ﻛﻮﺭﻭﺵ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪﺍﺵ ﭘﺮﻳﺴﺎﺗﻴﺲ  (ﭘﺮﻳﺰﺍﺩ) ﺯﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺗﻮﻟﺪﺵ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ. ﻛﺘﺰﻳﺎﺱ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﻜﻪ ﭘﺮﻳﺴﺎﺗﻴﺲ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻭﺿﻊ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺁﺭﺳﺎﻙ ( ﺷﺎﻩ ﺍﺭﺩﺷﻴﺮ ﺑﻌﺪﻯ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﺧﻮﺵﺣﺎﻓﻈﻪ) ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻰ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ.

ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﺩﻭﻡ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺳﺎﻝ 424 ﻳﺎ ﺣﺪﺍﻛﺜﺮ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻝ 423 ﻕ. ﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻰ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺯﻭﺩﺗﺮﻳﻦ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﻰ ﺗﻮﻟﺪ ﻛﻮﺭﻭﺵ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻝ 423 ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﻼﺩ ﺍﺳﺖ. ﺍﺭﺩﺷﻴﺮ ﺩﻭﻡ 46 ﺳﺎﻝ (ﺍﺯ 424 ﺗﺎ 385 ﻕ. ﻡ)ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪ ﺗﺎ 86 ﻭ ﺣﺘﻰ 94 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻋﻤﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻫﺮﺣﺎﻝ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ.

ﭘﻠﻮﺗﺎﺭﻙ ﻣﺪﺕ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻰ ﺍﺭﺩﺷﻴﺮ ﺭﺍ 16 ﺳﺎﻝ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺠﺎﻯ 46 ﺳﺎﻝ 62 ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺴﺎﺏ 94 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺍﻭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺻﺤﻴﺢ ﺗﻮﻟﺪﺵ ﻣﻘﺎﺭﻥ 436 ﻕ. ﻡ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ 13 ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮﺩ، ﻛﻮﺭﻭﺵ ﻣﺴﻦﺗﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻨﺪﺭﺝ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻟﺸﮕﺮﻛﺸﻰ ﻛﻮﺭﻭﺵ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻧﻜﺘﻪ ﺫﻳﻞ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﺧﻮﺭ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ:

ﻛﻮﺭﻭﺵ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﺎﺗﺮﺍپ ﻟﻴﺪﻳﻪ ﻭ ﻓﺮﻳﮕﻴﻪ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﻛﺎﭘﺎﺩﻭﻛﻴﻪ، ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻡ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺷﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻄﻪ ﻛﺴﺘﻮﻟﻮﺱ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﺳﻴﺎﻯ ﺻﻐﻴﺮ ﺍﻋﺰﺍﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺷﺮﻭﻉ ﺍﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﻣﻮﺭﺧﺎﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻈﺮ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺩﻭ ﺳﻨﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺍﺳﺖ 408 ﻭ 407 ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﻼﺩ. ﻭﻟﻰ ﺑﺎﻭﺟﻮﺩ ﺻﺤﺖ ﻭ ﺍﺷﺘﻬﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻝ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺸﺮﻕ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺷﺪ ﻋﺎﺟﻞ ﻭ ﺳﺮﻳﻊ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﺟﺎﻯ ﺷﮕﻔﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻧﻰ 15 ﻳﺎ 16 ﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻘﺎﻡ ﺷﺎﻣﺨﻰ ﻛﻪ ﻻﺯﻣﻪﺍﺵ ﺭﺷﺪ ﻛﺎﻣﻞ ﻓﻜﺮﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮔﻤﺎﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﻭﺿﻊ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺫﻳﻞ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ:

ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 418 ﻕ. ﻡ ﺁﺗﻦ ﻭ ﺍﺳﭙﺎﺭﺕ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻭ ﻧﻘﺎﺭ ﻋﻠﻨﻰ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺿﺮﻭﺭﺗﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﻧﺪﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻃﺮﻓﻴﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﺑﺎ ﻫﻢ، ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻬﻴﺒﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﭘﺎﺭﺱ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﺳﺮﻛﻮﺑﻰ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺗﻼﺵ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭﻟﻰ ﺁﻥ ﻭﺿﻊ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻯ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺁﺗﻦ ﺍﺯ ﭘﻴﺴﻮﺕﻧﺲ ﺳﺎﺗﺮﺍپ ﺳﺎﺭﺩﻳﺲ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﭘﺴﺮﺵ ﺁﻣﺮﮔﺲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻳﺎﻓﺖ. ﻻﻛﺪﻣﻮﻧﻬﺎ (ﺍﺳﭙﺎﺭﺗﻬﺎ) ﻛﻪ ﺗﻴﺴﺎﻓﺮﻥ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﻴﺴﻮﺗﻨﺲ ﺟﻴﺮﻩ ﻧﻔﺮﺍﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺧﺖ، ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺁﺗﻦ ﺁﻣﺮﮔﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 412 ﻕ. ﻡ ﺍﺳﻴﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺗﻴﺴﺎﻓﺮﻥ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻻﻛﺪﻣﻮﻧﻬﺎ (ﻻﺳﺪﻣﻮﻧﻬﺎ) ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺟﻴﺮﻩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻬﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻻﻛﺪﻣﻮﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺷﻬﺮﻫﺎﻯ ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺁﺳﻴﺎﻯ ﺻﻐﻴﺮ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻋﻤﻞ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﻴﻦ ﺍﻟﻜﺒﻴﺎﺩﺱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻴﺴﺎﻓﺮﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺑﻰﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺳﭙﺎﺭﺕ ﺑﺮﺣﺬﺭ ﺩﺍﺷﺖ.

ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﻴﺴﺎﻓﺮﻥ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺗﻌﻬﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺴﺎﻣﺤﻪ ﻧﻤﻮﺩ، ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻛﺎﺳﻪ ﺻﺒﺮ ﻻﻛﺪﻣﻮﻧﻬﺎ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻴﺄﺗﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺰﺭگ (ﺍﺭﺩﺷﻴﺮ ﺩﻭﻡ) ﮔﺴﻴﻞ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺑﺎ ﺷﺎﻩ ﻗﺮﺍﺭﻯ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ.

ﻓﺮﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺳﺎﺗﺮﺍپ ﺩﺳﻜﻮﻟﻴﻮﻡ ﺩﺭﺻﺪﺩ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﺠﺪﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﻻﻛﺪﻣﻮﻧﻬﺎ ﻣﺪﺩ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﺒﺮﺩ ﺩﺭﻳﺎﺋﻰ ﺭﺗﻴﻮﻡ 411 ﻕ. ﻡ ﻭ ﻛﻮﺳﻴﻜﻮﻡ 410 ﻕ. ﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪ. ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺳﻌﻰ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻻﻛﺪﻣﻮﻧﻬﺎﻯ ﻓﺮﺍﺭﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎﺭﻯ ﻛﻨﺪ. ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻛﺎﻟﺴﺪﻭﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﺗﻨﻰﻫﺎ ﻧﻴﻚ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎﺯ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻯ ﺍﻣﻀﺎء ﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﺷﺮﻭﻁ ﻋﻬﺪ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﺄﺗﻰ ﺁﺗﻨﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻫﻴﺄﺕ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 409 ﻳﺎ 408 ﻕ. ﻡ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻓﺮﻧﻪﺑﺎﺯ ﺣﺮﻛﺖ ﻭ ﻓﺼﻞ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺭﺩﻳﻮﻡ ﺳﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﻮﺩ ﻧﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﻴﺄﺕ ﺍﺳﭙﺎﺭﺗﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺴﺐ ﺍﻃﻼﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ.

ﻛﻮﺭﻭﺵ به عنوان ﺳﺎﺗﺮﺍپ ﺟﺪﻳﺪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺰﺭگ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻻﻛﺪﻣﻮﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ. ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻛﻮﺭﻭﺵ ﻧﻴﺰ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺰﻭﺩﻯ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻇﻬﺎﺭﺍﺕ ﻻﻛﺪﻣﻮﻧﻬﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻛﻮﺭﻭﺵ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻳﺎ ﻫﻴﺄﺕ ﺁﺗﻨﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺩﺳﺖ ﻛﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﺩ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﺗﻨﻰﻫﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﺳﻴﺎﻯ ﺻﻐﻴﺮ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﭼﻪ ﺣﻮﺍﺩﺛﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

ﻓﺮﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﻫﻴﺄﺕ ﺁﺗﻨﻰ ﺭﺍ ﻣﺪﺗﻰ ﺩﺭﺍﺯ ﻳﻌﻨﻰ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻣﻌﻄﻞ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻛﺸﻮﺭﺷﺎﻥ ﻛﻨﺪ. ﻛﻮﺭﻭﺵ ﺑﺰﻭﺩﻯ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺎﺭﺩﻳﺲ ﻣﻘﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﺪ. ﻟﻮﺳﺎﻧﺪﺭ ﺍﺳﭙﺎﺭﺗﻰ ﺩﺭﻳﺎﺩﺍﺭ ﻧﻪ‌ﺁﺭﺧﻮﺱ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﻰ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻴﺴﺎﻓﺮﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺣﻜﻮﻣﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻛﺎﺭﻳﻪ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻯ ﺳﺎﺣﻠﻰ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﺭﻭﺵ ﺍﺳﺘﻤﺪﺍﺩ ﻣﺎﻟﻰ ﻧﻤﻮﺩ. ﻛﻮﺭﻭﺵ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻛﻤﻜﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﻘﺮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﻯ ﺩﺭ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﻭﺿﻊ ﻟﻮﺳﺎﻧﺪﺭ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﺰﺩ ﻧﻔﺮﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﻫﺪ، ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻧﺎﻭﺑﺎﻧﻬﺎﻯ ﺁﺗﻨﻰ، ﻭﺍﺣﺪﻫﺎﻯ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ. ﺁﺗﻨﻰﻫﺎ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺭﺳﻤﻰ ﻫﻴﺄﺗﻰ ﻧﺰﺩ ﻛﻮﺭﻭﺵ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻧﺘﻴﺠﻪﺍﻯ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﭼﻮﻥ ﻛﻮﺭﻭﺵ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﻴﺴﺎﻓﺮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻭ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻻﻛﺪﻣﻮﻧﻬﺎ ﺑﺮﺣﺬﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﺪﻩ ﺍﻣﺘﻨﺎﻉ ﻭﺭﺯﻳﺪ.

ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻴﻦ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﺄﻣﻮﺭﻳﺖ ﺑﺤﺮﻯ ﻟﻮﺳﺎﻧﺪﺭ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻯ ﺩﺷﻮﺍﺭﻯﻫﺎﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﻟﻴﻜﺮﺍﺗﻴﺪ ﺑﺎﻗﻰ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﻭﺟﻮﻩ ﺍﻣﺪﺍﺩﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮﻑ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯﺍﻳﻦﺭﻭ ﺩﺭﻳﺎﺩﺍﺭ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺷﺪ ﺷﺨﺼﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺳﺎﺭﺩﻳﺲ ﺷﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﻛﻮﺭﻭﺵ ﺑﺎ ﻣﻌﺎﺫﻳﺮﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺑﺮﻛﻨﺎﺭ ﻛﺮﺩ.

ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺩﻟﺨﻮﺭﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺭﻓﺖ. ﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻮﺭﻭﺵ ﺑﻌﺪﺍ ﺟﻴﺮﻩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺪﺍﻳﺎﺋﻰ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ، ﻭﻟﻰ ﺍﻭ ﺟﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺮﺩ ﻛﺮﺩ. ﺁﻥﮔﺎﻩ ﻛﻮﺭﻭﺵ ﺍﺯ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺍﺳﭙﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻟﻮﺳﺎﻧﺪﺭ ﺭﺍ ﻣﺠﺪﺩﺍ ﻣﻘﺎﻡ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺩﻫﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺩﺭﻳﺎﺩﺍﺭﻯ ﺑﻮﺩ، ﻟﻮﺳﺎﻧﺪﺭ، ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﺒﺤﺮ ﺁﺭﺍﮔﻮﺱ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﺁﺭﺍﮔﻮﺱ ﻓﻘﻂ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻛﻞ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺍﺕ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻟﻮﺳﺎﻧﺪﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

( ادامه دارد...)