ظلی درباره نحوه تهیه لباس فرم کاروان ایران می گوید:

سال 1345 بود. قبل از سفر به بازی‌های آسیایی بانكوك به ما گفتند كه به خیاطی یزدی در سه راه شاه برویم كه خیلی معروف بود. آنجا اندازه‌هایمان را گرفتیم. اما یك روز مانده به حركت دستور دادند، برویم روبه‌روی مسجد شاه آنجا لباسهایمان حاضر است! همه‌اش فكر می‌كردیم كه چرا برای پروو به خیاطی نمی‌رویم و خیلی‌ها می‌گفتند: خیاطی یزدی آن‌قدر معروف و ماهر است كه با یك بار اندازه‌گیری لباس را قالب تن آدم درمی‌آورد!

دردسرتان ندهم. وقتی رفتیم روبه‌روی مسجد شاه، دیدیم یك طرف مغازه‌ای، تعدادی كت ریخته شده و یك طرف دیگر مقداری شلوار و ما مجبور بودیم آن‌قدر بگردیم كه لباس اندازه خودمان را پیدا كنیم.

وقتی روز افتتاح شد و لباسها را به تنمان كردیم فهمیدیم چقدر مسخره شده‌ایم! دست بر قضا كت امیر احتشام‌زاده (با آن قد و قامت بلند) بر تن محمد نصیری رفته بود و شلوار نصیری در پای احتشام‌زاده حالت شلوارك پیدا كرده بود(!) شلوارهایی كه از كرباس سفید بود و كت آبی‌رنگی كه از جنس گونی تكس بود و كمی باران كه می‌خورد، به تن آدم گریه می‌كرد!

 نه تنها كت و شلوارهایمان، بلكه وضعیت گرمكن‌ها و دیگر لباسهایمان هم همین‌طور بود. به طوری كه در روز پایانی هیچ ورزشكاری از كشورهای دیگر حاضر نبود لباسشان را با ما عوض كنند. همه به ما می‌گفتند:

 

No change عوض نمی‌كنیم!

 

 ما هم وقتی می‌خواستیم برگردیم، همه گرمكن‌ها را به تیرهای چراغ برق دهكده بازی‌ها گره زدیم. مثل پارچه‌هایی كه به بعضی امامزاده‌های وسط راه می‌بندند!