- آسمونی
- مجله اینترنتی
- ورزشی
- اطلاعات فوتبالی
- «گروه مرگ» در تورنمنت های ورزشی
«گروه مرگ» در تورنمنت های ورزشی
افزایش تعداد تیمها در تورنمنتهای مختلف، هرچند باعث می شود که علاقه مندان بیشتری به این مسابقات توجه کنند و عملا، مسابقات بیشتر از قبل، حالت جهانی پیدا کنند، ولی یک اثر منفی هم دارد. با زیاد شدن تعداد تیمها- چه در رقابتهای باشگاهی و چه در رقابتهای ملی- تیمهای ضعیف تر هم فرصت پیدا می کنند در تورنمنت شرکت کنند. به این ترتیب، احتمال برخورد تیمهای بزرگ در مرحله گروهی کاهش می یابد؛ زیرا این تیمها هر یک در گروههای جداگانه قرار می گیرند و تنها اگر مراحل گروهی و حذفی را با موفقیت پشت سر بگذارند، در روزهای آخر جام، حریف یکدیگر می شوند.
برای مثال وقتی جام جهانی در دهه 50 با تنها 16 تیم برگزار می شد و همه این تیمها اروپایی و آمریکایی بودند، دیگر جایی برای تیمهای ضعیف نمی ماند. مثل جام جهانی 1958 که در یک گروه آلمان با آرژانتین بازی می کرد؛ در گروه دیگه برزیل با انگلیس و شوروی و در گروه بعدی هم فرانسه با یوگسلاوی. یا در جام جهانی 1966 که انگلیس و اروگوئه در گروه اول، آلمان و آرژانتین و اسپانیا در گروه دوم، پرتغال و مجارستان و برزیل در گروه سوم و بالاخره شوروی و ایتالیا در گروه چهارم، همگی مدعی صدرنشینی بودند.
به این ترتیب هر بازی مرحله گروهی می توانست مسابقه مرگ و زندگی برای تیمها باشد.
این حساسیت ها به مرور و با اضافه شدن تیمهای آسیایی و آفریقایی به خانواده جام جهانی کمتر شد. گروهی که یک تیم از قاره های آسیا و آفریقا در آن حضور داشت، در ظاهر سخت نمی آمد و پیش بینی می شد تیمهای بزرگ، همگی در برابر تیمهای کوچک تر به راحتی برنده شوند.
در همان دوران و در جام جهانی 1970 بود که برزیل مدعی همیشگی فتح جام جهانی در کنار انگلیس، مدافع عنوان قهرمانی، چکسلواکی نایب قهرمان جام جهانی 1962 و رومانی یکی از پدیده های فوتبال اروپا قرار گرفته بودن و پیش بینی ها را برای صعود از گروه دشوار کرده بودند. یکی از روزنامه های مکزیکی برای این گروه، عبارت grupo de la muerte را به کار برد که معنای آن« گروه مرگ» بود. عبارتی که از آن به بعد، روی گروههای دشوار تورنمنتهای ورزشی باقی ماند.
با انتخاب ژائو هاوه لانژ برزیلی به عنوان رئیس فیفا، او بلافاصله قول خود مبنی بر جهانی کردن فوتبال و افزایش تیمهای جام جهانی را عملی کرد. جام جهانی 1982 با اضافه شدن 8 تیم، در 6 گروه 4 تیمی برگزار شد تا به جز تیمهایی مثل کویت و نیوزیلند، درجه دوهایی مثل السالوادور هم به مرحله نهایی برسند. حضور این تیمها در گروههای خودشان، عملا آنها را از فهرست گروه مرگ خارج می کرد و فقط در دور دوم بود که تقابل برزیل، ایتالیا و آرژانتین ، گروه مرگ را شکل می داد.
در جامهای جهانی بعدی هم این عبارت کمرنگ شد؛ چون حتی سه تیم هم می توانستند از یک گروه چهار تیمی صعود کنند. از جام جهانی 1998 تعداد تیمها بیشتر شد. حالا 8 گروه 4 تیمی در جام جهانی بودن و دو تیم از هر گروه به مرحله حذفی می رسیدند. گروه مرگ آن سال متشکل از تیمهای اسپانیا، نیجریه، بلغارستان و پاراگوئه بود و چهار سال بعد، گروه تیمهای انگلیس، آرژانتین، سوئد و نیجریه، گروه مرگ مسابقات شد.
در جام ملتهای اروپا هم تا قبل از سال 1996 رقابتها فقط در دو گروه چهارتیمی انجام می شد و عملا از آن سال بود که گروه مرگ در یورو با قرار گرفتن آلمان، چک، ایتالیا و روسیه در کنار هم، معنی پیدا کرد و چهار سال بعد چک در کنار هلند، فرانسه و دانمارک تشکیل دهنده دشوارترین گروه رقابتها بود.
در رقابتهای باشگاهی قاره ای هم، می توان گروههای مرگ را هر ساله در این تورنمنت ها دید. مثل گروه تیمهای رئال، اینتر، شاختار و مونشن گلادباخ در لیگ قهرمانان اروپای امسال یا گروه تیمهای استقلال، الاهلی عربستان، الشرطه عراق و الدحیل قطر درلیگ قهرمانان آسیا در سال 2021. گروههایی که حداقل روی کاغذ دشوار به نظر می رسند.
البته بسیاری اوقات، تکلیف گروه مرگ قبل از روز آخر مشخص می شود و نباید از یاد برد که چنین عباراتی فقط روی کاغذ معنا دارد، نه در دنیای واقعیت.
