تیم ملی استرالیا و قهرمانی در جام ملتهای آسیا 2015

برای فوتبالی که تا مدتها، دور افتاده از آسیاییها در قاره اقیانوسیه مسابقات خود را انجام می داد و بازیکنانش تنها زمانی در شبکه های تلویزیونی آسیایی دیده می شدند که در مسابقاتی همچون پلی آف انتخابی جام جهانی یا لیگهای معتبر اروپایی، بازی می کردند، ورود به قاره آسیا می توانست یک زنگ خطر برای تمام آسیایی ها باشد.

اما استرالیا از سال 2006 وارد مسابقات آسیا شد و به این ترتیب یک سال بعد، اولین و تنها نماینده قاره اقیانوسیه می شد که در جام ملتهای آسیا به میدان می رفت. تصور همه این بود که ساکِروز در اولین حضور خود در جام ملتهای آسیا 2007 خیلی راحت به مراحل بالای جام می رسد و برای قهرمانی خواهد جنگید، اما در عمل همه چیز متفاوت از آب درآمد و همه غافلگیر شدند؛ از جمله خود استرالیایی ها.

استرالیا به سختی با عمان مساوی کرد و بعد هم (3-1) از عراق باخت. سرانجام هم در یکچهارم نهایی در ضربات پنالتی از ژاپن شکست خورد و به همین سادگی از جام کنار رفت.

چهار سال گذشت و این دو تیم یک بار دیگر با هم ملاقات کردند؛ اما این بار در فینال جام ملتهای 2011. استرالیا قبل از آن عملکرد فوق العاده درخشانی داشت و حتی در نیمه نهایی 6 بار دروازه ازبکستان را باز کرد تا همه آماده جشن قهرمانی این تیم شوند...

ساعت 18  روز 29  ژانویه، 37174  تماشاگر استادیوم خلیفه، شاهد آغاز فینال جام ملت‌های قطر بودند. رقابتی كه در آن، هری كیول نقشی اساسی ایفا كرد و با تك به تك‌هایی كه از دست داد، موجب كشیده شدن بازی به وقت اضافی شد. جایی كه ژاپن در دقیقه 109  به گل برتری دست کرد و به این ترتیب كانگوروها ناباورانه از دستیابی به عنوان قهرمانی بازماندند و مجبور شدند چهار سال دیگر انتظار بکشند؛ شاید میزبانی به کمک ساکِروز بیاید.

سرانجام استرالیا به رویای خود رسید. سال 2015، مسابقات در استرالیا برگزار شد و ساکروز به لطف میزبانی، به چیزی که می خواست دست پیدا کرد. این تیم ابتدا در مسابقه افتتاحیه، (4-1) کویت را شکست داد؛ در این بازی چهار بازیکن مختلف برای ساکروز گلزنی کردند؛ تیم کِیهیل، میله یِدیناک، ماسیمو لونگو و سرانجام جِیمز ترویسی تا مشخص شود استرالیای 2015 به یک بازیکن متکی نیست.

در روز دوم بازیها، استرالیا بعد از برتری(4-0) مقابل عمان، صعود خود به مرحله بعد را قطعی ساخت. با این حال، میزبان در رقابت برای تعیین صدرنشین گروه،(1-0) از کره جنوبی باخت؛ مسابقه ای که البته بیش از حد تشریفاتی بود؛ این قدر که حتی استرالیا در آن، لباس زرد و سبز همیشگی خود را به تن نکرده بود!

بعد از آن، دو برد(2-0) مقابل چین و امارات، در انتظار میزبان بود. در نبرد یک چهارم نهایی مقابل چین، تیم کِیهیل در دقایق 48 و 65 برِیس کرد و میزبان یک بار دیگه به جمع چهار تیم برتر آسیا رسید. در مصاف با امارات و در شرایطی که همه پیش بینی یک بازی خیلی سخت را برای میزبان کرده بودند، ترِنت سِینزبِری بعد از 3 دقیقه میزبان را پیش انداخت و جِیسون دِیویدسون در دقیقه 14 کار را تمام کرد. با این برد، یک بار دیگر استرالیا و کره جنوبی حریف یکدیگر شدند و این بار ساکروز موفق شد در وقت اضافی (2-1) حریف خود را شکست دهد.

استرالیا ابتدا با گل دقیقه 45 ماسیمو لونگو پیش افتاد و در شرایطی که همه برای قهرمانی میزبان ثانیه شماری می کردند، گلی که کره در وقتهای تلف شده زد، کار را به وقت اضافی کشاند و کابوس فینال دوره قبل زنده شد.اما این بار جییمز ترویسی در دقیقه 105 آخرین گل تورنمنت را زد و این گونه بود که مردان اقیانوسیه، اولین قهرمانی خود را در آسیا جشن گرفتند.

استرالیایی ها جایزه بازی جوانمردانه را نیز به خود اختصاص دادند و با کسب توپ طلای تورنمنت توسط ماسیمو لونگو و سرانجام دستکش طلای مسابقات توسط مَتیو رایان سنگربان استرالیا، تورنمت رویایی ساکروز تکمیل شد.