چهارم بهمن ۱۴۰۲
محمد حسین صفری

یکی از نتایج حاصله از این برخوردهای پر از تناقض و سطحی، از دست دادن مخاطب است که به واضح در این جامعه ی شلوغ و پیچیده بر کسی پوشبده نیست.
فیلمسازان و رسانه ها مخاطبان خود را از دست داده اند . مخاطب امروز بیش از گذشته کنشگر بوده و به راحتی، هم انتخاب می کند هم انتقاد می کند به همین دلیل است که در همه ی حوزه ها بایستی به یک بازنگری جدی و متحول کننده دست بیازیم و از کارهای سطحی و کم عمق با ظاهری فریبنده دست بکشیم و با خود و مخاطبمان صادق باشیم.
یکی از موارد برون رفت از این مشکلات توجه عادلانه به همه ی مستندسازان با دیدگاه های متفاوت در حوزه ی تقسیم تولیدات و پروژه ها است.
 
از اینرو جامعه ی مستند سازی در ایران با پدیده های عجیبی روبروست، بسیاری از مدیران می دانند مستندسازانی هستند که با نام مستعار، آثاری را برای شبکه های خارجی تولید می کنند تا بتوانند از نظر مالی تامین و روزگار بگذرانند، اگر این مستند سازان مستقل که عموما از نظر فنی و هنری نیز قابل توجه هستند در داخل کشور به شکل درست و عادلانه حمایت شوند قطعا محصولاتی تولید خواهد شد که بتواند هر دو سمت جامعه ی هدف و مخاطب را حفظ و همراهی نماید.
 
امروزه نیاز به دانش و پژوهش های مبتنی بر جریان های روز در دنیا، بیش از گذشته ضروری به نظر می رسد  در حوزه ی مستند سازی، انجمن ها ضمن حمایت های همه جانبه از مستندسازان، بایستی روی پژوهش های بنیادین در این حوزه برای ارائه ی تعاریف و صورت بندی های تازه، تمرکز جدی داشته باشند مدت هاست عناوین تازه ای که مرجع مشخصی هم ندارند در حوزه های برنامه سازی باب می شوند به عنوان مثال بیایید در باره ی  عنوان " مستند سینمایی" کمی تامل کنیم عنوانی که این روزها فارغ از درست و غلط بودن آن، در بین مستندسازان مصطلح شده و رواج پیدا کرده است، آیا این عناوین یک صورت بندی تازه ای را معرفی می کنند؟ یا تاملی گذرا درباب " مستند تلویزیونی " می تواند ذهن ما را درگیر تعاریف غلط با رویکردهای اشتباه نماید. این عناوین به چه ویژگی های ساختاری اشاره دارند؟ آیا به نوع دوربینی که برای فیلمبرداری استفاده شده بستگی دارد یا به شکل ارائه ی فیلم در سالن سینما؟  
بنابراین سلسله نشست هایی بین رشته ای لازم است تا صاحب نظران در کنار هنرمندان به این تحولات نظری نگاهی کارشناسانه بیاندازند و در کنار اساسنامه هایی که برای انجمن ها و نهادهای حمایتی طراحی می کنند به مقوله ی بااهمیت آموزش با نگاهی عمیق تر و رویکردی تداوم بخش بپردازند.
 
مدیرانی که در این عرصه مسئولیتی را بر عهده می گیرند بایستی متوجه باشند اگر بی تفاوت از کنار این اتفاقات در حوزه ی مستند بگذریم به طور قطع، آسیب های ناگوارتری را از سوی  مستندسازان و حتی در آثار این هنرمندان در آینده ای که از آن آنان نیست تجربه خواهیم کرد.
به عنوان یک مستند ساز گلایه دارم از وضعیت موجود، از عدم حمایت درست، از یک جانبه نگری های تخریب کننده، از عدم توازن در تقسیم پروژه ها، از ناکافی بودن حمایت ها، از تقسیم بندی ها ، از دعواهایی که بین برخی مستندسازان بوجود آمده است، از برخی از پیشکسوتانی که بعضا به این درگیری ها دامن می زنند، از سلیقه های اعمال شده در ساختار برخی از جشنواره ها، از رویکردهای سلیقه ای و شخصی برخی از مدیران، از نبود امنیت شغلی، از آینده ی بدون انگیزه، از خانه نشینی بسیاری از مستندسازان مستقل، از به حاشیه راندن برخی هنرمندان موثر در حوزه ی مستندسازی، از وجود محدودیت های دست و پاگیر برای خلق آثاری ماندگار، از خودم و از فیلمهایم و حتی از برخی از صنوف و انجمن ها که سالهاست عضو هستم .
...
سالهاست که با این گلایه ها دست به گریبانیم، من و تعداد بیشماری از همکارانم در این حوزه که دستشان به جایی بند نیست و در میان این همه درگیری و بحران و سر و صدا، پشتوانه ای ندارند.