نگاهی به فیلم نیلگون ، داستان یک دختر روان پریش

نیلگون فیلمی است با بازی محمدرضا فروتن، میترا حجار و سام درخشانی

دوشنبه ۲۸ آبان ۱۴۰۳
چکاوک شیرازی

نشسته ام و خیره به صفحه ی تلویزیون نگاه می کنم!! و حیران مانده ام که چطور قانونی تصویب نمی شود که اجازه ی ساخت و اکران فیلم های این چنین را به کسی ندهد؟!
همین اول داستان فیلم را می گویم که اگر کسی اشتباها تصمیم گرفت این فیلم را ببیند، منصرف شود. شهاب مرده‌. نیلگون باور نمی کند. پزشک معالج، پدر و عاشقش تلاش می کنند که او را به زندگی عادی برگردانند.
وقتی کتاب « باشگاه مشت زنی» را خواندم از توصیفاتش در مورد یک بیمار اسکیزوفرنی و این که تا لحظات آخر هنوز برای خواننده چیزی فاش نشده بود، بسیار لذت بردم. بعدتر که فیلم « باشگاه مشت زنی » را دیدم به دلیل تفاوت بین دو مدیوم رمان نویسی و فیلم سازی، به طرزی کاملا محسوس از ارزش کار کاسته شد. و همیشه فکر می کردم که اگر کتاب را مطالعه نمی کردم، این فیلم، تبدیل به بدترین فیلمی می شد که در مورد بیماران روانی ساخته شده. اما برخی عزیزان فیلم ساز هم وطن از همه ی بدها پیشی می گیرند و فیلم هایی می سازند که به طوری کاملا رسمی فهم و شعور مخاطب را زیر سوال می برند!
اولا که کارگردان محترم هنوز در دهه ی هفتاد به سر می برد و خیال می کند اگر میترا حجار و محمدرضا فروتن را مقابل هم قرار بدهد برگ برنده اش را رو کرده است! و هم چنان خوشبینانه خیال می کند که با گریم می تواند افرادی که در دهه ی پنجاه زندگی خود به سر می برند را تبدیل به جوان های بیست ساله ی پر شر و شور کند. احتمال دیگر این که شاید به سرمایه گذار قول داده دو نفر از بازیگران محبوبش را در فیلم بازی دهد که او را راضی به سرمایه گذاری روی چنین فیلم نامه ای کند.

نیلگون دختر روان پریشی است که ظاهرا همه ی مشکلات عالم را با هم دارد‌‌. پدر الکلی که مادرش را می زند ( که البته در سکانس تاثیرگذار!! پایانی وقتی مادر نیلگون را می بینیم، چیز دیگری بیشتر از زنی توسری خور دست گیرمان می شود!)، مادری که ترکشان کرده بعد هم مرده و نیلگون خیلی بی دلیل فکر می کند باعث مرگ مادرش شده، انگار تمام این سال ها نمی توانسته این حرف ها را بگوید و دنبال درمان خودش باشد. از نوجوانی و زمان مرگ مادرش بلافاصله به جوانی و حس عذاب وجدان کات می خورد. بعد ناگهان یادش می آید که باید پدرش را توبیخ کند، پدری که نقشش در سراسر فیلم این است که با لیوان دنبال نیلگون از این اتاق به آن اتاق برود. دست آخر هم که نیلگون جان عاشق مرد طماعی می شود که برای به دست آوردن گنج خودش را به کشتن می دهد و در سوگ چنین کاراکتری پنج سال عذارداری می کند. در این بین ناگهان سر و کله ی شاهزاده ی سوار بر اسب پیدا می شود و قرار می شود او خودش را به آب و آتش بزند تا حال نیلگون خوب شود و فیلم نامه هرگز دلیلی محکم برای این فداکاری به ما نمی دهد به طوری که مخاطب مدام از خود می پرسد: سیروان چرا مانده؟ چرا رها نمی کند و پی زندگی خودش نمی رود؟ گیریم که نیلگون خوب شد آیا می تواند با او زندگی آرامی داشته باشد؟ هیچ جوابی نیست زیرا ما فقط کاراکتر مرد خوب می خواهیم نه چیزی بیشتر! از قضا نیلگون در کودکی مورد آزار جنسی هم قرار گرفته زیرا هر محبتی را به پای سواستفاده از خودش می گذارد!

یکی از صحنه هایی که ذهن را رها نمی کند وقتی است که نیلگون فکر می کند شهاب از دریچه ی کولر فرار کرده. نیلگون به دنبال او به پشت بام می رود. نکته ی جذاب وجود برگ های فراوان پاییزی روی پشت بام است! احتمال دیگر این که کولر در حیاط خانه باشد!
همه ی نکات ضعف بماند، سکانس پرده برداری از رازها شاهکاری محسوب می شود! دختر روان پریش رنجور را تا قشم می کشانند تا او را در موقعیت کشته شدن شهاب قرار دهند بلکه درمان شود که ناگهان حال دختر در حالی که بیننده هاج و واج مانده خوب و فیلم تمام می شود!!
ضمنا اتومبیل شهاب در عمق دو یا سه متری لب رودخانه ی پر از سنگ غرق شده است.
بی دلیل نیست که بعضی از فیلم ها یا حتی سریال هایی که بعضا مورد تمسخر قرار می گیرند را چندین بار می بینیم اما از تحمل فیلم یک ساعته عاجزیم.