نگاهى به فيلم حدود هشت صبح

دوشنبه ٢٨ اسفند ١٤٠٢
چكاوك شيرازى

همه چیز خوب پیش می رفت تا اینکه مخاطب متوجه شد قرار نیست اتفاق جذابی بیفتد و باعث شد دیدگاهش را به همان میزان تغییر دهد.
زن و شوهری که ظاهرا زندگی خوبی دارند ناخواسته وارد ماجرایی احمقانه می شوند. مرد که تا به حال گوشی همسرش را وارسی نکرده بود به درخواست دخترش که به مهدکودک می رود این کار را انجام می دهد و رفتاری می کند که کاملا مناسب یک کاراکتر شکاک است‌. در واقع آن رفتاری که ما از مرد می بینیم اصلا مناسب کسی نیست که تا این حد به حریم شخصی همسرش احترام می گذارد! دست کم می بایست ما آدمی را می دیدیم که کلا به همه چیز مشکوک است آن وقت نصف واکنش هایی که نشان داد هم کافی بود تا به میزان عصبانیت این فرد پی ببریم.

اما با یک فرد بی منطق طرفیم که حتی اجازه ی حرف زدن به همسرش را هم نمی دهد. حتی به فکرش هم خطور نمی کند که شاید اشتباهی پیش آمده! به هر حال رفتار غیرمنطقی اش باعث کشته شدنش می شود و از حالا به بعد وارد داستان گرفتن رضایت و نبخشیدن و این ها می شویم. زن بیخود و بی جهت پایش را در یک کفش کرده که رضایت نمی دهد، البته اصلا رضایت او لازم نیست ولی بدون این که تماشاگر دلیلش را بفهمد پافشاری عجیبی دارد که قاتل شوهرش قصاص شود. مردی که تقریبا از همه چیز بی خبر بوده و این خانواده مانند عجل معلق بر سرش نازل شده اند و پای او را به ماجرایی باز کرده اند حتی فکرش را هم نمی کرده است.

در این بین یکی از زندانیان دیگر که ظاهرا از افراد به قول خودشان تیغ دار بند هم هست به رضا پیشنهاد می دهد که در ازای پول رضایت شاکی اش را جلب کند. همسر رضا که تازه از قهر برگشته خانه ی پدرش را می فروشد تا پول او را بپردازد. حتی یک ساعت هم به این فکر نشده که رضا و همسرش که مدام با هم دعوا می کنند و زنی که به شدت به شوهرش شک دارد با چه منطقی خانواده اش را در به در می کند که پول آزادی رضا را بپردازد و این ها در حالی است که هر بار که رضا با لیلا ملاقات می کند، لیلا با نفرت و کینه با او حرف می زند و هرگز حتی تا آخرین لحظه هم به او طعنه می زند. پدر لیلا هم که ظاهرا گلی است از گل های بهشت! چون هر آنچه سبب بدبختی خود و دخترش شده است را با روی گشاده می پذیرد و خم به ابرو نمی آورد.

با شامورتی بازی ، حامد از زندان بیرون آمده و قصد رضایت گرفتن دارد. یک کودک ربایی اتفاق می افتد و به دقیقه نمی کشد که مخاطب متوجه می شود قضیه از چه قرار است و دست فیلمساز رو می شود. از آن به بعد تنها امیدوار می ماند که حدسش غلط از آب درآید که اتفاقا برعکس می شود و می بیند که همانی بوده که حدس زده. حالا کجا؟ دقیقا از میانه ی فیلم و بلافاصله بعد از حضور حامد. از آن به بعد به تخته پاره ی دیگری می آویزد. رازی در زندگی رضا وجود دارد که همه آن را می دانند غیر از همسرش! همسرش هم که مدام از او راجع به حضور زن دیگری در زندگی اش می پرسد، مخاطب خیال می کند این ها ظاهر امر است و بعدها وقتی پرده ها کنار رفت قرار است رازی مگو، آشکار شود.

اما متاسفانه سخت در اشتباه است و همه ی آن چیزی که قصد پنهان کردنش را داشتند همان موضوع همسر دوم بود! فیلم کاملا از دست رفته است. برای دلخوشی مخاطب، ناگهان خبردار می شویم که حامد قرار است با اتومبیل به دریا بزند! چرا؟؟؟ چون نتوانسته برادرش را از طناب دار برهاند؟ با این روش عاقلانه! که بیشتر همه را در چاه نگه می دارد!! دست آخر هم که طبق یک کلیشه ی تکراری و مهوع حامد به جای این که به دریا بزند، لیلا را که برای آگاه کردن دریا آمده، زیر می گیرد. فیلم مصداق بارز هیاهو بر سر هیچ است.

فیلم نامه که هیچ حتی بازی ها هم کمکی نمی کند. یکتا ناصر که دلیل جایزه گرفتش هنوز برای من معلوم نیست، نتوانسته حداقل جوری بازی کند که مخاطب احساس کند خون همسرش برایش اهمیت دارد یا رضا کمی پشيمان به نظر برسد. تنها کسی که برای نقشش تلاش کرد لیلا بود که هم زمان هم عشق و هم نفرت را می شد از او دریافت کرد، که دست برقضا این یکی نباید تا این حد نفرت را نشان می داد که حداقل تلاش هایش برای رهایی همسرش واقعی تر به نظر برسد.
آقای هادی هم که لطفشان را شامل حال مخاطب کرده بودند، سکانس هایی را بازی کردند که ای کاش نمی کردند تا شاید مخاطب امیدوار می ماند که شاید بازیگر خوبی باشد و راه را اشتباه آمده، اما کاملا مطمئن شد که بازیگر خوبی نیست.