- آسمونی
- مجله اینترنتی
- فیلم و سینما
- نقد فیلم
- نقد فیلم پدران
نقد فیلم پدران
نوشته نجیبه نعمتی/آسمونی" style="color: #0000ff;" href="https://asemooni.com/" target="_blank">اختصاصی آسمونی
فیلم "پدران "یکی از فیلمهای شرکت کننده در بخش نگاه نو در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر است. «سالم صلواتی» کارگردان فیلم، که قبل از این فیلم سینمایی "زمستان آخر" را در سال 1393 در پرونده کاری خود دارد . "پدران "در نگاه اول فیلمی روایت شده از یک ماجرای معمولی است؛ اما آرام آرام به یک معما و راز ختم می‌شود. راز نهفته در این فیلم مخاطب را علاقمند به دیدن آن می‌کند.
ماجرای فیلم "پدران "در خصوص تصادف دو دوست نوجوان است که به کشته شدن یکی از آن دو منتهی می‌شود. فیلمی که حکایت از رابطه پدران با پسران خود و روابط اجتماعی بین نسل هاست. فیلم دراماتیک است اما زمانی که مخاطب دراماتیک بودن آن را درک می‌کند، با پیش کشیده شدن یک معما، تعلیق و جذابیت فیلم افزایش می‌یابد. تصادفی که ارتباط پیچیده اجتماعی به خصوص در یک شهر که بیشتر مردم همدیگر را می‌شناسند را به یک چالش می‌کشاند. روابط اجتماعی حاکم بر شهر و بر خانواده. زمانی که اکثر فیلم‌ها حکایت از خیانت، روابط گیج و پیچیده حاکم بر آنهاست، فیلم "پدران "روابط خانوادگی آن هم از نوع معمول و سنتی را نشان می‌دهد. جنگ پدران در بر حق نشان دادن پسرانشان. فیلم از بسترسازی مناسبی برخوردار است. دو پسر که از دوران کودکی با یکدیگر دوست هستند تصادف کرده و یکی کشته می‌شود. پدر سینا (علیرضا ثانی فرد) که پسرش به دلیل رانندگی بدون گواهینامه در مظان اتهام قرار دارد، برای بیگناهی پسرش تن به هر کاری می‌دهد. پدر عاشقی که بی صدا عشقش به پسرش را فریاد می‌زند. زمانی که همه اسناد و مدارک موجود در محل تصادف بر علیه سیناست او دست از کار نمی‌کشد و سعی بر آن دارد تا با یافتن شاهد، بی گناهی پسر مجروحش را ثابت کند. در ادامه مشخص می‌شود که دوست دختر مانی، رانندگی ماشین را بر عهده داشته است که برای حفظ آبرو محل تصادف را ترک می‌کند. فیلم در انتها به مخاطب راه حل نشان می‌دهد. فیلم در شهر همدان ساخته شده و بازیگران فیلم با لهجه صحبت می‌کنند. این یکی از خوبی های فیلم است که انحصار فیلمسازی را از پایتخت به شهرهای دیگر کشور کشانده است. فیلم با وجود تلخی‌های خاص خود اما یک روایت معمولی است که بر روی خانواده های دیگر نیز ممکن است سایه بیاندازد. فیلم روال منطقی دارد، قابل دسترس و درک است. از جنس مخاطرات زندگی معمولی است و به همین دلایل مخاطب را جذب قصه و معمای درون آن، تا آخر نگه می‌دارد.
