غزل عاشقانه

سلـسـله مــوی دوســت حلـــقــه دام بــلـاست

هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست

 

گــر بزننـــدم بـــه تیـــغ در نــــظرش بــــی‌دریــغ

دیـدن او یـک نظر صــد چــو منش خونــبهــاست

 

گــر بــرود جـــان مـــا در طلــب وصـــل دوســت

حیف نباشد که دوست دوست‌تر از جان ماست

 

دعــوی عشـــاق را شــــرع نــخـــواهــد بیــــان

گــونــــه زردش دلیـــل نـــالــه زارش گـــواسـت

مــایــه پرهیـــزگـــار قـــوت صبــرســـت و عقــل

عقل گـرفتـــار عـشـق صبـــر زبـــون هـــواسـت 

دلشـــدهٔ پـــای بنــــد گــــردن جـــان در کـمنــد

زهـرهٔ گفـتــار نه کایـن چـه سبب وان چـراست

مـــالــک مـــلـک وجـــود حـــاکـــم رد و قـبـــول

هر چــه کند جور نیسـت ور تو بنــالی جفاست

تیــــغ بــرآر از نیـــام زهــــر بــرافکن بــه جـــام

کـــز قبـــل مـــا قبــول وز طــرف مـــا رضـاست

گــر بنــوازی به لــطف ور بــگــدازی بـــه قهـــر

حکــم تــو بــر مــن روان زجــر تو بر من رواست

هــر کــه بـــه جـــور رقیب یـا به جفـــای حبیب

عهـــد فرامــش کنـــد مـــدعــی بـی‌وفــاسـت

سعدی از اخلاق دوست هر چه برآید نکـوست

گـو همـه دشنام گو کـز لب شیــرین دعــاست