فرانک اوفارل که در 9 اکتبر 1927 در حومه شهر کورک ایرلند جنوبی متولد شد، برادرزاده جان "باک" مک گراث بازیکن مشهور رشته بولز بود. اما فرانک به بازیهای تیمی با توپ علاقه داشت. او در ابتدا فوتبال گالیک( نوعی راگبی) بازی کرد و کاپیتان تیم مدرسه بود و اولین جام خود را در سال 1941 در این رشته به دست آورد.

او بعدها در تیمهای محلی نیکلاس روورز، کلپتون سلتیک و وسترن راورز بازی کرد. فرانک در 16 سالگی کار در راه آهن را آغاز کرد. برنامه اش در آن سالها یک چیز بود؛ می خواست مانند پدرش راننده قطار شود. پدر فرانک به عنوان آتش نشان در خط راه آهن دوبلین-کورک کار می کرد.

فرانک از بیست سالگی به شکلی جدی به فوتبال پرداخت و در تیمهای کورک یونایتد، وستهام و پرستون نورث اند به میدان رفت و سرانجام در سال 1961 به ویموث پیوست و آخرین سال فوتبال خود را در این تیم نیمه حرفه ای انگلیسی سپری کرد. او در همین تیم مربیگری را آغاز کرد و پس از چهار سال حضور در ویموث، به تیمهای تورکوآی یونایتد، لسترسیتی، منچستر یونایتد و کاردیف ولز پیوست. در لستر توانست این تیم را در فصل 71-70 قهرمان دسته دوم انگلیس کرده و راهی دسته اول کند. اما پیوستن او به منچستریونایتد چیزی برای این تیم نداشت و کمتر از دو سال بعد از این تیم نزول کرده جدا شد. در حالی که با شیاطین سرخ 19 برد، 10 مساوی و 13 شکست کسب کرد و مقامی بهتر از هشتمی لیگ با یونایتد به دست نیاورد. پس از یک سال خانه نشینی اوفارل سر از کاردیف درآورد تا این تیم را قهرمان جام حذفی ولز سازد. اما بهترین دوران مربیگری او پس از آن و در تیم ملی ایران رقم خورد.

مرد 47 ساله ایرلندی، در بازیهای آسیایی 1974 سرمربی تیم ملی ایران بود. حضور او با انتقاد شدید رسانه های ایرانی روبه رو شد و لقب مرد لجوج، یک دنده و خودخواه به وی داده شد. گفته می شد که وی در انتخاب بازیکنان هیچ نقشی نداشته است. به هر شکل ایران هر 7 مسابقه خود را در این بازی ها برد و قهرمان آسیا شد. پس از آن تیم ملی در رقابت های جام بین المللی ایران از مرحله گروهی نیز صعود نکرد و آن گاه زمان برگزاری رقابت های مقدماتی المپیک 1976 به میزبانی ایران رسید. جایی که تیم ملی کشورمان با 3 برد و یک تساوی راهی المپیک شد. در روز 7 شهریور 1354 ایران با گل علیرضا خورشیدی عراق را از پیش رو برداشت و راهی المپیک شد. با این حال اوفارل پس از این بازی دیگر در پست خود نماند و از ایران رفت.

تنها چند روز به آغاز بازی‌ها باقی مانده بود كه فدراسیون به همكاری با اوفارل مربی تیم‌ملی خاتمه داد و در اقدامی غیرمنتظره از مربی تیم‌ملی جوانان (حشمت مهاجرانی) برای مربیگری در تیم‌ملی دعوت به عمل آورد. معلوم نبود علت كنار گذاشتن اوفارل چه بوده است؟

 او از ابتدا به ایران آمد تا تیم را قهرمان بازی‌های آسیایی كند و به المپیك مونترال ببرد و به هر دو هدف هم رسید. اما شایعاتی به گوش می‌رسید كه چندان فرمان‌بردار نبود و بیش از حد مستقل بود!

 از طرفی دیگر حشمت مهاجرانی ـ كه جوانان ایران را چهار بار فاتح آسیا كرده بود ـ بارها گفته بود كه ترجیح می‌دهد در تیم جوانان به كار خود ادامه دهد. اما او در یك چشم به هم زدن مربی تیم‌ملی بزرگسالان شد و این خبر را وقتی شنید كه با تیم‌ملی جوانان در بانكوك بود!

او قبل از برگزاری آخرین هفته لیگ، تیم منتخب خود را انتخاب كرد تا به نظر برسد، مهاجرانی چندان مستقل عمل نمی‌كند! صحبت‌های او قبل از شروع مسابقات چندان حاكی از امیدواری نبود. به نظر می‌رسید كه برای تیم‌ملی حشمت، المپیك بر جام ملت‌ها اولویت دارد.

 به هر شكل انتخاب بازیكن‌های تیم بی‌حرف و حدیث نبود. بازیكنانی بودند كه می‌توانستند مفید باشند و پشت درهای تیم‌ملی ماندند. مثل كریم بوستانی، حسین كارزانی، مهدی دینورزاده، حمید سه برادران، علی نیاكانی، محمدرضا عادلخانی، اسماعیل حاجی رحیمی‌پور و...

اما نكته مثبت تیم را می‌توان در اسامی دید. تقریباً همه بازیكنان چهار سال قبل تغییر كرده بودند و حالا دیگر تیم در انحصار سه تیم پرسپولیس، پاس و تاج نبود... تیم‌ملی در آخرین دیدار تداركاتی خود با گلهای علیرضا عزیزی و ناصر نورایی در برابر تیم المپیك برزیل مساوی كرد و آماده هت‌تریك قهرمانی در آسیا شد. امری که به نام مهاجرانی رقم خورد...

اوفارل سه دهه بعد به ایران آمد و گفت: به دلیل علاقه ای که به ایران داشت، پس از رفتن از ایران در هیچ جایی مربیگری نکرد. هر چند که آمار و ارقام نشان می دهد وی پس از تیم ملی ایران، دوبار در تورکای یونایتد انگلیس و مدتی هم در الشعب امارات مربیگری کرد.