ابتکارات ژاپنی در استادیوم های فوتبال

اختصاصی آسمونی

نوشته از مهدی زارعی

از دفترچه های یادگاری تا پرچم های غول پیکر

سال 1992، سالی مهم برای فوتبال ژاپن بود. از یک دهه قبل، ژاپنی ها وعده داده بودند که به زودی صاحب لیگ حرفه ای می شوند و مدتی بعد هم تبدیل به قدرتی بزرگ در سطح آسیا خواهند شد.

این وعده ها به نظر، رویاهایی بلندپروازانه می آمد؛ این قدر دور از دسترس که کسی آنها را جدی نمی گرفت و نمی توانست تصور کند تیم درجه دوم و متوسطی مثل ژاپن، هیچ وقت در فوتبال، حرفی برای گفتن داشته باشد.

اما ژاپنی ها قبل از هر چیز، علاقه عمومی را به فوتبال افزایش دادند. اسپانسرهای آنها حاضر بودند هر سال هزینه سفر قهرمان اروپا و آمریکای جنوبی را به ژاپن پرداخت کنند تا مسابقه جام بین قاره ای به شکلی منظم و سالانه برگزار شود؛ رقابتی که همیشه طرفداران زیادی را به استادیوم ها می کشاند.

کم کم تیمهای بزرگ برای بازی با ژاپن به این کشور آمدند. از بایرن مونیخ آلمان گرفته تا حتی تیمهایی مثل تیم ملی برزیل.

ژاپن با همین تدارکات توانست در سال 1992 در خاک خودش قهرمان آسیا شود. این عنوان با دشواری زیاد و فقط به لطف میزبانی به دست آمد. اما همه چیز برای شکل گیری لیگ حرفه ای ژاپن با نام جی لیگ( J-League) فراهم شده بود. در همون سال با مسابقه دو تیم نیسان و یومیوری، این لیگ افتتاح شد. نیسان همان سال در فینال جام در جام آسیا پرسپولیس را برده بود و یومیوری هم در نیمه نهایی جام باشگاههای آسیا مغلوب پاس تهران شده بود.

ژاپنی ها در این بازی برای همه 60 هزار هوادار حاضر در استادیوم سنگ تمام گذاشتند. آنها به تعداد هواداران کتابچه هایی تهیه کردند که اسم تمام تماشاگران حاضر در ورزشگاه در آن روز، آورده شده بود؛ یک قدردانی بزرگ از هوادارانی که روز افتتاح جی لیگ را به روزی باشکوه تبدیل کردند.

بعدها ابتکارات ژاپنی ها حتی به استادیوم های کشورهای دیگر هم کشیده شد و فرهنگ فوتبال ژاپن را در سراسر جهان معروف کرد. کارهایی مثل تمیز کردن جایگاه تماشاگران استادیوم بعد از هر مسابقه، آن هم نه فقط تو بازیهای خانگی، بلکه در هر جایی که حضور داشتند.

علاوه بر این، در جِی لیگ و استادیوم هایی که در شهرهای بزرگ ژاپن مثل اوزاکا، توکیو و فوکوکا وجود دارند، استفاده از شالهای رنگی و پرچمهای بزرگ به یک سنت تبدیل شده است.

در ژاپن، هر کسی که عاشقانه تر، از تیم محبوب خودش طرفداری می کند، پرچم بزرگ تری با خود به استادیوم می آورد.

این پرچمها این قدر بزرگ و غول پیکر هستند که به همراه داشتن آنها در کشوری مثل انگلیس و ورزشگاههایی مثل آنفیلد، استمفورد بریج یا اولدترافورد، قانون شکنی آشکاری محسوب می شود و فرد متخلفِ صاحب پرچم، علاوه بر پرداخت جریمه های سنگین، باید مدتی را هم در بازداشتگاههای پلیس شهری بگذراند.

همین تفاوت فرهنگی، مشکل بزرگی برای « نیوکا روکیدا» طرفدار ژاپنی منچستریونایتد به وجود آورده بود. روکیدا که در حال حاضر، سنش از 50 سال گذشته، بیشتر عمر خود را در انگلیس و شهر منچستر سپری کرده است. روکیدا از طرفی دوست داشت با یک پرچم بزرگ، علاقه خودش را به یونایتد نشون دهد و از طرفی می دانست که قانون، چنین اجازه ای به او نداده است.

به همین خاطر او تصمیم گرفت با ابتکار خود، پرچمی جدید بسازد. او یک ماکت از پرچم های موجود در استادیوم های ژاپنی ساخت. ماکتی مینیاتوری و به اندازه یک خودکار. البته کوچکی این پرچم، به همان نسبت، آن را گران قیمت کرد. طوری که هزینه ساخت آن 800 پوند برای هوادار ژاپنی آب خورد.

روکیدا پس از آن، همیشه پرچم کوچکش رو با خود به اولدترافورد می آورد و در طول مسابقه، پرچم خود را تکان می داد.

همین کار ساده، این هوادار را به شدت در استادیوم مشهور کرد. در آن زمان آلکس فرگوسن مربی یونایتد بود و حتی او هم چنان تحت تاثیر این نوع هواداری از یونایتد قرار گرفت که بعدها وقتی یکی از اسبهای قبرسی اش صاحب کُره شد، اسم کره اسب را flag  گذاشت که معنای پرچم می داد.

ژاپنی ها نشان دادند که فرهنگ هواداری آنها محدود به فریاد زدن روی سکوها نمی شود و به همان اندازه که در صنعت مبتکر هستند، روی سکوها هم ابتکار دارند.