- آسمونی
- مجله اینترنتی
- ورزشی
- اطلاعات فوتبالی
- فینال جام جهانی و جنگ بر سر پرتاب سکه
فینال جام جهانی و جنگ بر سر پرتاب سکه
آسمونی" href="https://asemooni.com/">اختصاصی آسمونی
نوشته از مهدی زارعی
در روز 30 جولای 1930، همه چیز در استادیوم سنته ناریو شهر مونته ویدئو، رنگ و بوی درگیری و جنجال داشت. بازیها در اروگوئه برگزار می شد و قهرمان دو المپیک 1924 و 1928، در کشور خودش هم فینالیست اولین جام جهانی شده بود. اما چیزی که مسابقه فینال را تبدیل به یک نبرد حیثیتی کرده بود، حضور آرژانتین در سوی دیگر بازی نهایی بود. دو کشوری که تنها به وسیله رود اروگوئه از یکدیگر جدا می شوند و اشتراکات زیادی در تاریخ و فرهنگ خود دارند.
اما همین اشتراکات، رقابت را بین دو سرزمین بیشتر و بیشتر ساخت و هیچ یک دوست نداشتند ضعیف تر از همسایه خود باشند. آرژانتینی ها از 1828 و زمان استقلال اروگوئه، چشم طمع به همسایه کوچک شرقی خود داشتند. نگاه هواداران آنها هم به اروگوئه، همین نگاه بود و نمی توانستند باخت مقابل این تیم را تحمل کنند. به همین خاطر، با این که آرژانتینی ها در ابتدا شانس زیادی برای تیمشان قائل نبودند، اما وقتی دیدند تیم آنها به فینال جام جهانی رسید، تازه احساس کردند که نباید آلبی سلسته را تنها بگذارند و همگی به سمت رودخانه اروگوئه هجوم آوردند تا سوار کشتی هایی شوند که راهی اروگوئه و بندر مونته ویدئو بودند. هیچ کشتی نمی توانست آن همه آرژانتینی را به اروگوئه ببرد و البته اگر هم می برد، آن همه طرفدار در استادیوم سنته ناریو جا نمی گرفتند. هر چه تماشاگرهای آرژانتینی در اروگوئه بیشتر می شدند، احتمال وقوع جنجال بیشتر و بیشتر می شد. تا جایی که ژان لانژنوس، داور بلژیکی مسابقه حاضر نشد وارد زمین شود و گفت که تا امنیت او تضمین نشود، حاضر به داوری مسابقه نیست.
آغاز مسابقه به تاخیر افتاد و بالاخره ساعت 2 و ربع بعد از ظهر بود که سوت آغاز مسابقه به صدا در آمد. آمار رسمی، حاضران در ورزشگاه 68346 نفر گزارش شد. اما آمار غیر رسمی خبر از ورود 90 هزار نفر به استادیوم داده بود. کسی حاضر نبود در آن جنگ کم بیاورد؛ به همین خاطر وقتی که قرار بود مطابق مقررات، بازی با توپ یکی از تیمها شروع گردد، خوزه ناسازی کاپیتان اروگوئه و مانوئل فریرا کاپیتان آرژانیتن به هیچ عنوان کوتاه نمی آمدند و هر دو، در اوج لجبازی می خواستند بازی با توپ آنها، شروع شود. بالاخره داور مجبور شد از یک سکه استفاده کند و با شیر یا خط، تصمیم بگیرد که نیمه اول، آرژانتینی ها از توپ خود استفاده کنند و نیمه دوم، اروگوئه ای ها. جالب بود که هر دو تیم با توپ خود، موفق بودند. آرژانتین نیمه اول را (2-1) برنده شد و اروگوئه در نیمه دوم، سه گل زد و (4-2) فاتح مسابقه و جام جهانی شد. به نظر می آمد که همه چیز به خوبی تمام شده است؛ اما نه به شکل کامل.
نبرد مقابل همسایه و رقیب سنتی، این قدر با اهمیت بود که در اروگوئه جشن گرفته شود و حتی تعطیل عمومی اعلام گردد. اما شرایط در آرژانتین، کاملا متفاوت بود. به طوری که مردم به کنسولگری اروگوئه حمله کردند و اگر پلیس دخالت نمی کرد، شاید اتفاقات تلخی رخ می داد.
** این دو تیم هیچ گاه پس از آن، فینال جام جهانی را با هم برگزار نکردند، اما چیزی از حساسیت نبردهای آنها کاسته نشد. 119 سال از اولین نبرد دو تیم می گذرد و در این مدت 194 بار، با هم مسابقه دادند. مسابقاتی که هر کدوم آنها برای هواداران دو کشور، اهمیت فراوانی دارد. پر افتخارترین تیمهای تاریخ کوپا آمه ریکا، هرگز نمی خواهند در برابر هم شکست بخورند؛ حتی در یک مسابقه ظاهرا بی اهمیت.
