- آسمونی
- مجله اینترنتی
- فیلم و سینما
- نقد فیلم
- هدف گیشه است، نگاهی به فیلم شهر هرت
هدف گیشه است، نگاهی به فیلم شهر هرت
يكشنبه ۲۴ دی ۱۴۰۲
فریده ذاکری
شهر هرت» جدیدترین ساخته حسین فرحبخش به عنوان تهيه كننده ،داستان برادر و خواهری به نام‌های پرویز و پرستو (با بازی پژمان جمشیدی و شبنم مقدمی) است که با دزدی از خانواده‌های ثروتمند امرار معاش می‌کنند. پرویز با اجاره ماشین نعش کش به خانه مردگان ثروتمند می رود و با دادن آدرس به خواهرش پرستو شرایط کلاهبرداری را فراهم می کند. پرستو به عنوان همسر دوم متوفی و با سند ازدواج جعلی وارد مراسم می شود و با معرفی خود به عنوان همسر، مبلغی برای سکوت دریافت می کند.
پرستو که چهل و چهار سال دارد و نامزدش در زندان است، سعی می کند او را آزاد کند. اما در یکی از کلاهبرداری های مشترک او با پرویز، اسیر یک باند و رئیس مافیای خطرناک (با بازی بابک کریمی) می شوند که اخیراً مقدار زیادی دلار اختلاس کرده و با جا زدن خود به عنوان مرده قصد فرار از ایران را دارد. پرستو متوجه این اقدام حاکم می شود و سعی می کند از این اطلاعات جدید برای آزار بیشتر او استفاده کند. غافل از اینکه سرنوشت برای او و پرویز شرایط دیگری قرار داده است…
این فیلم تجاری، ناهنجاری‌های اجتماعی زیادی دارد که در بین آنها، اشاره به شوخی‌های جنسی و استفاده از کلمات رکیکی که برای خنداندن مخاطب استفاده می‌شود، به چشم می‌خورد.
فیلم «شهر هرت» با هدف درآمدزایی از گیشه تولید شده و هدف دیگری را دنبال نمی‌کند. در این مدل فیلم‌های تجاری، کارگردان با توسل به شوخی‌های زننده و الفاظ رکیک، دست به خنده‌گرفتن از مخاطب می‌زند، غافل از اینکه مخاطب فیلم‌های طنز در کشور ما، عمدتا خانواده‌ها به همراه فرزندانشان هستند. وجود الفاظ رکیک و شوخی‌های بی‌پرده، علاوه بر اینکه تقبیح‌زدایی از بعضی کلمات را انجام می‌دهد، برای کودکان و نوجوانان، جذاب به نظر می‌رسد و ممکن است این‌طور برداشت شود که برای پذیرفته‌شدن در جمع همسالان و به‌روزبودن، استفاده از آنها لازم است.
بهتر است شما خانواده عزیز، بعد از تماشای این دست آثار، به طور نامحسوس، که تاثیرگذاری بیشتری داشته باشد، درباره اهمیت ادب، تاثیر آن در نفوذ کلام و بی‌ارزشی بددهنی یا بی‌ادبی، با فرزندتان صحبت کنید و رهنمودی کلی درباره آداب صحبت‌کردن به او ارائه کنید.
شهر هرت یکی از جدیدترین فیلم های اکران شده در سینمای ایران است که به نظر می رسد با استقبال خوبی روبرو شده است.
این فیلم اثر ضعيفى است و می‌شود از ابتدای فیلم فهمید اثری ساخته شده که برایش مهم نیست مخاطبش چه کسی است، ووقتی شهر هرت را با خانواده در سینما ببینید، از خجالت نما های بسیارمبتذل آن باید سر به پایین بیندازید .دیالوگ‌های سخيف که می‌توان فهمید بیشتر آنها بداهه است و اصلا فیلمنامه‌ای درست ودرمون در کار نیست.
موقعیت ، چالش سینمایی و روايت درآن دیده نمی‌شود و هر چه فیلم جلو می‌رود، ابتذال آن بیشتر به چشم می‌آید، دیالوگ‌های جنسی وآزاردهنده که مخاطب را خجالت زده می‌کند و همچنين خالی از هر مضمونی است که بخواهد مخاطب را حتی برای دقایقی با خودش همراه کند. موضوع فیلم نيز تکراری است و نشانه‌ای از ژانر مورد نظروسوژه اولیه درآن دیده نمی‌شود. با مسخره بازى هاى همیشگی پژمان جمشیدی که هر فیلمی را با هر سطح کیفی بازی می‌کند. بازی‌های جمشیدی و شبنم مقدمی مثل همیشه لوس و بی‌نمک و تکراری است، اما بابک کریمی که روزگاری فیلم‌های مهمی بازی می‌کرد، چرا باید در شهر هرت جلوی دوربین بیاید؟
البته تکلیف و هدف فیلم‌هایی مثل شهر هرت از اکران مشخص است. این فیلمها قرار نیست مخاطب جدی را به سالن‌های سینما بیاورند. وبه ماندگاری سینمای ایران کمکی بکنند مشخصا هدف آنها از اکران جذب مخاطب عام و توده مردم است. بنابراین به این فیلمها باید به شکل متفاوتی نگاه کرد. اگر این فیلمها را با توجه به هدف‌گذاری که کرده‌اند تماشا کنیم اکران آنها برای ما چندان جای تعجب نخواهد داشت. اما اگر قرار باشد با پیش‌فرض قبلی وارد سالن سینما شویم و به تماشای این فیلمها بنشینیم یقیناً از تماشای آن لذت نخواهیم برد. صددرصد این فیلمها مخاطبین مشخصی دارندوسازندگان فیلم بدون ریاکاری و صادقانه هدف خود را از ساخت فیلم، فقط فروش می‌دانند و اگر کسی با این موضوع مشکل نداشته باشد یقیناً از تماشای شهر هرت لذت هم خواهد برد. در غیر این صورت چنین فیلمی از دایره مخاطبین علاقمند به ماندگاری سینما خارج است و نمی‌تواند از تماشای فیلم لذت ببرد.
کمدی ساختن کیفیت می‌خواهد و خنده گرفتن از مخاطب در چارچوب استاندارد‌های ژانری به مراتب کاری سخت محسوب می‌شود.
این فیلم حتی در شوخی‌های به اصطلاح غیر پاستوریزه‌ای هم هیچ حرفی برای گفتن ندارد و نمی‌تواند درست روی خط قرمز راه برود تا هم خنده‌دار باشد و هم شوخی بالای هجده سال! فیلم در هیچ کاری موفق نشده به جز فروختن در گیشه که دلیل کافی برای گروه سازنده فیلم به حساب می‌آید.
