چرا تیم ملی ایران می بازد؟

چرا باید شاکر باشیم که به قطر باختیم؟ دلایل زیاد است. اما مهمترینش این است که حق ایران صعود به فینال نبود.

فقط کافی است چند روز یا چند هفته از باخت ایران به قطر بگذرد. آن گاه حافظه کوتاه مدت ما ایرانی ها دوباره همه چیز را از یاد خواهد برد و احتمالا می گوییم: اگر ضربه علیرضا جهانبخش به تیر دروازه نمی خورد، الان ما به بازی برگشته بودیم و قطر را می بردیم و بعد هم اردن را در هم می کوبیدیم و احتمالا با قهرمانی در آسیا، در جام کنفدراسیون ها هم قهرمان می شدیم و در جام جهانی هم برای همه مدعیان شاخ و شانه می کشیدیم!!

اما.. کافی است به این آمار ساده نگاه کنید.

ایران در برابر هنگ کنگ در مقدماتی جام جهانی (4-0) برد و در جام ملتها(1-0)

در فینال رقابتهای کافا(1-0) ازبکستان را شکست داد و در انتخابی جام جهانی مقابل این تیم(2-2) متوقف شد.

در رقابتهای چهارجانبه اردن(4-0) قطر را برد و حالا(3-2) از این تیم باخته است.

قطعا اگر به مصاف اردن هم رفته بودیم پس از برد(3-1) در تورنمنت چهارجانبه اردن، حالا نوبت توقف ما در برابر این تیم بود. اما چرا؟

پاسخ ساده است و باید در کادر فنی تیم ملی جستجو کرد. کادری که 90 دقیقه میدان مسابقه را به جولانگاه اکرم عفیف بدل ساخت. بعید به نظر می رسد که ستاره قطری حتی در منزل خودش تا این حد با آزادی عمل روبرو باشد!

از طرفی می بینیم وقتی که قطری ها با یک آنالیز دقیق تیم ایران را ناچار کرده بودند به سانترهای بی ثمر اکتفا کند، شهریار مغانلو با تسبیح خود به مصاف تاکتیک های قطری ها رفته بود. قلعه نویی هم در تمام مسابقات برد خود را ناشی از لطف خداوند و ائمه اطهار دانسته و به این ترتیب به همه این پیام را می رساند که: اگر شهامت دارید از این تیم انتقاد کنید. انتقاد از من یعنی انتقاد از همه مقدساتی که من آن ها را عامل برد ایران معرفی کرده ام.

غافل از این که قطری ها هم اعتقاداتی همچون ما دارند و قرار نیست که در این تورنمنت ها بدون لیاقت به میدان رفت و با تکیه بر آسمان ها پیروز شد.

از طرف دیگر، بازیکنان ایرانی باز هم در لحظات حساس افسارگسیخته تر از همیشه ظاهر شدند که اوج آن، درگیری های طارمی در پایان مسابقه بود و تلاش نافرجامش برای کتک زدن تماشاگران حریف! معلوم نیست بازیکنی که اینچنین غیرتی می شود، چرا در میدان همچون یک سایه است و با بازی ضعیف خود، یکی از عوامل شکست ایران بود. ایکاش گردن کلفتی های طارمی و سایرین در بازی دیده می شد نه در پایان مسابقه ای که قطر سزاوارانه ایران را شکست داد!

به هر شکل اگر فینالیست می شدیم، چگونه می شد سیاستمدارانی را جمع و جور کرد و لگام زد که به فدراسیون ها دستورات لازم را می دهند و مثلا می گویند: باید از مربی وطنی استفاده کنید!

حتی همین حالا هم امثال مجید جلالی که می دانند منافعشان در نبودن مربی خارجی در این فوتبال است، قلعه نویی را بالاتر از مورینیو معرفی می کنند. حق هم دارند. تا خارجی ها در این فوتبال باشند، این خان گسترده فوتبال در برابر امثال جلالی و قلعه نویی گسترده نخواهد شد!

به هر شکل ایران باخت، چون با آدمهای منسوخ و فسیل شده نمی توان به جنگ علم رفت. اگر برده بودیم، احتمالا قلعه نویی در ادامه نبرد خود با تمام اصول مدرن روز، سعی می کرد تا چندین سال دیگر از همین بازیکنان پیر و فرسوده استفاده کند. غافل از آن که هرچیزی باید به روز شود.

قلعه نویی هنوز در سال 2007 مانده و به جلو حرکت نکرده است؛ هنوز هم بزرگ ترین حامیان او در تمرینات، اراذل و اوباشی هستند که جز ایجاد رعب و وحشت در استادیوم ها هنر دیگری ندارند. بخشی از این تصاویر را مشاهده می کنید. اگر روزی این تفکر در کشورمان شکل گرفت که خود را به روز کنیم و به سمت اصول نوین پیش برویم، خیلی چیزها درست خواهد شد. به همین خاطر باید خداوند را سپاس بگوییم که با امثال قلعه نویی و طارمی ناکام شدیم!