زندگینامه امام حسین برای کودکان

اگر فرزند کوچک دارید و می خواهید داستان زندگی امام حسین (ع) را برای او تعریف کنید، این بخش آسمونی را بخوانید چرا که زندگینامه امام حسین برای کودکان را منتشر می کنیم.

زندگینامه امام حسین برای کودکان

میلاد با برکت حضرت ابی عبداللّه الحسین(علیه السلام)، دومین فرزند امام علی و فاطمه زهرا (علیهما السلام) بنا بر مشهور، روز سوم شعبان سال چهارم هجری در مدینه بوده است.

پس از ولادت، پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) نام وی را “حسین” گذاشت، آن گاه او را بوسید و گریست و فرمود: تو را مصیبتی عظیم در پیش است، خداوندا! کشنده او را لعنت کن! آن حضرت به مصباح الهدی و سفینه النّجاه و سیّد الشّهداء و ابوعبداللّه معروف است.

مسعودی مینویسد: امام حسین(علیه السلام) مدّت هفت سال با رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم)بود و در این مدّت، آن حضرت خود متصدّی غذا دادن و علم و ادب آموختن به امام حسین(علیه السلام)بود.

شدّت علاقه پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) به حسین(علیه السلام) به قدری بود که کوچکترین ناراحتی او را نمیتوانست تحمّل کند.

روزی پیامبر از در خانه فاطمه(علیها السلام) میگذشت، صدای گریه حسین را شنید، وارد خانه شد و به دخترش فرمود: مگر نمیدانی که گریه حسین در من چقدر مؤثّر است، آن گاه طفل را بوسید و گفت:”خداوندا! من این کودک را دوست دارم تو نیز او را دوست بدار.”حدیث معروف “حُسَیْنٌ مِنّی وَ أَنـَا مِنْ حُسَیْن، أَحَبَّ اللّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیْناً، حُسَیْنٌ سبْطٌ مِنَ الاَْسْباطِ.”

; یعنی: “حسین از من است و من از حسینم، خداوند دوست دارد کسی را که حسین را دوست میدارد، حسین سبطی از اسباط است.” مورد قبول شیعه و سنّی است.

حسین بن علی(علیه السلام) مدّتِ شش سالِ دوران کودکیاش را با پیغمبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم)سپری کرد و پس از رحلت آن بزرگوار، مدّت سی سال در کنار پدرش علی(علیه السلام) به سر برد و در همه حوادث پرتلاطم دوران آن حضرت حضوری پرتلاش داشت.

پس از شهادت امیرمؤمنان(علیه السلام) ده سال تمام همراه و همگام با برادر عزیزش امام حسن(علیه السلام)زندگی کرد و پس از شهادت برادر در سال 50 هجری، به مدّت ده سال، به ارزیابی حوادث زمان پرداخت و بارها به معاویه پرخاش کرد و پس از مرگ او در برابر حکومت یزید، شجاعانه ایستادگی و از بیعت با او خودداری کرد، تا این که در محرّم سال 61 هجری به همراه گروهی از بستگان و یاران باوفایش، در سرزمین کربلا به شهادت رسید.

حسین بن علی(علیه السلام) نمونه کامل یک انسان برجسته و متشخّص بود و نام حسین در اذهان، همراه با شجاعت و ظلم ستیزی و جوش و خروش بر ضدّ هر گونه ستم و تبعیض است.

در دوران پنج سال حکومت پدر با او همکاری میکرد و در پی چاره میگشت که پیش از آن که امّت، نَفَس واپسین را برآورد، نفحه حیاتی در او بدمد و در تاریخ طرحی نو دراندازد.

سال شصتم به پایان نرسیده بود، امام حسین(علیه السلام) دید که مردم در مقابل برادرش امام حسن (علیه السلام) از نفس افتاده و هرچه از باقیمانده مکتب در میانشان بوده از آنها دور گردیده و توده مردم، خود را در گلوی گشاد بنیامیّه انداختهاند.

امام احساس کرد که برای به حرکت درآوردن امّت، دیگر خطابه و سخنرانی حماسی کافی نیست، بلکه باید اراده شکست خورده امّت را به پذیرفتن فداکاری وادارد و آنان را بر ضدّ باطل بشوراند تا زمینه تحقّقِ حقّ را فراهم سازد و در این راه، با فداکاری منحصر به فرد خود، برای حال و آینده معیاری ارزشمند و ثابت بر جای نهاد.