- آسمونی
- مجله اینترنتی
- سبک زندگی
- خانواده و اخلاق
- معلولان را دریابیم
معلولان را دریابیم
روز جهانی معلولین از سال 1992 که از سوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد اعلام شد، هر ساله در 12 آذر یا 3 دسامبر برگزار میشود. هدف از تعیین این روز ارتقاء رشد اذهان عمومی درباره مسائل مربوط به معلولیتهای مختلف؛ و افزایش آگاهیهایی بوده است که میبایست از مسئله پیوستن افراد معلول در تمامی جنبههای سیاسی؛ اجتماعی؛ اقتصادی و فرهنگی زندگی منتج شود. این وضع به همین منوال طی شد تا در سال 1999 شعاری با مضمون (امکان دسترسی برای همه در هزاره جدید) برگزیده شد و سرلوحه امور قرار گرفت. بیش از پانصد میلیون نفر به دلیل نقص در سیستم روحی و مغزی جسمی و حسی از معلولیت رنج میبرند. اینان هر کجا که باشند و در هر نقطهای از دنیا که به سر برند به دلیل موانع ظاهری و یا اجتماعی با محدودیتهایی در زندگی خود مواجه میشوند. در طی بیست سال اخیر کوششهای چشمگیری در شناساندن و معرفی اشخاص معلول به جامعه انسانی صورت پذیرفته است. یکی ازمواردی که میتوان از آن به عنوان نقطه عطفی در این زمینه نام برد اعلام سال 1981 میلادی به عنوان سال جهانی معلولین است که توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد صورت پذیرفت. در سال بعد (1981) فاصله سالهای 1992 – 1983 میلادی دهه جهانی معلولین نام گرفت تا کیفیت و شرکت فعالانه و همهجانبه افراد معلول را در زندگی اجتماعی و گسترش و پیشرفت آنها ارتقاء بخشد. آیت الله خامنهای در مورد معلولان میگویند:"وقتی نفس ناطق انسان قوی باشد، باکی از این نیست که جسمش علیل باشد. انسان به روح، انسان است." از معروف ترین معلولان میتوان به استفان هاوکینگ اشاره کرد.
معلول از آن واژه هایی است که شرح الفاظیش و مصداق اجتماعیش، تفاوت و فاصله فراوان دارد. معلول در لغت آبستن معنای ناتوانی و نیاز است و در اجتماع ناظر بر صبر پیشگانی است که جزئی از توان ظاهری خود را داده اند و بسیاری بر توانمندی های پنهان خود افزوده اند، و این بیان نه اغراق است نه چاپلوسی بلکه کوتاهترین گزارشی است بر تمجید روز جهانی معلولین و تقدیر از آنهائیکه چنانچه عضو ناقصی دارند، افکارشان نافذتر است و چنانچه ذهنشان نارساست، در عوض عواطف و احساساتشان جانفزاست.
هر ساله در روزهای قبل و بعد سوم دسامبر یا دوازدهم آذر ماه اخبار گوناگونی پیرامون مسایل مربوط به معلولان میخوانیم، جشنها و برنامههای مختلفی برگزار میشود و مسوولان همه متفقالقول به اینکه باید مشکلات را حل کنیم، اذعان دارند.بارزترین مشکل حضور یک معلول در اجتماع مناسب نبودن خیابانها، کوچه ها، اماکن، سازمانها، سیستم حمل و نقل، و کلیه اموری است که یک فرد برای انجام امور روزمره با آنها سروکار دارد. راه حل آن نیز پیگیری امر مناسب سازی به نحو احسنت می باشد که ملزومه آن تلاش و کوشش همگانی است. می دانیم و می دانید که بنی آدم اعضای یک پیکرند، که در آفرینش زیک گوهرند.
پس بیا باهم و برای هم زندگی کنیم. بیا مشکلات را با همفکری و همکاری هم از سر راه برداریم تا همگی همچون اعضای یک پیکر در جهت تکامل یکدیگر تلاش نماییم. بیا صفحه دوازدهم آذر تقویم امسال را به راحتی ورق نزنیم تا منتظر دوازده آذرماه سال بعد باشیم.
ای کاش همگی احساس مسوولیت کنیم و بار سنگین مسوولیت رسیدگی به مشکلات را فقط بر عهده شخص، نهاد یا سازمان خاصی قرار ندهیم. ای کاش حیطه مسوولیت هایمان را وسیع گردانیم و برای داشتن یک زندگی سرشار از آرامش و آسایش به فکر همنوع خود نیز باشیم و این نکته را فراموش نکنیم که شاید خدای ناکرده روزی ما نیز طعم معلولیت را بچشیم.
ای کاش غبار دلهایمان را با یاد و توکل بر پروردگار مهربان و بخشنده بزداییم و به احکام الهی و وظایف انسانی خود عمل کنیم. ای کاش دایره دیدمان را وسیع گردانیم و فرهنگ درک معلولیت و برخورد با اقشار مختلف معلولین را بیاموزیم و به فرزندانمان نیز آموزش دهیم. ای کاش باور کنیم شاید در پس بسیاری از جسم های ناتوان و آسیب پذیر، روحی بزرگ و افکاری والا نهفته باشد و ای کاش یاد بگیریم که خیلی راحت از کنار مسائل عبور نکنیم.
امیدواریم بتوانیم روز به روز در هر جایگاهی هستیم خواه به عنوان فرد معلول، خواه به عنوان خانواده فرد معلول و خواه به عنوان فردی که برای معلولین انجام وطیفه می کنیم و توفیق خدمت به آنان را داریم بتوانیم تحولی نوین و پویا بنیان گذاری کنیم و در این راه مبادا خسته شویم و سعی کنیم زنده بیاندیشیم، اگر بتوانیم در این راه حتی گامی کوچک برداریم کوتاهی نکنیم. پس بیا مشکلات معلولین امروز و معلولین آینده که امیدوارم دنیای آینده کمتر شاهد پدیده معلولیت باشد را همین امروز حل نماییم و به امید آینده ای روشن همین امروز تلاش کنیم.
امروز همه میدانند که مدرسه، دانشگاه، کتابخانه، اتوبوس، مترو، قطار، سینما، پارک و … و هر گونه امکان عمومی باید در دسترس همهء آدمهای معلول و_ غیر معلول باشد. امروز. این روزها. اکنون. حالا. از همین حالا و برای همیشه افراد دارای معلولیت را باور کنیم و برای رسیدن به آرمانمان، شهر بدون پله، تلاش کنیم. شهری که در آن پلههای “آنها نمیتوانند، آنها ناتوانند” از ذهن آدمها پاک شده است، شهری که در آن همه با هم با فرصتهای برابر زندگی میکنیم و دیگر هیچ وقت به خاطر پلهها به توانایی آدمها شک نمیکنیم.روز 12 آذر روز جهانی معلولین است
آیا تو هم معلولی؟
در خانواده ات فرد معلولی داری؟
آیا دوست معلولی داری؟
آیا همکلاسی تو در مدرسه یا دانشگاه معلول است؟
آیا همسایه تو معلول است؟
آیا همکار تو معلول است؟
آیا ممکن است در آینده معلول شوی؟
آیا ممکن است فرزند تو در آینده معلول شود؟
آیا ممکن است نوه تو در آینده معلول شود؟
باید این اتفاقات بیافتد تا تو بفهمی معلولیت یعنی چه؟
در غیر این صورت درک نمی کنی؟
فکر می کنی این اتفاقات برای دیگران است و تو مبرایی.
تا اینکه تصادف می کنی معلول می شوی.
تا اینکه بیماری می گیری معلولیت پیدا می کنی.
تا اینکه فرزندی بدنیا می آوری که معلول است.
تا اینکه …
معلولیت انگاری روز به روز در جامعه ما بیشتر می شود ولی شما کمتر ممکنه آنها را ببینید!چرا که خیلی های آنها در خانه ها هستند.
چرا؟
چرا روز به روز بیشتر می شوند؟
آیا شما تا بحال فرد معلولی را ندیده اید …
مگه میشه ندیده باشی
مگه میشه بچه نابینا ندیده باشی.
مگه میشه بچه کم توان ذهنی ندیده باشی.
مگه میشه یک آدم ضایعه نخاعی ندیده باشی.
مگه میشه یک آدم با دو عصا ندیده باشی.
چرا دیده ولی فکر نمی کرده روزی گریبانگیرش شود
چرا دیده فکر نمی کرده آنها هم شهروند این جامعه هستند
چرا دیده ولی فکر نمی کرده …
پس به فکرشان باش
او هم شهروند این جامعه است.
می خواهد درمان داشته باشد.
می خواهد آموزش و پرورش مناسب خودش را داشته باشد.
می خواهد تحصیلات دانشگاهی داشته باشد
می خواهد شغل مناسبی داشته باشد.
می خواهد ازدواج کند ولی چه کسی جز مثل خودش او را قبول دارد ؟!
می خواهد که …