بیوگرافی لاژلو پاپ(1)

او در 25 مارس 1926 از خانواده فقیری در بوداپست به دنیا آمد. پدرش به شغل رانندگی اشتغال داشت و با درآمد کم، مخارج زن و پسر و دخترش را فراهم می کرد. لاژلو در 12 سالگی پدرش را از دست داد و مادرش می بایستی در مغازه کوچک خواروبار فروشی خود سخت کار می کرد تا از عهده مخارج بچه هایش برآید. لاژلو که درآن زمان به مدرسه می رفت به فرا گرفتن درس توجه زیادی نداشت. علاقه او فقط به بازی فوتبال بود و اوقات بیکاری خود را با بچه ها فوتبال بازی می کرد. در مدرسه چون بچه قوی و سالمی بود به مبصری کلاس انتخاب شده و نزد رفقایش بسیار محبوب و مورد احترام بود. سرانجام پس از اتمام دوره دبستان که اجباری بود به مدرسه عکاسی رفت، ولی به علت فقر نتوانست کاری از پیش ببرد و مجبور شد برای امرار معاش به خدمت شرکت راه آهن درآید.

اولین آشنایی با بوکس

در سال 1944 وقتی 18 ساله بود، روزی به همراه چند تن از رفقای همکارش که بوکس بازی می کردند برای تماشای تمرین این رشته رفت. در همین جلسه بود که وی از تماشای تمرینهای این ورزش لذت برد و تصمیم گرفت او هم به تمرین بوکس بپردازد. از همین روز در صحنه زندگی لاژلو صفحه نوینی باز شد. از آن تاریخ با علاقه مندی وافر به تمرین پرداخت و حس کرد که برای این رشته کاملا آمادگی دارد. بازی بوکس برای یک مبتدی مثل او کار بسیار آسانی بود. در مسابقات باشگاه راه آهن که او هم عضو آن بود، چندین بار شرکت کرد و توانست بوکسورهای قدیمی تر از خود را مغلوب کند. در سال های بعد در چند مسابقه بزرگ تر آماتور شرکت کرد و برنده شد. شاید در آن زمان کسی نمی توانست فکر کند که وی روزی موفق ترین بوکسور عصر خود بشود.

اولین موفقیت بزرگ

لاژلو به خوبی از شبی یاد می کند که «ژیگو آدلر» مربی تیم ملی مجارستان که معروف ترین مربی مجاری بود برای تماشای مسابقه او به سالن آمد. بسیار خوشحال و مفتخر بود. پس از این که آدلر مسابقه لاژلو را تماشا کرد بدون آن که اظهار نظری راجع به او بکند با وی خداحافظی کرد و رفت، این موضوع برای لاژلو بسیار دردناک بود، ولی آن چه را که آدلر از او دیده بود به زودی برای دیگران تعریف کرد. آدلر اظهار عقیده کرده بود که این جوان استعداد سرشاری دارد و آتیه درخشانی در انتظار اوست. از سال 1945 که آدلر شروع به تمرین دادن لاژلو کرد، تا زمان قهرمانی لاژلو در المپیک و جهان، این دو از هم جدایی نداشتند و در هر تمرین و مسابقه ای آدلر او را تنها نمی گذاشت. به این ترتیب شاگرد آدلر شهرت جهانی کسب کرد.

دوازده باخت

لاژلوپاپ درسیصد مسابقه ابتدایی بوکس خود، فقط 12 شکست داشته و اکثر مسابقات را با ناک اوت برنده شد. او از اولین شکست خود متاثر نبود زیرا به خوبی می دانست که رقیبش بر او برتری دارد. ولی اگر برنده می شد برایش افتخار بزرگی بود. در سال 1948 برای اولین بار با حریفانی غیر از هموطنانش مواجه و درهمان سال در مسابقه بوکس دوجانبه بین اتریش و مجارستان برنده شد. وقتی در سال 1948 او را به المپیک لندن اعزام داشتند، خود او می دانست که یک چنین مسابقاتی برایش هنوز زود است ولی امیدوار بود که بتواند در مقابل حریفان بین المللی طی چهار مسابقه را پایداری کند؛ همچنین حضور در المپیک فرصتی بود تا لاژلو بتواند با محیط آشنایی پیدا کرده و بر تجربه اش بیفزاید. ولی برخلاف انتظارش سه مسابقه اول را در المپیک با ناک اوت برنده شد و اولین نشان طلای المپیک خود را در در میان وزن (وزن ششم)  به دست آورد. این موفقیت او را چنان دلگرم کرده بود که لحظه ای از پای ننشست، بطوریکه یک سال بعد از مسابقات المپیک در شهر اسلو به مقام قهرمانی اروپا رسید و در سال 1951 در مسابقات میلان نیز مقام خویش را حفظ کرد؛ این بار در وزن هفتم (سنگین وزن).

سومین طلای المپیک

در المپیک هلسینکی(1952) برای بار دوم و درالمپیک 1956 در ملبورن سومین نشان طلای المپیک نصیبش شد. به این ترتیب لاژلوباب تنها مشت زنی شد که تا آن زمان توانسته بود سه بار در مسابقات المپیک مدال طلا به دست آورد. در طول دورانی كه پاپ در بوكس آماتوری مسابقه می‌داد، هیچ رقابتی چون مسابقه فینال او در المپیك 1956 در یادها نماند. زیرا از یك سو او برای كسب سومین طلای المپیك نبرد می‌كرد و در طرف دیگر خوزبه تورس آمریكایی برای قهرمانی تلاش می‌كرد؛ بوكسوری كه بعدها قهرمان بوكس حرفه‌ای دنیا شد.

پاپ قدرت و مهارتی بی‌مانند در زدن ضربات با دست چپ خود داشت و به لطف این مهارت بدل به اولین بوكسور بلوك شرق گشت كه وارد دنیای بوكس حرفه‌ای شده است. استیل وی در بازی بوکس مخصوص به خود بود و چشم های تیزبینش کوچک ترین حرکت حریف را می دید. به همین جهت بسیار خوب از خود دفاع می کرد. توجه زیادش به ورزش بوکس او را مشتاق کرد که در ردیف بوکسورهای حرفه ای درآید. چون مایل بود در این رشته ترقی بیشتری کند و در کشور کوچک مجارستان برای او دیگر رقیبی نبود،  برگزاری مسابقات دلخواه او میسر نبود. به همین خاطر تصمیم گرفت به دنیای بوکس حرفه ای قدم گذارد. او برای این کار مشکلات زیادی در راه نداشت چون علاقه اش به ورزش بوکس در کشورش بر همه روشن بود و علاوه بر این می توانست تبلیغ خوبی برای مجارستان باشد. بدین ترتیب وی توانست اولین مسابقه حرفه ای خود را در 8 مه 1958 در کلن آلمان به انجام رساند. در این مسابقه او در برابر حریف آلمانی خود «آلیوس براند» پس از چهار راند با امتیاز برنده شد.