در یک جهان کامل، این مساله می تواند آسان باشد؛ شما می توانید در نهایت به همکاری که وسط حرف شما می پرد و در کارتان خلل ایجاد می کند بگویید که دقیقا چه احساسی دارید. می توانید بر سر او فریاد بکشید، نا امیدی و عصبانیت خود را که ماه هاست شما را فرسوده کرده بر سر او خالی کنید. می توانید در نهایت بخشی از خودتان را که احساس می کنید مورد قدرنشناسی و بی توجهی قرار گرفته است، شرح دهید. اما بیان آزادانه نظرات می تواند دشوار و گاهی طاقت فرسا باشد؛ به خصوص اگر فردی خجالتی و فاقد اعتماد به نفس باشید و از فرهنگی آمده باشید که در آن بیان آزاد نظرات چندان راحت نباشد. قاطع بودن، به خصوص اگر شما فردی کمرو باشید یا از درگیری پرهیز کنید، می تواند تحمیل کننده و بی نهایت سلطه جویانه باشد. این کار می تواند غیر استادانه یا غیر طبیعی باشد؛ مخصوصا اگر مایل باشید تا نا امیدی ها و گلایه های خود را با روشی غیر مستقیم یا انفعالی بیان کنید. ترس ها برای بیان بلند نظرات زیاد هستند اما فائق آمدن بر آنها غیر ممکن نیست. بیان نا امیدی با یک «فرمول جرات و جسارت» می تواند راهگشا باشد. سال ها پیش با خواندن کتاب «مهارت های افراد» نوشته رابرت بولتون، ایده یک فرمول جرات و جسارت به ذهنم خطور کرد. گرچه بولتون فرمول خود را برای نمونه های زندگی هر روزه به‌کار برد (به عنوان مثال، بحث در مورد کارهای عادی و روزمره خانواده)، اما به نظر من این فرمول برای محیط کار نیز مناسب است. طی زمان الگوی سه بخشی خودم را در آموزش و تربیت توسعه دادم.

1. با یک عبارت کوتاه، ساده و بی طرف در مورد رفتار فرد دیگر شروع کنید و بگویید که دوست دارید چه چیزی تغییر کند. به عنوان مثال: «زمانی که طی جلسات حرفم را قطع می کنید» یا «زمانی که برای کاری که با هم انجامش داده ایم، تمام اعتبار آن را به نفع خودتان تمام می کنید». هدف شما در اینجا جلب توجه فرد دیگر است و در انجام این کار حالت دفاعی آنها را به حداقل می رسانید. این عبارت باید کوتاه، مناسب، منصفانه و غیر هیجانی باشد تا آنها بتوانند پیام شما را بشنوند و فورا با شما مخالفت نکنند.
2. اثر منفی که این رفتار بر شما داشته است را توصیف کنید. توضیح دهید که چرا رفتار این فرد مسبب یک مشکل شده است. به عنوان مثال اگر بخش اول این فرمول این است که «زمانی که شما طی جلسات به طور مداوم حرف من را قطع می کنید» ممکن است به این ترتیب اضافه کنید که «من فرصتی برای بیان نظرم ندارم.» یا برای این جمله که «زمانی که کل اعتبار کاری که با یکدیگر انجام داده ایم را به نفع خودتان تمام می کنید» ممکن است این جمله را اضافه کنید که «من هیچ شانسی برای برجسته کردن نقش و همکاری خودم ندارم.» هدف در اینجا ایجاد یک منطق علت و معلولی است؛ یعنی مرتبط کردن رفتار آنها به اثری که این رفتار بر شما داشته است.
3. با یک «شرح احساسات» گفت و گوی خود را پایان دهید. در اینجا می خواهید نشان دهید که چگونه رفتار انحرافی آنها نه تنها بر فعالیت های شما اثر منفی گذاشته، بلکه احساسات شما را نیز جریحه دار کرده است. یک مثال از شرح احساسات ممکن است این باشد که «من احساس می کنم مورد بی توجهی قرار گرفته ام.» یا «احساس می کنم قدرم دانسته نمی شود.» گرچه فرد دیگر ممکن است از شنیدن این حرفها اظهار تعجب و حتی ناراحتی کند، اما رد کردن احساسات یک فرد دشوار است. اضافه کردن این المان پیام جرات و جسارت را به طور کلی قوی‌تر می سازد.با قرار دادن همه این بحث‌ها در کنار هم، چیزی شبیه این را خواهید داشت: «زمانی که طی جلسات وسط حرف من می پرید، من فرصتی برای بیان نظراتم ندارم و احساس می کنم در حاشیه قرار گرفته ام.»البته حتی با یک فرمول کنترل شده، ابراز «جرات و جسارت» همیشه آسان نیست. کاملا ممکن است که گیرنده پیام شما به طور منفی واکنش نشان دهد، بنابراین شما خواهان هر گونه واکنشی با یک حضور آرام، ثابت و مطمئن خواهید بود. همچنین خواهان جمع آوری شواهد زیاد برای حمایت از بخش اول پیام‌تان خواهید بود؛ شرح احساسات در مورد رفتار انحرافی فرد دیگر.

هدف شما ارائه وضوح کافی در مورد این رفتار است به طوری که تکذیب این «شرح احساسات» غیر ممکن باشد. آنچه به شما کمک می کند نشان دادن یک الگوی رفتاری در طول زمان است که ممکن است نیاز باشد تا یک دفترچه روزانه از نمونه هایی را که در آن احساس ضربه خوردن، تحلیل یا رنجش از فعالیت های افراد دیگر کرده اید، بنویسید. از این یادداشت ها در حالتی که همتایتان شما را تکذیب می کند و نیاز به قانع شدن دارد، به عنوان یک نیروی پشتیبانی استفاده کنید. این مدرک احتمال شنیده شدن پیامتان را افزایش خواهد داد و در نهایت اثر مورد نظر را بر گیرنده خواهد گذاشت.

در خاطر داشته باشید که یک الگوی پیام مناسب برای همه وجود ندارد. می توانید با تغییری جزئی آن را به سبک خودتان شکل دهید. به عنوان مثال، با مدیری مصاحبه می کردم که دوست داشت چندین دفعه و با سرعت راهروی شرکت را بالا و پایین برود و خودش این شیوه راه رفتن را «سبک اجرایی» می‌نامید تا جسارت خود را در برابر همکارش نشان دهد.

فرد دیگری اطمینان می یافت که از «کلمات توصیفی» در سخنرانی خود استفاده نکند «من واقعا متاسفم، اما...» یا «شاید فقط در مورد من اینطور باشد، اما...» و در عوض هدفش را برای رسیدن به این نقطه می گذارد «من با این... راحت نیستم.» سایر افراد، دلایل خود را ترسیم می کردند- دلایلی که به خاطر آنها نظرات خود را آزادانه بیان می‌کردند- تا به آنها جرات و جسارت دهد. نکته اصلی این است که شما نیروی بیشتری از آنچه تصورش را می کنید دارید تا یک روش منحصر به فرد برای بیان آزاد نظرات خود بیابید.در پایان، باید بگوییم که بیان نظرات برای بسیاری از ما کاری دشوار است و برای نتایج آن هیچ تضمینی وجود ندارد. فرد مقابل ممکن است فورا با یک روش مثبت پاسخگو باشد؛ ممکن است به طور مثبت و سودمند و با یک تاخیر قابل توجه پاسخ دهد؛ یا ممکن است اصلا تغییر نکند اما برای شما، بر انگیختن جرات و جسارت برای بیان نا امیدی هایتان در وهله اول می تواند یک پیروزی قابل توجه باشد.

در انتها به روش های کوتاه و ساده برای بهبود روابط در محیط کار اشاره می کنیم:

1. با همه با خوشرویی سلام و احوالپرسی کنید.
2. کوتاه و خلاصه صحبت کنید.
3. به تیم ورزشی دفتر کار بپیوندید.
4. نظر همکارانتان را جویا شوید.
5. از غیبت و شایعات دوری کنید.
6. از شکایت کردن پرهیز کنید.
7. خوب بودن خود را گسترش دهید.
8. تماس و ایمیل های کاری را به موقع پاسخ دهید.
9. به کسی اعتبار دهید که ارزش آن را داشته باشد.
10. همیشه سر وقت در محل کار حاضر شوید.
11. ایده های خوب خود را بیان کنید.
12. در زمان مناسب و خارج از محیط کار، در مورد مسائل شخصی نیز صحبت کنید.
13. چیزی که نمی دانید را قبول کنید و خود را برتر و پُر کار تر از دیگران نبینید.