باجو از سال 1980 پیراهن تیمهای پایه ویچنزا را پوشید. او خیلی زود و پس از دو سال به تیم اصلی این باشگاه راه یافت.
نام و نام خانوادگی | روبرتو باجو (Roberto Baggio) |
تاریخ تولد | 18 فوریه 1967 |
محل تولد | کالدونیو - ایتالیا |
حرفه | بازیکن فوتبال |
پست | مهاجم، هافبک |
اطلاعات جدول از fa.wikipedia.org
سرفصل های این مطلب:
باجو از سال 1980 پیراهن تیمهای پایه ویچنزا را پوشید. او خیلی زود و پس از دو سال به تیم اصلی این باشگاه راه یافت و تا سال 1985 در 36 بازی لیگ 13 گل برای این تیم به ثمر رساند.
باجو پس از آن راهی فیورنتینا شد و تا سال 1990 در 94 بازی لیگ 39 گل برای این تیم به ثمر رساند. در همان دوران بود که باجو برای اولین بار به تیم ملی ایتالیا دعوت شد.
دقیقه 88 مسابقه با اسپانیا و دریبل آندونی زوبی زارتا دروازه بان اسپانیا توسط بودای کوچک، ایتالیا در اوج حملات حریف این گونه روی نبوغ باجو به گل رسید و به نیمهنهایی جام جهانی 1994 صعود کرد. روبروتو باجو پیش از این نیز در جام جهانی حضور یافته بود و در سال 1990 اولین گل خود در جام جهانی را مقابل چکسلواکی جشن گرفت.
حرکتی که از مرکز زمین شروع شد و سرانجام برتری (2 - 0) ایتالیا را رقم زد. در این جام ایتالیا سوم شد و باجو نیز گلی سرنوشت ساز در دیدار ردهبندی به انگلستان زد.
باجو از سال 1988 پیراهن لاجوردی ایتالیا را به تن کرد و تا سال 2004 در 56 بازی ملی به میدان رفت. البته پس از سال 1996 او هرگز به صورت مداوم در تیم ملی نبود.
در فینال جام یوفا در سال 1990، هر چند باجو در فیورنتینا درخشید اما هرگز افتخاری در این تیم کسب نکرد. فیورنتینا در این فینال هم پس از باخت (3 - 1) در خانه رقیب، در خانه مقابل این تیم (0 - 0) متوقف شد و باجو در رسیدن به جام ناکام ماند.
در فینال جام یوفا (1993)، یوونتوس در برابر دورتموند دو برد (3 - 1) و (3 - 0) کسب کرد و مقتدرانه قهرمان این مسابقات شد. در آن سال باجو رهبر تیم بود و در خانه حریف دو گل به ثمر رساند.
در پایان سال 1993 باجو به عنوان مرد سال اروپا برگزیده شد. سه سال قبل او عنوان هشتم بهترینهای اروپا را از آن خود ساخته بود اما این بار با 142 امتیاز و با اختلافی 59 امتیازی نسبت به دنیس برگ کمپ برنده توپ طلا شد.
یک سال بعد، باجو در جام جهانی 1994 به ستاره ایتالیا بدل شد. او در بازیهای مرحله گروهی هیچ گونه درخششی از خود نشان نداد اما با دو گل او مقابل نیجریه، آتزوری در وقت اضافی به برتری (2 - 1) دست یافت.
دو گل باجو در این بازی تعداد گلهای او در این جام را به عدد پنج افزایش داد و زمینه ساز کسب عنوان دومی توپ طلای اروپا در پایان سال میلادی شد و ایتالیا را با برتری (2 - 1) به فینال جام جهانی رساند.
روبرتو باجو آخرین پنالتی ایتالیا در ضربات پنالتی فینال را از دست داد تا ایتالیا مقابل برزیل (3 - 2) شکست بخورد. به این ترتیب، بهترین جام جهانی زندگی باجو با پایانی تلخ همراه شد.
پس از ظهور آلساندرو دل پیرو، جایی برای باجو در یووه باقی نماند و با توجه به اعتقاد مارچلو لیپی مربی تیم به دل پیروی جوان، باجو راهی میلان شد. او در یووه در سال 1995 لیگ و جام حذفی را به دست آورد و یک سال بعد با میلان قهرمان لیگ شد اما هرگز به بازیکنی کلیدی در این تیم بدل نشد.
30 بازی لیگ و 22 گل آمار خیرهکننده باجو در فصل 98 - 97 با پیراهن بولونیا بود. امری که سبب شد او مجدداً به تیم ملی ایتالیا دعوت شده و در جام جهانی 1998 نیز به میدان برود. او پس از جام جهانی بولونیا را ترک کرد و راهی اینتر شد.
باجو در اینتر هم بیشتر نیمکت نشین بود و پس از دو سال حضور در این تیم راهی برشیا شد. او طی سالهای 2000 تا 2004 عملکردی فوقالعاده در این تیم داشت و طی 95 بازی لیگ، 45 گل برای این تیم به ثمر رساند و آن گاه از فوتبال کناره گرفت.