- آسمونی
- مجله اینترنتی
- ورزشی
- باشگاه ها و تیم ها
- تیم ملی انگلیس، از آغاز تا امروز
تیم ملی انگلیس، از آغاز تا امروز
پایان کابوس دسته دو اروپا!
وقتی انگلیس در روز دهم اکتبر 2024 در خانه با گل دقیقه 4+90 ونجلیس پاولیدیس (2-1) مقابل یونان شکست خورد، این تیم ناباورانه صدر جدول گروه خود را در لیگ ملتهای 25-24 به یونان واگذار کرد تا به نظر برسد سه شیرها یک دوره بعد از سقوط از سطح یک، در سطح دو هم ناکامی را تجربه خواهند کرد و باید باز هم در دوره بعد در همین سطح بازی کنند. اما برتری (3-0) روز 14 نوامبر که با گلهای والیور واتکینز، گل به خودی ولاخودیموس و سرانجام کرتیس جونز در خانه یونان به دست آمد انگلیس را مجددا به صدر جدول گروه بازگرداند. کار هر دو تیم به روز پایانی مرحله گروهی کشیده شد و انگلیس در ومبلی با طوفانی که در نیمه دوم به پا کرد موفق شد پنج گل به ایرلند ده نفره بزند. در حالی که گلزنان این تیم عموما اولین تجربه ملی خود را پشت سر می گذاشتند. اما بعد از پنالتی هری کین، آنتونی گوردون، کانر گالاگر، جرود بوون و تیلور هاروود بلیس گلهای بعدی را زدند تا خبر از ظهور ستارگان جدید در فوتبال ملی انگلیس دهند. سه شیرها با 15 امتیاز صدرنشین گروه خود شدند و دوره بعدی را در سطح یک لیگ ملتها سپری خواهند کرد.
انگلستان در یک نگاه
لقب: سه شیر
بالاترین سازمان فوتبالی: The Football Association(اتحادیه فوتبال)
بهترین عنوان در رنکینگ فیفا: 3 (آگوست 2012)
بدترین عنوان در رنکینگ فیفا: 27 (فوریه 1995) تعداد حضور در جام جهانی: 14
بهترین پیروزی: انگلستان (13ـ0) ایرلند (31 جولای 1882 در «بلفاست» ایرلند)
بدترین شکست: انگلستان (1ـ7) مجارستان (23 می 1954 در «بوداپست» مجارستان )
استادیوم ملی: نیوومبلی
علامت اختصاری در فیفا: ENG
سرمربی: لی کارسلی ( موقت)
انگلستان و افتخارات دوران ساوت گیت
با رسیدن به نیمه نهایی جام جهانی 2018 و کسب عنوان چهارمی این مسابقات، تصاحب عنوان سوم لیگ ملتهای اروپا در فصل 19-2018 ، صعود به فینال رقابتهای یورو 2020 و کسب عنوان نایب قهرمانی این رقابتها، حضور در یک چهارم نهایی جام جهانی 2022 و سرانجام نایب قهرمانی جام ملتهای اروپا 2024، انگلیس گرت ساوت گیت موفق ترین تیم اروپایی در مجموع این تورنمنتها بوده است. اما انگلیسی ها که همچنان در حسرت فتح یک تورنمنت معتبر مانده اند، تصمیم گرفتند با ساوت گیت قطع همکاری کنند و ماجراجویی خود را با توماس توخل آلمانی آغاز نمایند؛ تجربه ای جدید که ازسال 2025 آغاز می شود.
تیمی در عصر ویکتوریا
به گزارش آسمونی ، اولین باری که تیمی منتخب از انگلستان برای انجام یک مسابقه ملی آماده شد، مربوط به دوران ملکه ویکتوریا است. در روز پنجم مارس 1870 تماشاگران حاضر در استادیوم «اووال oval» شاهد دیدار انگلستان و اسکاتلند بودند که با تساوی (1ـ1) خاتمه یافت. تیم انگلستان با تلاش‌های «سی.دبلیو.الکاک» و حمایت‌های اتحادیه فوتبال انگلستان شکل گرفته بود. با این حال، این دیدار تاریخی هرگز به عنوان یک مسابقه رسمی محسوب نمی‌شود!
زیرا تیم اسکاتلند از بازیکنان اسکاتلندی ساکن لندن شکل گرفته بود. چهار دیدار دو تیم نیز هرگز رسمیت نیافت. مسابقاتی که همگی در «اووال» برگزار شد و انگلستان در 19 نوامبر 1870 با یک گل پیروز شد، مسابقه 25 فوریه 1871 با تساوی (1ـ1) خاتمه یافت و دیدار 17 نوامبر همان سال با برتری (2ـ1) انگلستان خاتمه یافت. روز 24 فوریه 1872 نیز آخرین مسابقه غیررسمی دو تیم با برتری (1ـ0) انگلستان خاتمه یافت تا این که نخستین دیدار رسمی تمام تاریخ فوتبال در 30 نوامبر 1872 بین انگلستان و اسکاتلند انجام و (0ـ0) مساوی شد. مسابقه در «همیلتون کرسنت» شهر پارتیک (اسکاتلند) برگزار شد و این بار رقیب انگلستان از بازیکنان تیم «اف.اث.کویینزپارک» استفاده می‌کرد. فوتبال ملی از آن زمان آغاز شد!
یک تورنمنت عجیب
به گزارش آسمونی ، در سال 1900 فوتبال به صورت غیررسمی وارد بازی‌های المپیک شد. اما هنوز خبری از تیمهای ملی در تورنمنت نبود و فوتبال المپیک با حضور سه تیم از بریتانیا، فرانسه و بلژیک و تنها 35 فوتبالیست در روزهای 20 و 23 اکتبر انجام شد. تنها دو مسابقه تکلیف تیم قهرمان را مشخص کرد و «آپتون پارک» نماینده بریتانیا با برد (4ـ0) مقابل نماینده فرانسه و بدون انجام دیدار با حریف بلژیکی قهرمان تورنمنت شد(!) با این وجود به هیچ یک از ورزشکاران این رقابت، جایزه‌ای اعطا نشد!
قدرت اول فوتبال دنیا
انگلستان در سال 1906 به فیفا پیوست. دو سال پس از آن، فوتبال به صورت رسمی وارد بازی‌های المپیک شد و تیم بریتانیا با برتری مقابل سوئد (12ـ1) هلند (4ـ0) و دانمارک (2ـ0) قهرمان مسابقات شد. در همان سال (1908) حرفه‌ای‌های فوتبال انگلستان، راهی تور اروپای مرکزی شدند و برای نخستین بار با رقبایی غیر بریتانیایی نبرد کردند. دو پیروزی (6 ـ1) و (11ـ1) بر اتریش در «وین»، پیروزی (7ـ0) بر مجارستان در بوداپست و برد (4-0) مقابل بوهمیا در پراگ نمایانگر اقتدار انگلستان در اروپا بود. یک سال بعد، تیم در بوداپست دو برد (4-2) و (8-2) و در وین، یک پیروزی (8-1) دست یافت. المپیک 1912 نیز مهر تأییدی بود بر اقتدار بریتانیا. 14 بازیکن به نمایندگی از بریتانیا عازم سوئد شدند و با بردهای قاطع مقابل مجارستان (7-0) فنلاند (4-0) و دانمارک (4-2) از عنوان قهرمانی خود دفاع کردند. به نظر می‌رسید که بریتانیا در دنیا رقیب ندارد و انگلستان در جزیره. امّا فوتبال به تدریج در سراسر دنیا پا می‌گرفت.
غایب بزرگ جام جهانی
به گزارش آسمونی ، کشورهای عضو بریتانیا در سال 1928 و به دنبال اختلافاتی که درباره پرداخت پول به بازیکنان آماتور با فیفا داشتند، از فدراسیون جهانی فوتبال کنار کشیدند و به این ترتیب وقتی از جام جهانی در سال 1930 آغاز شد، هیچ یک از قدرت‌های کلاسیک فوتبال در آن حضور نداشتند یک سال قبل از جام‌جهانی انگلستان در مادرید با نتیجه (4-3) به اسپانیا باخت تا بالاخره طعم شکست در برابر تیمهای غیر بریتانیایی راهم چشیده باشد. اما پیروزی قاطع (7-1) مقابل اسپانیا در خاک انگلستان سبب شد که کسی متوجه واقعیات نشودو انگلیسی‌ها تا 1946 وارد فیفا نشدند و سه جام را از دست دادند. امّا همچنان خود را برترین می‌دانستند و دلیل این ادعا، چند نتیجه فریبنده بود. از جمله برد (3-2) بر ایتالیا اندکی پس از قهرمانی آتزوری در جام‌جهانی 1934.
افول و اوج‌گیری
انگلستان در دهه 50 پی به واقعیت فوتبال خود برد. شکست حیرت‌انگیز (1-0) در برابر آمریکا درجام‌جهانی 1950 ، باخت (3-6) در ومبلی مقابل مجارستان و حذف در مرحله یک چهارم نهایی جامهای 1954، 1958 و 1962 سبب شد که دیدگاهها نسبت به فوتبال باشگاهی و ملی تغییر کند.«والترونتیرباتوم» در سال 1946 نخستین سرمربی تمام وقت انگلستان بود. امّا حتی کنار رفتن او هم تغییری در روند تیم ایجاد نکرد. امّا «سرآلف رمزی» موفق شد تیم ملی را صاحب هویتی مستقل از باشگاهها کرده و در روزهایی که فوتبال باشگاهی و ما تیم ملّی ارجح بود، سه شیرها را مورد توجه مردم قرار دهد. به گزارش آسمونی ، تیم رمزی در جام‌جهانی 1966، با برتری مقابل فرانسه(2-0)، مکزیک(2-0)،آرژانتین(1-0)، پرتغال(2-1) و آلمان(4-2) پیش روی هواداران خود در ورزشگاه ومبلی قهرمان جام‌جهانی شد و دو سال بعد هم به عنوان سومی جام ملت های اروپا دست یافت. امّا روند موفقیت‌های تیم حفظ نشد. حذف از مرحله یک چهارم جام‌جهانی 1970 با از دست دادن برد(2-0) از آلمان و تبدیل آن به شکست(2-3) و ناکامی در صعود به جامهای 1974 و 1978 با رمزی و «ران‌گرین‌وود»، یک دهه ناکامی را برای انگلستان رقم زد تا سرانجام دهه 80 فرا رسید. دورانی که باشگاههای فوتبال انگلیس در اروپا آقایی می کردند و حتی تیمهایی چون استون ویلا و ناتینگهام فارست نیز به جمع فاتحان جام قهرمانان اروپا پیوستند. هنوز خبر چندانی از بازیکنان خارجی در لیگهای مختلف نبود و به این ترتیب فوتبال ملی نیز از این باشگاههای مقتدر به خوبی تغذیه می کرد.
آخرین روزهای طلایی
انگلستان با «بابی‌رابسون» یک بار دیگر به جمع بزرگان فوتبال دنیا بازگشت. تیم سال 86 تنها با گلهای معروف مارادونا از رسیدن به جمع چهار تیم برتر بازماند و تیم سال 90 امید ضربات پنالتی نیمه نهایی در برابر آلمان شد. از آن پس فوتبال انگلستان کمتر روزهای خوش به خود دیده است. حتی وقتی تیم «تری‌ونبلز» به نیمه نهایی یورو 96 رسید، باز هم در نیمه نهایی اسیر ضربات پنالتی شد و همین ماجرا برای «اسون‌گوران‌اریکسون» سوئدی، نخستین مربی خارجی در تاریخ تیم ملّی انگلستان هم تکرار شد. به گزارش آسمونی ، شاگردان اریکسون در یورو 2004 و جام‌جهانی 2006 تنها یک قدم تا نیمه نهایی فاصله داشتند، امّا در برابر پرتغال در ضربات پنالتی مغلوب شدند تا فوتبال جزیره بازگشت به عقب کرده و مجدداً به مربیان بومی روی آورد. هر چند که روی‌هاجسون هم در یک چهارم یورو 2012 طعم تلخ ضربات پنالتی را چشید و انگلستان با شکست مقابل ایتالیا راهی به نیمه نهایی نیافت. نتایج بعدی نیز اسفناک تر بودند. حذف از جام جهانی 2014 با تنها یک امتیاز از مسابقه با کستاریکا و سرانجام حذف از مرحله دوم یورو 2016 با شکست ناباورانه مقابل ایسلند.
سایر پست های معرفی تیم های جام جهانی
منبع: اختصاصی آسمونی
