27 اردیبهشت؛ رحلت آیت الله بهجت

آسمونی : آیت‌الله محمد تقی بهجت فومنی در اواخر سال 1334 هجری قمری در خانواده‌ای دیندار‌، در شهر فومن واقع در استان گیلان‌، چشم به جهان گشود و در 27 اردیبهشت 1388 به علت ایست قلبی درگذشت و پیکر ایشان پس از تشییع بسیار باشکوه در جوار بارگاه حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد.

محمدتقی بهجت فومنی ، از عرفای به‌نام و از مراجع تقلید شیعه بود. وی نزد بسیاری از کسانی‌که که او را می‌شناختند بخصوص علاقه‌مندانش شخصیت بی‌نظیر معنوی و مشهور به داشتن خوارق عادات و تجارب و حالات معنوی و عرفانی بود.

 در ابتدای کودکی مادر وی درگذشت. کربلایی محمود، پدر وی از مردان مورد اعتماد شهر فومن بود و در ضمن اشتغال به کسب و کار، به رتق و فتق امور مردم می پرداخت و اسناد و قباله های محلی به گواهی وی می رسید. پدرش همچنین از ذوق ادبی برخوردار بوده و در رثای خاندان پیامبر اسلام به ویژه امام حسین شعر می سرود.تدریس وی در زمان طلبگی در نجف به تدریس سطوح عالی نیز مشغول بود و با ورود به قم به تدریس دروس عالی پرداخت. محل تدریس درس خارج وی ابتدا در حجرات مدارس و بعد در منزل شخصی خود و سپس در مسجد فاطمیه واقع در گذرخان تشکیل می‌شد و محل اقامه نماز جماعت و مراجعات عمومی وی نیز همین مسجد بود. وی بیش از چهل سال بود که به تدریس خارج فقه و اصول اشتغال داشت.

مرجعیت

پس از درگذشت محمدعلی اراکی، جامعهٔ مدرسین حوزه علمیه قم، مرجعیت وی را اعلام کرد و افرادی چون عبدالله جوادی آملی و علی مشکینی نیز برای پذیرش مرجعیت از سوی وی نقش داشتند. همچنین او هیچگاه اقدام به انتشار رساله عملیه نکرد تا اینکه با درخواست های پی در پی افراد راضی شد تا فتاوایش بدون ذکر نام به چاپ برسد. از چاپ ششم به بعد روی جلد رساله او عبارت «العبد محمدتقی بهجت» نوشته شد.

به نقل عباس محفوظی، وی خواسته‌است که مقلدانش به علی صافی گلپایگانی رجوع کنند علی صافی چند ماه پس از فوت بهجت درگذشت. فرزند ارشد وی علی بهجت نیز اعلامیه‌ای مبنی بر ادامه کار دفتر آیت‌الله بهجت زیر نظر علی صافی صادر کرد.