- آسمونی
- مجله اینترنتی
- ورزشی
- اطلاعات فوتبالی
- داستان صندلی 164
داستان صندلی 164
مجسمه ای در مستایا برای وفادارترین عاشق والنسیا
آسمونی / مهدی زارعی" href="https://asemooni.com/">اختصاصی آسمونی / مهدی زارعی
برای یک هوادار، جو یک استادیوم، چه معنا و مفهومی دارد؟ برای این که بهتر چنین جوی را حس کنیم، کافی است که در یک پخش تلویزیونی، صدای گیرنده را ببندیم تا ببینیم یک استادیوم ساکت، چه محیط غیرقابل تحملی است. حتی اگر صدایی از ورزشگاه داشته باشیم و مسابقه را نبینیم، راحت تر در جو استادیوم قرار می گیریم. همان طور که گزارشهای رادیویی، این را چنان در نسل های مختلف ایجاد کردند که نزدیک به 100 سال است مسابقات ورزشی در سراسر دنیا پخش و گزارش می شود. قطعا همین حس بود که باعث شد ویسنته ناوارو آپاریسیو 32 سال به استادیوم مستایا – محل برگزاری بازیهای والنسیا- برود؛ بدون این که صحنه ای از آن بازیها را بتواند ببیند. ویسنته یک طرفدار متعصب خفاشها بود. او سالهای متمادی، بلیت بازیهای خانگی تیمش را اول فصل می خرید تا هیچ مسابقه ای را از دست ندهد. اما وقتی 54 ساله بود، به خاطر یک بیماری، برای همیشه بینایی خودش را از دست داد. او از سال 1985 دیگر نمی توانست بازیهای والنسیا را ببیند. با این وجود، او بلیت ابتدای فصل 86-85 خود را پس نداد و باز هم به استادیوم رفت. دلیل این کارش چه بود؟ ویسنته گفت:« می خواهم جو مستایا را تنفس کنم.» از آن به بعد پسرش نیز، در تمام مسابقات همراه وینسته بود و اتفاقات درون زمین را برایش توضیح می داد. نوعی گزارش شبیه گزارش های رادیویی که در آن، خبری از تصویر نیست اما شنونده با بازی همراه می شود و لحظه به لحظه پیش خواهد رفت.
والنسیا بعد از آن، هر سال آپاریسیو به استادیوم رفت و بازیها را بدون اینکه ببیند، شنید و حس کرد. 32 سال گذشت و او تا سال 2017 هیچ کدام از بازیهای والنسیا را از دست نداد تا این که بالاخره عمرش به پایان رسید و در حالی از دنیا رفت که تا آخر، هوادار وفادار خفاش ها باقی ماند. اما عکس العمل باشگاه والنسیا جالب تر و زیباتر از حرکت این تماشاگر نابینا بود. والنسیا مجمسه ای از آپاریسیو ساخت و آن رو دقیقا روی صندلی ای نصب کرد که ویسنته همیشه در آنجا می نشست. مجسمه ای، هم اندازه او، درست با کت و شلوار و کلاه و عصای او تا برای همیشه در مستایا باقی بماند.
مجمسه ای از آپاریسیو در مستایا باشگاه رسما اعلام کرد که این مجسمه نه فقط برای آپاریسیو، بلکه برای همه آنهایی ساخته شده که با والنسیا «احساس داشته‌اند، دارند و خواهند داشت.» وقتی قرار شد از این مجسمه رونمایی شود، والنسیا باید با ختافه بازی می کرد. در آن بازی، والنسیا به احترام ویسنته ناوارو آپاریسیو در هنگام ورود بازیکنان، همراه آنها کودکان نابینایی را به داخل زمین فرستاد. کودکانی که شاید فوتبال را نبینند، اما همه آنها می توانند مثل آپاریسیو فوتبال را حس کند و از این حس لذت ببرند.
بازی های والنسیا *** به جز آپاریسیو ، طرفداران نابینای دیگری هم در سراسر دنیا بودند که فوتبال را در استادیوم ها دنبال کردند. طرفدارانی که سن شان روز به روز کمتر می شود و می توانیم آنها را در جاهای مختلف ببینیم؛ از برزیل گرفته تا ایران و سایر نقاط دنیا. از بین همین علاقه مندان است که نسل های بعدی فوتبالیست ها شکل می گیرد. فوتبال 5 نفره مخصوص بازی همین نفرات هست و یکی از رشته های همیشگی بازیهای پارالمپیک. هرچند کشورهایی نیز هستند که با وجود اینکه در مسابقات انتخابی پارالمپیک توکیو، جواز حضور را بدست آوردند، اما نه قدردان این افتخار هستند و نه احساسات فوتبالیست ها و فوتبالدوست های نابینا را درک می کنند و عطای حضور در این مسابقات بزرگ و پر اهمیت را، به لقایش می بخشند. چقدر خوب است که امثال ویسنته ناوارو آپاریسیو در چنین کشورهایی زندگی نکردند.
