شعر گدایان بهرِ ﺭوزی شیخ بهایی

گدایان بهرِ روزی طفلِ خود را کور می خواهند

طبیبان جملگی مخلوق را رنجور می خواهند

گمانم مرده شویان راضیند بر مردنِ مردم

بنازم مطربان ، کاین خلق را مسرور می خواهند !

مفهوم کلمات در شعر گدایان بهرِ ﺭوزی شیخ بهایی

گدا

نماد آدم های طماع ، چشم تنگ و بی خرد است که کوری فرزند خود را برای کسب مبلغ ناچیزی رضایت میدهند.

کور

منظور کوری ظاهری نیست آنکه فرزند خویش را در قبال مقداری مواد مخدر می فروشد ، آنکه دخترش را مجبور به ازدواج ، با مردی که سن پدرش است ،  می نماید تا از این راه کسب درآمدی نموده باشد ، آنکه همسر خود را برای کسب درآمد وادار به خودفروشی می کند ، همه و همه در زمره ی گدایانی از این دست قرار می گیرند .

طبیب

در اینجا سمبل آدم هایی هست که جز نوک بینی هیچ جا را نمی بینند . آنها که عزت خود را در ذلت دیگران می یابند آنهایی که از هر اقدامی برای آسیب رسانی به همنوع بهره می برند تا خود به منفعتی دست یابند . کسانی که علم دارند ولی از علم و دانش در جهت رفاه عمومی استفاده نمی کنند . مصداقامروزشان کسانی است که با تولید ویروس های جهش یافته بلایی به جان ملل می اندازند تا داروها و تولیدات خود را به فروش برسانند .

مرده شوی

نماد کسانی است که مرگ مردم را می خواهند و این مرگ می تواند مرگ جسمانی یا روحانی باشد . آنهایی که فقط به فکر این هستند که از قبل مرگ و میر افراد به نان و نوایی برسند . آنها که کشوری را اشغال می کنند و ملتی را می کشند تا از سرمایه های آنان استفاده ای ببرند . تخریب شخصیت افراد تا حد  له کردن ، شخصیت هم از مرگ های روحانی به شمار می رود .

مطرب

مطرب نمادی از انسان های آزاد اندیش است. آنهایی که منفعت عام را همواره ترجیح می دهند .