هلند 1974، آژاکس و توتال فوتبال

یاپ دی خروت خبرنگار تلگراف درباره شکل گیری توتال فوتبال و نقش تیم آژاکس در این سبک فوتبال چنین نظراتی را دارد: 

دوران آزادی روح بود و آژاکس آن روزها تیمی بود با روحیه آزاد؛ اما شبیه گروههای خوب موسیقی راک مثل بیتلز و استونز آن دوران که دارای نظم و ترتیب برای ساخت موزیک خوب بودند. آنها هم برای یک بازی خوب فوتبال، قاعده داشتند. آنها متخصص المان های ساده بازی بودند؛ همانند زدن توپ، قبول توپ و موقعیت بازی. این همان استعدادی بود که داشتند.

رودی کرول ملی پوش هلند طی سالهای 1969 تا 1983 هم در ارتباط با تاثیر آژاکس در تیم ملی هلند معتقد است:

آژاکس در فوتبال و بعدا در تیم ملی، انقلابی ایجاد کرد. همه از کاری که ما انجام می دادیم خوششان می آمد. فلسفه متفاوتی در آن تیم وجود داشت، ما می توانستیم دفاع کنیم. خیلی سخت بازی کنیم و همچنین از تکنیک خوبی هم برخوردار بودیم که همه اینها را مدیون رینوس میشل مربی تیم هستیم.

ویم رایزبرگن ملی پوش هلند در جامهای جهانی 1974و 1978 درباره روش توتال فوتبال رینوس میشل مربی تیم ملی هلند در جام 1974 می گوید: 

ما طرفدار سبک مورد نظر میشل بودیم. او مربی بسیار سختگیری بود. بسیار سختگیر اما از طرف دیگر، اگر فرصتی برای عرضه خود پیدا می کرد، اولین نفری بود که به تفریحات می پرداخت. در آغاز کار، تمرینات سختی داشتیم و اگر هریک از ما دیر می رسیدیم، او مجبورمان می کرد که تمام تمرین را از ابتدا انجام دهیم و آن تمرین ها را مجددا تکرار کنیم.

کرول هم می افزاید: میشل یک مرد بامزه بود اما در کارش بسیار سختگر. اینجا هدف یک چیز بود؛ موفقیت تیم با روشی که او فکر می کرد. او برای رسیدن به هدف هر کاری انجام می داد و بسیار سرسخت بود.

هرچند همگان علت اصلی درخشش هلند در آن سال را درخشش آژاکس در رده باشگاهی می دانند اما نباید ستارگان دیگر تیم بزرگ هلند را نادیده گرفت.آژاکش رقیب بزرگ فاینورد بود و با این حال هر دو، روی تیم ملی تاثیرگذار بودند. قهرمانی کاپ اروپا، لیگ اروپا و دو قهرمانی لیگ هلند در ابتدای دهه هفتاد از عناوین این تیم بود. آنها هفت بازیکن برای تیم ملی در جام جهانی داشتند. آژاکس یوهان کرویف را داشت و در نقطه مقابل فاینورد ویلم فن هانگم را به هلند داده بود.

جانی رپ ملی پوش هلند از 1973 تا 1981 درباره کاپیتان هلند در آن بازیها معتقد است:

یوهان کرویف غول فوتبال بود. نه فقط به عنوان یک بازیکن؛ او  کاپیتان بود. مثل یک رهبر درون میدان. او تنها کسی بود که واقعا می توانست این کار را انجام دهد. البته که همه ما بازیکنان خوبی بودیم اما یوهان مهمترین عضو تیم بود.

رایزبرگن هم درباره ستاره فاینورد خاطرنشان می کند:

ویلم فان هانگم یک افسانه فوتبال است. او بهترین پای چپی را که تا حالا دیده ام را داشت. نابغه بود، نه به خاطر سرعتش، زیرا سریع ترین نبود. بلکه به خاطر سرعت تصمیم گیری اش. او از نظر تکنیکی عالی بود و می توانست کل بازی را بخواند. وقتی همه خصوصیات در کنار یکدیگر جمع می شد، تو یکی از بهترین بازیکنان جهان می شدی.

اتفاق فوق العاده دیگری که برای هلند افتاد، حضور کسی بود که نه برای آژاکس و نه برای فاینورد توپ نزده بود. راب رانسن برینک 22 ساله هلند را برای بازی در آندرلخت ترک کرد و در این تیم بلژیکی نامی برای خود دست و پا کرد. او عنوان سریع ترین گلزن گوش چپ را از آن خود کرد. به گفته رایزبرگن:

رنسن برینک، کرویف  لیگ بلژیک بود. هرگز کسی را شبیه به او ندیدم. بلژیکی ها او را به خاطر نوع دویدن هایش، و این که غیر ممکن ها را انجام می داد، مرد ماری صدا می کردند. رنسن برینک پای چپ شگفت انگیزی داشت. او بازیکنی درجه یک بود.

رنسن برینک توتال فوتبال هلند را چنین توضیح می دهد:

فوتبالی که ما در سال 1974 بازی کردیم، نوعی بازی بود که مردم قبل از آن ندیده بودند. روشی که همیشه به صورت طبیعی در جریان بود. مطابق تاکتیک ما، اگر دفاع چپ ما می خواست به سمت جلو رفته و حمله کند، آن وقت من باید دفاع می کردم. به این ترتیب پست های بازیکنان حذف شدند. آنجا یک فوتبال پرشور و پر از حرکت وجود داشت.

هلند در جام جهانی 1974 تیمهای اروگوئه، بلغارستان، آرژانتین و آلمان شرقی را شکست داد و در دیدار ماقبل فینال مقابل مدافع عنوان قهرمانی- برزیل- قرار گرفت. کرویف درباره این مسابقه توضیح می دهد:

بازی با برزیل، رقابتی بسیار جدی بود. همه میخکوب شده بودند. هر کسی هر کاری را که باید انجام داد. ما تنها با برزیل مسابقه ندادیم بلکه در برابر آنها بهترین فوتبال ممکن را ارائه کردیم. نتیجه هر چیزی می توانست باشد، اما مساله این ها نبود. ما مسابقه را به شکلی انجام داده بودیم که همه دنیا تماشا و تحسینش کردند. شما می توانستید چهره برزیلی ها را ببینید که چطور برتری ما را پذیرفته بودند.

رایزبرگن اضافه می کند:

برد(2-0) مقابل برزیل، دستاورد بزرگی بود. برزیل در سال 1970 قهرمان جهان شده بود و کشور کوچکی مثل ما با برزیل بازی کرد و این تیم را شکست داد.

به این ترتیب هلند راهی فینال شد و در برابر آلمان غربی میزبان هم شانس بیشتری برای برتری احساس می کرد. هلند بازی را آغاز کرد و بلافاصله یک حرکت خارق العاده و بی نظیر شروع شد. توپ به طرز بی پروایی در اطراف زمین حرکت داده می شد. در یک لحظه توپ توسط کرویف مهار شد. پشت سر او، تنها یانگ بلود دروازه بان بود. هیچ کدام از بازیکنان آلمان حتی توپ را لمس نکردند تا زمانی که کرویف با یک خطا نقش بر زمین شد. پنالتی گرفته شد و یوهان نیسکنس زننده ضربه شد. یک نمایش خارق العاده از توتال فوتبال و انفجاری ترین شروع در تاریخ فینال های جام جهانی.

اما مسابقه به شکلی که مورد نظر هلند بود، پیش نرفت. به گفته کرویف:

همان طور که می دانید آلمان همیشه سخت ترین تیم بوده است. زیرا همیشه از ابتدا تا انتها مقاومت می کردند. ما خیلی خوب می دانستیم، می دانستیم که خوب بازی می کنیم و اصلا هم نترسیده بودیم  فکر می کنم یکی از عواملی که باعث از دست دادن فینال شد، این بود که با اعتماد به نفس زیادی بازی می کردیم. وقتی نتوانی همزمان بازی خوبی انجام دهی، این دلیلی می شود برای بازنده بودن. همه دنیا می گفتند که ما بازی را از دست دادیم. چون وقتی آنها داشتند مسابقه را نگاه می کردند، حس می کردند که ما به جای زدن گل دوم، بیشتر به دنبال بازی دادن آلمان ها بودیم.

جانی رپ هم درباره بازگشت ژرمن ها و شکست(2-1) هلند در فینال می افزاید:

بازی خیلی خوبی را در مسابقات جام جهانی از خودمان به نمایش گذاشتیم. واقعا فکر می کردیم که می توانیم در فینال هم برنده شویم. چه کسی می دانست که امکان دارد چیزی اشتباه پیش برود؟ شاید ما اشتباه کردیم که از قبل فکر می کردیم به راحتی می توانیم آلمان ها را شکست دهیم. شاید خیلی به خودمان اطمینان داشتیم. ما شانس های زیادی را از دست دادیم. اما خب...جزئیات در آنجا دیگر اهمیتی نداشتند.

رپ در خاتمه می گوید:

در بازگشت به هلند، ابتدا به آمستردام رفتیم. واقعا فراموش نشدنی است. مردم باعث شدند که ما نتیجه نهایی را فراموش کنیم. در آنجا فهمیدیم که چه شور و هیجانی را در کشور بیدار کرده ایم.

رنسن برینگ هم با این جملات به صحبتهای خود خاتمه می دهد:

در آن مسابقات برای اولین بار بود که تمام مردم کشور، مسابقات فوتبال را تماشا می کردند و البته فینال را. خب این باعث شرمندگی است که ما آن بازی را از دست دادیم. اما شور و شوق عمومی بسیار زیاد بود.