هرودوت درباره ایرانیان می نویسد:

آنان حتی اجازه صحبت درباره آنچه نباید به هیچ وجه انجام دهند، ندارند. ننگین ترین خطا نزد آنان دروغ و بعد از آن قرض است زیرا از میان دلایلی که اقامه می کنند می گویند که مردی که مقروض است الزاماً دروغ می گوید.

شارمندی که به جزام یا جزام سفید مبتلا شود، حق داخل شدن در شهر را ندارد و نباید با دیگر پارسیان معاشرت کند. آنان می گویند که ابتلای وی به این درد به دلیل گناهی است که نسبت به خورشید مرتکب شده است. هر بیگانه ای که به این امراض مبتلاست از سرزمین شان رانده می شود. آنان کبوترهای سفید را نیز به همین دلیل شکار می کنند. پارسیان در رود ادرار نمی کنند و آب دهان در آن نمی اندازند و حتی دستها را در آن نمی شویند. آنان به هیچ کس اجازه چنین کاری را نمی دهند و بیش ترین ارج و حرمت را برای تمامی آبهای جاری قائل اند.