المپیک لندن(1908) و مسابقه ماراتن

با وجود زمان اندکی که از اعطای میزبانی المپیک به پایتخت بریتانیا گذشته، لندن تمام تلاش خود را می کند تا موفقیت بازی های 1908 را  تضمین کند؛ المپیکی که رم رد کرده بود. استادیوم جدید وایت سیتی(شهر سفید) برای زمان خود جواهری است و اگر درگیری بین بریتانیایی ها و آمریکایی ها بر سر اختلافات مربوط به وقایع دنیای جدید ایجاد نمی شد، همه چیز خوب پیش می رفت. در مراسم افتتاحیه دو و میدانی، در 13 ژوئیه، پرچم ایالات متحده عامل جنجال شده است؛ آمریکایی ها پرچم های خود را هنگام رژه به اهتزاز در می آورند و هنگام عبور از مقابل جایگاه سلطنتی از پایین آوردن آن در برابر خانواده سلطنتی بریتانیا خودداری می کنند. آنها می گویند:

 پرچم های ما در برابر هیچ فرمانروایی زمین خم نمی شوند.

 مخصوصا برای پرتاب کننده های آمریکایی مثل مارتین شریدان ، که عموما اصالتاً ایرلندی دارند. کمی بعد درگیری و مجادله در مسابقه دوی 400 متر رخ می دهد؛ جنجال دوباره شعله ور شده و انفجار صورت می گیرد.

اما لندن در مجموع جذابیت بازی‌ها را بعد از دو دوره ناموفق المپیک به اوج می رساند، حتی با وجود این که مسابقات در یک بازه زمانی بسیار طولانی و چند ماهه پخش شده است. همچنین، برای اولین بار، مسابقاتی برای بازی های زمستانی وجود دارد که تحت حمایت IOC بعدها به شکلی مستقل و با عنوان المپیک زمستانی در سال 1924 متولد شد.

شخصیت‌های بزرگی در المپیک لندن ظهور می کنند؛ همچون اولریش سالچو دانمارکی افسانه‌ای، که هنوز هم نام او روی تمرین اجباری برنامه  اسکیت نمایشی کلاسیک ماندگار شده است.

همین طور نیکولای پانین روسی که با سالچو دوئل می‌کند(البته این نام خانوادگی اشتباه است؛ نام اصلی او کولومینکین است): پانین دوباره ظاهر خواهد شد. 4 سال بعد در استکهلم و در مسابقات تپانچه نظامی (!) که تیمش چهارم خواهد شد...

با این حال، دشوار است که المپیک لندن را به یکی از مشهورترین داستان ها و مشهورترین تصاویر ورزش قرن گذشته مرتبط نسازیم. حتی با وجود اتفاقات فراوانی که در دو و میدانی رخ داد، حتی برای ایتالیایی ها، که نماینده شان امیلیو لونگی خوش تیپ که در 800 فقط به شپرد تسلیم شد و سال بعد قهرمان غیررسمی جهان در کانادا خواهد شد، این دوراندو پیتری است که احساسات همگان را قلقلک می دهد و به محض اینکه از لندن و بازیهای1908 صحبت می شود، همه به یاد او می افتند.

جک اندروز، یکی از اعضای باشگاه پلی تکنیک هاریرز، که ماراتن 1908 را طراحی کرد، گفت که پیشنهاد اولیه برای مسافت این رقابت، بیست و چهار و نیم مایل بود. اما هریرز وقتی متوجه شدند که یک رقابت دوی حرفه ای با حمایت مالی لندن ایونینگ نیوز قرار است در همان مسیر برگزار شود، طرح خود را تغییر داد. به این ترتیب مسافت ماراتن المپیک 1908 به طول بیست و شش مایل و سیصد و هشتاد و پنج یارد افزایش یافت. برگزارکنندگان بازی‌ها مشتاق کسب تایید خانواده سلطنتی بودند و می‌خواستند مسابقه از زیر تراس شرقی قصر ویندزورآغاز شود تا فرزندان خانواده سلطنتی بتوانند شروع ماراتن را تماشا کنند. با اضافه شدن یک دور کامل پیست پس از ورود به استادیوم، مسیر کمی افزایش یافت تا مسابقه در زیر جایگاه سلطنتی در استادیوم شهر سفید به پایان برسد. به این ترتیب مسابقه روز 25 ژوئیه 1908، "حدود 26 مایل و سیصد و هشتاد و پنج یارد" اعلام شد. (جان دیزلی ، یکی از برگزار کنندگان ماراتن لندن، بعدها گفت که مسافت مسابقه صد و هفتاد و چهار یارد کوتاه تر از میزان ذکر شده بود.)

ادامه دارد...