فینال جام حذفی انگلیس(1935)؛ آخرین عنوان فِرِد اِوِریس

در سالی که آرسنال مقتدرانه در فوتبال انگلیس می درخشید و در 42 بازی لیگ، 115 بار دروازه رقبا را گشود( از جمله زدن هشت گل به هر یک از تیمهای لستر، لیورپول و میدلزبورو در بازی خانگی)، به نظر می رسید که این تیم بخت بزرگ فتح جام حذفی باشد. اما این تیم در یک چهارم نهایی مسابقات(2-1) از شفیلد ونزدی باخت تا شفیلدی ها بزرگ ترین مانع پیش روی خود را از مسابقات کنار بزنند. آنها در مراحل قبلی هم در برابر اولدهام(3-1)، ولورهمپتون(2-1) و نورویچ(1-0) پیروز شده بودند که در این بین تنها ولورهمپتون دسته اولی بود؛ البته تیم هفدهم در بین 22 تیم لیگ! برد(3-0) در برابر تیم دسته دومی برنلی، سبب صعود شفیلد از آسان ترین مسیر ممکن به فینال جام حذفی شد.

در سوی دیگر وست برومویچ آلبیون برای رسیدن به فینال در برابر پورت وِیل(2-1)، شفیلد یونایتد(7-1)، استوک پورت کانتی(5-0)، پرستون(1-0) و بولتون(2-0) به برتری دست یافت که از این رقبا تنها پرستون در دسته اول حضور داشت. بولتون هم دیگر تیم دسته دومی بود که تا نیمه نهایی مسابقات صعود کرد اما پس از یک تساوی(1-1) مقابل وست بروم، سرانجام بازی تکراری را از این تیم باخت و در رسیدن به فینال ناکام بود. شفیلدی ها در دیدار فینال ترکیب همیشگی خود را به میدان فرستادند؛ یازده بازیکنی که در تمام مسابقات این جام- به جز سومین مسابقه این تیم- در ترکیب قرار گرفته بودند.

در مقابل وست برومویچ ترجیح داد به جای آرتور گیل که در تمام بازیهای قبلی به میدان رفته و چهار گل هم به ثمر رسانده بود، از تامی گلیدن کاپیتان 33 ساله خود استفاده کند که عضوی از تیم قهرمان سال 1931 بود. هرچند که این بازیکن در طول بازی کاملا توسط تد کاتلین مدافع چپ حریف مهار شد و عملا از جریان بازی کنار رفت.

جو کارتر بازیکن اصلی وست بروم هم که نیمه نهایی را به دلیل مصدومیت از دست داده بود، دوباره به جای هری جونز در ترکیب اصلی تیم خود قرار گرفت. اما در طول مسابقه دو موقعیت مناسب را از دست داد و تنها یک بار توپ را به تیر دروازه حریف کوبید تا فِرِد اِوِریس مربی آبی پوشان وست بروم از این تغییر نیز نتیجه عکس بگیرد. اوریس از سال 1902 و زمانی که تنها بیست سال داشت، مربی وست برومویچ بود و تا سال 1948 و در فاصله دو سال تا مرگ خود، مربی این تیم باقی ماند و با آبی ها تمامی عناوین ممکن را کسب کرد؛ از قهرمانی و نایب قهرمانی در لیگهای دسته اول و دسته دوم و قهرمانی و شکست در فینال جام حذفی و جام خیریه. اما مسابقه مقابل ونزدی آخرین فینالی بود که او با تیمش تجربه می کرد.

در این مسابقه شفیلید ها دوبار از حریف پیش افتادند؛ اما گل دقیقه دوم جک پِیل تروپ توسط والتر بویز(21) پاسخ داده شد و گل مارک هوپر(70) تنها پنج دقیقه دوام آورد و این بار توسط ادوارد استانفورد پاسخ داده شد. سرانجام در دقیقه 85 اتفاقی که همه طرفداران ونزدی منتظرش بودند فرا رسید و اِلیس ریمر برای تیم خود گلزنی کرد تا در تمام مراحل جام دروازه رقبا را باز کرده باشد. ریمر در دقیقه 89 گل دیگری به ثمر رساند تا نتیجه را (4-2) کرده و به این ترتیب تیم خود را برای سومین بار فاتح جام حذفی سازد. این آخرین قهرمانی جام حذفی در تاریخ باشگاه بود و پس از آن تا فتح جام اتحادیه( لیگ کاپ) 1991 شفیلد هرگز جامی برنده نشد. زمانی که این تیم جام اتحادیه را از آن خود کرد، تنها دو بازیکن از تیم سال 1935 زنده بودند؛ کاپیتان رونی استارلینگ که آخرین هفته های عمر خود را می گذراند و جک سِرتیز که یک سال بعد از دنیا رفت. اما داستان ناکامی های ونزدی در جام حذفی بعد از آن هم تا امروز ادامه پیدا کرد...