- آسمونی
- مجله اینترنتی
- چهره ها
- چهره های ورزشی
- بیوگرافی تونی آدامز
بیوگرافی تونی آدامز
| نام و نام خانوادگی | تونی الکساندر آدامز (Tony Alexander Adams) |
| تاریخ تولد | 10 اکتبر 1966 |
| محل تولد | رامفورد - لندن - انگلستان |
| حرفه | بازیکن فوتبال |
| پست | دفاع وسط |
اطلاعات جدول از en.wikipedia.org
10 آوریل سال 2017 بود که تونی آدامز (Tony Alexander Adams)، کاپیتان سابق توپچیها، راهی لالیگا شد. در آن روزها، تیم فوتبال گرانادا در آن فصل فوتبال اسپانیا شرایط خوبی نداشت و در رتبه 19 لیگ این کشور قرار داشت. چنین شد که لوکاس آلکاراز از هدایت تیم گرانادا کنار گذاشته شد و به جای او تونی آدامز، کاپیتان سابق تیم آرسنال که برای مدتی طولانی با این تیم بود به عنوان سرمربی جدید گرانادا انتخاب شد. البته این تغییر و تحول نیز سودی برای گرانادا نداشت و شاگردان آدامز با تنها 20 امتیاز از 38 مسابقه، قعرنشین لالیگا و راهی دسته پایینتر شدند.
تونی آدامز ، غول یا پروفسور؟
تونی آدامز بیش از آن که به عنوان یک مربی، کارشناس تلویزیونی یا منتقد شناخته شود، همچنان به لطف دوران درخشان خود در آرسنال در اذهان مانده است. جرج گراهام او را غولِ من صدا میکرد و ونگر او را به عنوان پروفسور خط دفاعی توصیف میکرد. بیشک هر دوی آنها نیز درست میگفتند. آدامز که در دهم اکتبر 1966 در رامفورد متولد شده بود، از زمان پیوستن به آرسنال به عنوان یک کارآموز در 1980 نشان داد که با سایرین متفاوت است. تنها سه سال بعد و در شرایطی که چهار هفته از تولد 17 سالگیاش میگذشت، اولین بازی خود برای آرسنال را مقابل ساندرلند انجام داد. دیداری که شروع خوبی نبود و به خاطر شکست خانگی (2 - 1) انتقاداتی هم از آدامز صورت گرفت. ولی هشت ماه پس از قهرمانی در جام لیتل وود در سال 1987، آدامز در 21 سالگی به عنوان جوانترین کاپیتان تاریخ باشگاه آرسنال انتخاب شد و طعنههای زیادی را در ابتدای کاپیتانی تحمل کرد اما این افتخار را تا زمان بازنشستگیاش حفظ کرد.
تونی آدامز : چیزی از ونگر یاد نگرفتم
به این ترتیب، جایگاه آدامز قبل از آمدن ونگر در تیم تثبیت شده بود. شاید به همین علت است که او میگوید که از ونگر چیزی نیاموخته است.
به عنوان یک روانشناس، ونگر در تقابل با بازیکنان تیم فوق العاده بود اما در درجه دوم (مسائل فنی) به هیچ وجه. آیا او چیزی به من یاد داده است؟ خیر. آیا او به من آموزش داده که چگونه دفاع کنم؟ خیر. او به بازیکنانی از جمله وینتربرن، لی دیکسون، استیو بولد و حتی دیوید سیمن نیز چیزی یاد نداده است.
دبل تونی آدامز و ونگر سال 98
شاید آدامز اغراق میکند. در هنگام ورود ونگر به تیم، فرگوسن و منچستر در صدر اتراق کرده بودند، زمانی که بازیکنان بریتانیایی بیش از خارجیها بود. ونگر تیمی را تحویل گرفت که هنوز دست به گریبان فرهنگ سنتی فوتبال جزیره بود. سالنهای مرمری هایبری همواره یادآور سنتها و تاریخ باشگاه بود که ناگهان از چهار مدافع معروف آرسنال خواسته شد که تمرینات کششی انجام دهند. ونگر انقلابی در رژیم غذایی، تمرینات با کرونومتر در هر جلسه و ممنوعیت بازیکنان از خوردن مشروبات الکلی به وجود آورد در حالی که هنوز بازیکنان بزرگی مثل تونی آدامز، رای پارلر، ایان رایت، استیو بولد و بقیه او را دست میانداختند. تونی هم تا قبل از روی کار آمدن ونگر به الکل اعتیاد داشت اما با ترک آن، تحولی بزرگ در زندگی فوتبالی و غیر فوتبالیاش پدید آمد. آدامز و ونگر در چنین شرایطی در فصل 98-97 دبل کردند. یک قهرمانی مقتدرانه قبل از پایان فصل، بالاتر از یونایتد و فتح جام حذفی با برتری (2 - 0) مقابل نیوکاسل در ومبلی.
تونی آدامز و لحظه ای ماندگار در تاریخ توپچی ها
جرج گراهام بیشتر به بازی مستقیم علاقه داشت ولی ونگر آدامز را تشویق کرد تا بازی خود را توسعه دهد، از جمله در پایهریزی حملات از خط دفاعی و همچنین پیشروی در مواقعی که امکان داشت. نمونه این تغییرات را میشود در آخرین بازی فصل 98-97 مشاهده کرد که تونی آدامز با پاس استیو بولد در موقعیت تک به تک با دروازهبان قرار گرفت و موفق به گلزنی شد، خوشحالی پس از گل او به عنوان یکی از زیباترین لحظات تاریخ پر حادثه آرسنال به شمار میرود و مجسمه این شادی نیز در برابر ورزشگاه امارات دیده میشود.
تونی آدامز ، دو دبل و هشت جام
تونی آدامز، مدافع 191 سانتیمتری آرسنال از 1983 تا 2002 در 504 بازی برای این تیم به میدان رفت و 32 گل نیز به ثمر رساند. او طی سالهای 1987 تا 2000 در 66 بازی ملی برای سه شیرها نیز به میدان رفت و در یورو 96 و 2000 و جام جهانی 98 مدافع اصلی انگلیس بود. آخرین و چهارمین قهرمانی او در لیگ به سال 2002 باز میگردد؛ آخرین فصل حضور او در میادین که با دومین دبل نیز همراه شد، درست مثل سال 98. تنها عنوان اروپایی او با آرسنال مربوط به سال 94 است و فتح تونی آدامز در جام برندگان جام اروپا با برتری (1 - 0) مقابل پارما، آن هم در آرسنالی که هنوز حتی یک بازیکن غیربریتانیایی هم نداشت.
تیم منتخب تونی آدامز
اما از نظر مردی که دو دهه در متن تغییر و تحولات آرسنال بوده، لیگ یک و لیگ برتر را تجربه کرده و در هر دو به افتخار رسیده، تیم منتخب این دو دهه مرکب از چه بازیکنانی است؟
تونی آدامز یک بار از قول گراهام ریکس فوتبالیست سابق انگلیسی که میگفت: شاید فقط یک سرباز کافی باشد، چنین شرح مختصر و مفیدی داد: یک دنیس برگ کمپ و ده سرباز!
اما اگر او بخواهد دقیقتر اعضای تیم 11 نفره خود را نام ببرد، از سیستم 1-1-4-4 استفاده کرده و نفرات زیر را بر میگزیند: دروازهبان: دیوید سیمن، مدافعان: لی دیکسون، نایجل وینتربرن، استیو بولد و تونی آدامز، هافبکها: امانوئل پتی، پاتریک ویرا، دیوید بکهام و روبرت پیرس، مهاجمان: دنیس برگ کمپ و تیری هانری.
تونی آدامز : بدون دنیس هرگز
در ترکیب تونی آدامز، تنها دیوید بکهام از یونایتد است. تونی آدامز درباره این انتخاب میگوید: همواره در زمین با هافبکهای سمت راست درگیری داشتم. میتوانستم گلن هادل یا پل گاسکوئین را انتخاب کنم اما بکهام سرعت را به تیم اضافه میکند. در این تیم شماره 10 به دنیس برگ کمپ داده میشود. رأی من برگ کمپ است، نمیتوانم بدون دنیس بازی کنم. او پشت سر هانری قرار میگیرد. تیری را قبل از جام جهانی 98 دیده بودم، در سمت چپ به بازی گرفته میشد و میدانیم آن منطقه از زمین، بازیکن راستپا را تضعیف میکند. ونگر او را به نوک پیکان حمله فرستاد و به بهترین گلزن تاریخ باشگاه تبدیل شد.
روبرت پیرس هافبک چپ این تیم است. با این توضیحات، او به همراه توپ با سرعتی میدوید که من بدون آن نمیتوانستم بدوم! روبرت باور نکردنی بود. اولین روزی که به لندن آمد، به او گفتم: گوش کن، لیگ برتر بسیار دشوار است و باید هر روز تلاش و تمرین کنی. دو فرانسوی دیگر نیز در این ترکیب هستند که هر دو در مرکز زمین قرار گرفتهاند. چرا امانوئل پتی؟
پتی پسری قوی و از نظر فنی بسیار خوب بود. گل او در فینال جام جهانی 98 را به خاطر بیاورید، گلی که نشانگر یک هافبک قوی و تنومند بود. اما در مورد پاتریک ویرا: پاتریک را در کنار پتی قرار میدهم، چون این دو در تیم تعادل ایجاد میکنند و برای من پیروزی را به ارمغان میآورند. نفرات دفاعی نیز همگی همبازیهای آدامز بودند: درون دروازه میتوانستم پیتر شیلتون را انتخاب کنم، اما دیوید دروازهبانی آرام بود که همیشه دوست داشت کارش را به بهترین نحو انجام دهد. در دفاع وسط، استیو بولد بسیار سختکوش بود و فقط به پیروزی فکر میکرد. در دفاع چپ، وینتربرن مجموعهای از توانایی بود و همیشه میخواست بهتر شود. لی دیکسون هم با اختلاف اندک نسبت به ویو اندرسون مدافع راست تیم میشود.
