- آسمونی
- مجله اینترنتی
- ورزشی
- اطلاعات فوتبالی
- جام ملتهای آسیا 1972
جام ملتهای آسیا 1972
در روز 17 اردیبهشت 1351، سورمه‌ای‌پوشان ایران در اوج غرور مقابل سفید‌پوشان كامبوج ایستادند. در این دیدار تماشاگران از رفتار بازیكنان ایران حیرت‌زده شده بودند، علی جباری بارها در میانه میدان به عمد هند كرد! غلامحسین مظلومی هم وقتی دید كه داور اجازه خروج از او به منظور مداوا را نداد، بی‌اجازه زمین را ترك كرد! در اواخر مسابقه هم حسین كلانی كه از بی‌تفاوتی بازیكنان خشمگین شده بود، سرخود زمین را ترك كرد ولی تعویض نشد و دوباره به زمین بازگشت! این اتفاقات منحصربفرد سبب شد كه كمیته برگزاری بازی‌ها ایران را كتباً توبیخ كند!
یك پنالتی تحقیرآمیز
پس از آن كه ایران با دو گل صفر ایرانپاك و حسین كلانی از حریف پیش افتاد، به شدت بی‌انگیزه شد. دو دقیقه پس از گل دوم، صفر ایرانپاك سومین گل ایران را به ثمر رساند. اما قبل از گل، داور اعلام پنالتی كرده بود. ناگهان ناصر حجازی دوان دوان از سوی دیگر زمین به جلوی دروازه كامبوج آمد. اصغر شرفی توپ را برایش كاشت و او بدون مكث ضربه را به بالای دروازه زد. كار چنان مضحك بود كه تمام تماشاگران احساس كردند ایرانی‌ها به قصد تحقیر حریف چنین كرده‌اند! این‌گونه شد كه موج مخالف به اوج رسید و تشویق كامبوج، آرامش را از استادیوم گرفت. پس از آن كیفیت بازی كشورمان به شكلی فاحش نزول كرد و حتی دروازه ایران تهدید هم شد. اما سرانجام بازی (2ـ0) خاتمه یافت.
مشكلات تیم‌ها در جام 1972
تیم كویت هفت نفر از چهره‌های ثابت خود را به علت موقعیت تحصیلی و درگیری با امتحانات در خدمت نداشت. كره‌ای‌ها هم پس از جوانگرایی كه بعد از حذف از مقدماتی المپیك كردند، تنها هشت بازیكن خود را از تیم فاتح بازی‌های آسیایی (1970) در خدمت می‌دیدند و با آن كه همچنان هدایت آنها برعهده «لوبروسیچ» یوگسلاو بود، اما خودشان اعلام كردند كه بختی برای فتح جام ندارند و اما ایران...
بانكوك شهر شوم!
شكست در فینال بازی‌های آسیایی 1966 مقابل برمه، ناكامی پرسپولیس در جام باشگاه‌های آسیا (1969)، حذف تیم‌ملی در مرحله مقدماتی بازی‌های آسیایی (1970)، از دست رفتن مقام قهرمانی تاج در باشگاه‌های آسیا (1971) و دو بار ناكامی جوانان ایران همه و همه در بانكوك رقم خورده بود و به نظر می‌رسید كه فوتبالیست‌های ما در تایلند توان قهرمانی ندارند!
ایران ـ عراق
عراقی‌ها كه علیرغم غیبت دو بازیكن اصلی خود، كره را برده بودند، چنان جوگیر شده بودند كه «عبدالله حسن» مربی تیم اعلام كرد با اختلاف دو یا سه گل ایران را شكست خواهند داد! عراقی‌ها در دقیقه 14 تا آستانه گل پیش رفتند... پس از آن نوبت به حسین كلانی رسید كه در دقایق 34، 70 و 78 با سه پاس همایون بهزادی دروازه حریف را باز كرد تا ثبت اولین هت‌تریك تاریخ بازی‌ها، تمام روزنامه‌های بانكوك را به تشویق ایران وادار كرد. بازیكنان ایران چنان متعصبانه بازی كردند كه همگی پس از بازی از شادی گریستند و حتی دهداری و رنجبر كه به محض ورود به بانكوك و به خاطر اختلافات چندماهه خود، بارها و بارها با هم درگیری لفظی پیدا كرده بودند، صمیمانه برای پیروزی تلاش كردند.
پیروزی معجزه‌آسا
بازی ایران و تایلند با حال و هوایی متفاوت از بازی با عراق آغاز شد. ایرانی‌ها بدشان نمی‌آمد با كمتر از سه گل پیروز شوند تا باعث حذف عراق شوند! اما سه مهاجم ایران بیش از حد شُل بودند و با تك روی سعی داشتند گل را به نام خود ثبت كنند. هیچ‌كس حرف مربی تایلند را جدی نگرفت كه گفته بود «تمام خصوصیات ایران برای تایلند شناخته شده است و آنها امید به توقف و حتی شكست ایران دارند». شوك بزرگ در دقایق 69 و 70 رقم خورد كه تایلند دو گل به ثمر رساند! اما پس از آن همه چیز جدی شد. غلامحسین مظلومی به جای بهزادی وارد میدان شد و ایران با تكنیك مظلومی، فداكاری كلانی و سه پاس گل او سه بار در دقایق 80، 86 و 88 توسط علی جباری به گل رسید و (3ـ2) برد! حریف ایران در نیمه‌نهایی كامبوج بود كه ناباورانه و با 4 گل كویت را درهم كوبید!
نیمه‌نهایی‌های پایاپای
تیم كامبوج درحالی پای به تایلند نهاده بود كه از سال 1970 رژیم حاكم بر این كشور سرنگون شده بود و جنگ داخلی همه چیز را در این كشور متوقف كرده بود تا جایی كه ورزش این كشور طی دو سال به 25 فوتبالیست منحصر شده بود! «سلیمان احمد» مربی 34 ساله این تیم هم گفت كه تیمش بدون تمرین كافی و با شركت در اردویی 10 روزه راهی بازی‌ها شد! اما این تیم چنان در برابر كویت درخشید كه ایران را به وحشت انداخت و تیم خسته كشورمان سیستم خود را از (4ـ3ـ3) به (4ـ4ـ2) تغییر داد تا در برابر (4ـ2ـ4) حریف مقاومت كند. ایران از ابتدا به لاك دفاعی فرو رفت اما روی نبوغ آشتیانی در دقیقه 13 گل زد. این گل می‌توانست همه چیز را تغییر دهد. اما گل دقیقه 18 حریف ترس را مجدداً بر تیم حاكم كرد. تا آن كه ایران در دقیقه 47 صاحب یك پنالتی شد. توپ مظلومی به دست مدافع حریف خورد و داور وقتی دید كه مظلومی دستانش را بالا برد، تصمیم گرفت پنالتی بگیرد! گل قلیچ‌خانی موجب احتیاط ایران شد تا جایی كه مطبوعات تایلندی پس از بازی هشدار دادند كه این چهره یك تیم قهرمان نیست! در گروه دیگر كره و تایلند (1ـ1) مساوی شدند و كارشان به ضربات پنالتی كشید. تایلندی‌ها هر چهار ضربه ابتدایی خود را از دست دادند تا كره پس از 3 ضربه (2ـ0) پیروز شود. البته طبق قوانین آن روزها، باقی ضربات هم زده شد. كره‌ای‌ها هر دو ضربه خود را به آغوش دروازه‌بان فرستادند و آخرین ضربه تایلند گل شد تا پس از ده پنالتی، نتیجه (2ـ1) رقم بخورد!
فینال متوسط بزرگان
آب و هوای شرجی بانكوك، توان فوتبالیست‌های ایرانی را به پایان رسانده بود. كره‌ای‌ها هم كه علاوه بر خستگی نیمه‌نهایی، از ظلم داوری و خشونت حریف بی‌بهره نمانده بودند، برای دیدار فینال كم‌توان‌تر از همیشه به میدان آمدند. عدم حضور تایلند سبب شد كه تنها 15 هزار تماشاگر به دیدن مسابقه بیایند آن هم در اوج بی‌تفاوتی به بازی دو تیم! مسابقه قرار بود در ساعت 5 بعدازظهر به وقت تهران برگزار شود. اما پیروزی (5ـ3) تایلند بر كامبوج در ضربات پنالتی (پس از تساوی دو بر دو) سبب شد كه فینال در ساعت 5:35 برگزار شود. مسابقه‌ای كه قرار بود وقت قانونی آن در تهران و شهرستانها از تلویزیون ملی پخش شود. تقابل (4ـ2ـ4) كره و (4ـ3ـ3) ایران نتیجه‌ای نداشت و دو تیم بیشتر به حوادث دلخوش كرده بودند.
گل دقیقه 48 علی جباری در دقیقه 72 با شوت سنگین «لی‌وائه‌تاك» (یكی از بازماندگان تیم فاتح بازی‌های آسیایی 1970) پاسخ داده شد و از آن پس به اضطراب ایران افزوده شد. زیرا كره یك بار در ضربات پنالتی پیروز شده بود. دو تعویض همزمان نشان دهنده میل مربی ما به تغییر بود. بازی به وقت اضافی كشیده شد و تلویزیون امكان پخش نیم ساعت پایانی را پیدا نكرد.
همكاری عرب، بهزادی و ضربه كلانی در دقیقه 108 گل دوم ایران را به ثمر رساند و این گل حتی تایلندی‌های بی‌تفاوت را به هیجان واداشت. كره‌ای‌ها خاموش شدند و ایران با كسب پیروزی، برای دومین بار فاتح بازی‌ها شد و به جام‌جهانی كوچك هم راه یافت. ضمن آن كه كلانی با ثبت پنجمین گل خود به عنوان آقای گل بازی‌ها برگزیده شد.
