مهدی زارعی- هفته قبل تیم رئال مادرید برای اولین بار در تاریخ، در بازی با ویا رئال از 11 بازیکن غیر اسپانیایی در ترکیب اولیه خود استفاده کرد.

کورتوا، میلیتائو، رودیگر، آلابا، مندی، شوامنی، کروس، مودریچ، والورده، وینیسیوس جونیور و بنزما نفراتی بودند که هیچ یک از آنها اسپانیایی نبودند تا رئال هم به انبوه تیمهایی اضافه شود که تمام ستاره هایشان، بازیکنانی غیر بومی هستند.

البته بر خلاف چیزی که تصور می شود، استفاده از ترکیب هایی کاملا غیر بومی در فوتبال، فقط مربوط به سالهای کنونی نیست. در قرن 19 و با شکل گیری فوتبال، در اکثر کشورها، انگلیسی ها تیمهایی داشتند که تمام نفرات این تیمها بازیکنان انگلیسی بودند و با سایر تیمها مسابقه می دادند.

به مرور تعداد تیمها در تمامی کشورها زیاد شد و قوانین فوتبال، مانع از استفاده نامحدود تیمها از بازیکنای خارجی بودند. هنوز قانون بوسمن شرایط نقل و انتقالات را دگرگون نکرده بود. البته حتی تو این دوران هم بریتانیایی ها همچنان استثناء به شمار می آمدند و اکثر تیمهای انگلیسی، تعداد زیادی بازیکن ایرلندی، اسکاتلندی و ولزی داشتند. اوج استفاده از بازیکنان غیر انگلیسی به لیورپول در فینال جام حذفی 1986 بر می گردد. که این تیم در حالی با برد(3-1) مقابل اورتون قهرمان شد که در ترکیب لیورپول چهار اسکاتلندی، سه ایرلندی، یک ولزی، یک دانمارکی و یک زیمباوه ای بودند و تنها انگلیسی تیم- کرِیگ جانستون- هم اصلیت استرالیایی داشت.

با اجرا شدن قانون بوسمن در اواسط دهه 90، تیمها استفاده از بازیکنان خارجی را افزایش دادند. هنوز عمر لیگ برتر انگلیس به یک دهه نرسیده بود که جیان لوکا ویالی در باکسینگ دی سال 1999 در ورزشگاه دِل مقابل ساوتهمپتون ترکیبی را به زمین فرستاد که بازیکنانش از 8 کشور مختلف تشکیل شده بودند. ادی دی گوی هلندی، آلبرت فرر اسپانیایی، امرسون تومه برزیلی، فرانک لبوف و دیدیه دشان فرانسوی، سلستین بابایارو نیجریه ای، روبرتو دی متئو و گابریل آمبروستی ایتالیایی، دن پترسکیوی رومانیایی، گوستاوو پویت اروگوئه ای و توره آندره فلو نروژی نفرات تیمی بودن که حتی یک انگلیسی هم نداشت.

به نظر می آمد که فوتبال با همین ترکیب، برای همیشه عوض شده است. در لیگ های دیگر هم شرایط کم کم عوض می شد. آن هم نه فقط توسط تیمهای قدرتمند و ثروتمند. در آلمان، تیمهای ضعیف تر ترجیح می دادند از نفرات متوسط و ارزان استفاده کنند و به این ترتیب تیم انرگی کوتبوس با مربیگری ادوارد گایر به اولین تیم آلمانی تبدیل شد که در بوندس لیگا، بدون بازیکن آلمانی وارد میدان شد.

اما این شرایط در لیگ برتر، منحصر به تیمهای بالای جدول بود. آرسنالی ها هم در دو دهه قبل، تیمی داشتند که بیشتر فرانسوی بود تا انگلیسی. حتی یک بار در مسابقه این تیم در لیگ قهرمانان اروپا، اسون گوران اریکسون مربی وقت تیم ملی انگلیس به ورزشگاه هایبری آمد تا بازی انگلیسی های آرسنال را از نزدیک تماشا کند. اما فقط اشلی کول در ترکیب این تیم انگلیسی بود. آرسنال در روز ولنتاین 2005 تبدیل به دیگر تیم انگلیسی شد که در ترکیب اولیه خود برابر کریستال پالاس، حتی یک انگلیسی هم دیده نمی شد. در برد(5-1) شاگردان آرسن ونگر مقابل حریف، ینس لمان آلمانی دروازه بان بود و لورن، کولو توره، پاسکال سیگان، گائل کلیچی، روبرت پیرس، پاتریک ویرا، ادو، خوزه آنتونیو ریس، دنیس برگ کمپ و تی یری هانری سایر نفرات توپچی ها را تشکیل می دادند. حتی روی نیمکت هم بازیکنانی مثل مانوئل آلمونیا، فیلیپ سندروس، سسک فابرگاس، رابین فن پرسی و متئو فلامینی دیده می شدند که آنان نیز انگلیسی نبودند.

اکنون و بعد از گذشت دو دهه از کاری که چلسی آغاز کرد، کمتر تیم درجه یکی را می بینیم که تعداد زیادی بازیکن بومی در ترکیب آن وجود داشته باشند. قطعا رئال مادرید هم آخرین تیمی نیست که بدون استفاده از بازیکنان بومی، در زمین حضور پیدا می کند. باید دید تیم بعدی که با 11 بازیکن خارجی وارد زمین می شود، کدوم باشگاه است و در کدام لیگ حضور دارد؟