در کتاب تواریخ هرودوت درباره اهمیت داشتن فرزند پسر در ایران عصر هخامنشی چنین آمده است:

آنان بر این باورند که فضیلت يك مرد نخست در قابلیت جنگاوری اش و آنگاه در عده پسرانش است مردی که بتواند هر سال بیشترین تعداد پسران را نشان دهد، هدایایی از پادشاه دریافت می کند زیرا از دیدگاه آنها تعداد معرف نیروست. فرزندانشان از سن پنج تا بیست سالگی تنها سه چیز را می آموزند: اسب سواری، تیراندازی و راستگویی.

 تا پیش از پنج سالگی يك پسربچه هرگز در مقابل پدر ظاهر نمی شود و نزد زنان سر میکند. این بدان جهت است که در صورتی که فرزند در سن کم از دنیا رفت موجب تألم خاطر و اندوه پدر نشود.