فروش این روزهای سینمای ایران شده اند. بنابراین می توان وی را موفق ترین کارگران این روزهای سینمای ایران دانست که فیلم هایش مورد علاقه اکثریت مخاطب سینما رو است و بسیار خوب می فروشد.

نخستین فیلم "کریم امینی "فیلم "فسیل "بود که تبدیل به فیلمی تاریخ ساز در زمینه فروش شد و توانست بسیاری از رکوردها را جا به جا کند.
دومین فیلمش شهر هرت که البته نه به اندازه فسیل اما باز هم بسیار موفق بود و توانست رده دوم پرفروش ترین فیلم های امسال سینمای ایران را از آن خود کند.  
فیلم شهر هرت از همان ابتدا سعی می کند که از فرمول موفقیت فسیل استفاده کند. یعنی در تیتراژ با استفاده از یک موسیقی قدیمی مربوط به دهه 50 سعی می کند که به مانند فسیل که با استفاده از بازسازی ایران قدیم خصوصا در دهه 50 خورشیدی، مخاطب را با خود همراه کند.

در واقع با پخش این موسیقی با ایجاد حس نوستالژی مخاطب را از همان اول به دنبال فیلم می آورد.
در کنار این رجعت به گذشته استفاده از شوخی های دم دستی و یک سری جوک های امروزی خصوصا در ارتباط با مسائل و مشکلات اقتصادی و اجتماعی روز کشور، در فیلم شهر هرت بسیار زیاد است و این راه حل دیگر این فیلم طنز است که از راهی در پی خنداندن مخاطبان است. حتی اگر این شوخی ها در سخیف ترین شکل ممکن خود باشد.

اما با تمام این تفاسیر فیلم شهر هرت بسیار خوب فروخت و می فروشد و به نظر می رسد که بیش از اینکه باید به نقد سازندگان فیلم هایی از این دست پرداخته شود، سوالی که مطرح می شود این است که چرا مخاطب این روزهای سینمای ایران به جای دیدن فیلم های قوی و جدی ترجیج می دهند که به فیلم هایی از قبیل "شهر هرت "اقبال نشان دهند.
به نظر می رسد که این یک معضل فراگیر در بحث مخاطب سینمای ایران است که نیاز به بررسی ها و تحقیقات جدی دارد که چرا مخاطب ایرانی پیگیر فیلم های طنزی است که در اجرای حداقل استانداردهای یک فیلم عاجز است و حتی به مانند فیلم شهر هرت در بیان یک داستان ساده هم در می ماند.
در واقع فیلم شهر هرت حتی داستان سر راست و قابل دفاعی ندارد. بازیگران فیلم هم آنقدر در همه فیلم های این روزهای سینمای ایران حضور دارند که این حس به وجود می آید که سینمای ایران دچار بحران کمبود بازیگر شده یا اینکه عده خاصی فقط امکان حضور در فیلم های این روزهای سینما را دارند.

هر چه که باشد اوضاع فیلم های سینمای ایران و همچنین مخاطبان این سینما خیلی خوب نیست و ساخت این همه فیلم های به اصطلاح طنز با بازیگران تکراری، این حس را ایجاد کرده است که دنبال کردن این فیلم ها برای کسانی که می خواهند کارهای جدی تری ببینند بسیار سخت شده است.
حتی فیلم های جدی که این روزها اکران می شوند آن فیلم های ماندگار و خاصی نیستند که بتوان تمام قد از آنها دفاع کرد و همه اینها دست به دست هم می دهند تا موفقیت فیلم های طنز همچنان ادامه یابد بدون خلق اثری مهم و در خور توجه.