چهارشنبه ۳ بهمن ۱۴۰۳

نرگس خرقانی

چهارشنبه ۳ بهمن ۱۴۰۳

مرز میان واقعیت و خیال در کمدی – درام سروش صحت
نگاهی به فیلم "صبحانه با زرآفه ها " به کارگردانی سروش صحت
فیلم "صبحانه با زرافه‌ها" دومین اثر سینمایی سروش صحت است که پس از موفقیت‌های اولیه در عرصه تلویزیون و سینما، توانسته است با ترکیب ژانرهای کمدی و درام، مخاطب را به دنیای شخصیت‌های خود جذب کند. در کنار سروش صحت در مقام کارگردان حضور گروهی از بازیگران سرشناس در این فیلم باعث شده است که هر مخاطبی کنجکاو شود که این فیلم را تماشا کند.
حضور بازیگرانی چون بهرام رادان، پژمان جمشیدی، هوتن شکیبا، هادی حجازی فر و بیژن بنفشه خواه این فیلم را به یکی از پر ستاره ترین فیلم های روی پرده سینمای ایران تبدیل کرده است و در عین حال انتظارات زیادی را در میان مخاطبان ایجاد کرده است.
در مرکز داستان "صبحانه با زرافه‌ها"، روابط انسانی و چالش‌های درونی شخصیت‌ها قرار دارد. این فیلم به ‌طور خاص به موضوع دوستی و بخشش پرداخته است. شخصیت‌ها، پس از سال‌ها دوری، در یک مراسم عروسی گرد هم می‌آیند و تصمیم می‌گیرند از دنیای پرمشغله و فشارهای روزمره فرار کنند. این انتخاب، آن‌ها را وارد دنیایی خیالی می‌کند که در آن، مشکلات و بحران‌های شخصی‌شان را به شکلی متفاوت و گاهی خنده‌دار می‌بینند.
این فیلم در لایه‌های زیرین خود، به بررسی پیچیدگی‌های روابط انسانی و معانی عمیق‌تر زندگی می‌پردازد. در واقع، سفر شخصیت‌ها به دنیای خیالی، نه تنها راهی برای فرار از مشکلات است، بلکه فرصتی است برای مواجهه با خود و دست و پنجه نرم کردن با واقعیت‌های درونی‌شان. در این مسیر، مفاهیمی چون بخشش، پذیرش و یادگیری از اشتباهات به تصویر کشیده می‌شود.
سروش صحت، کارگردانی که به دلیل توانمندی در ساخت آثار کمدی و درام شناخته می‌شود، در این فیلم نیز توانسته است به خوبی تعادل میان طنز و درام را حفظ کند. این تعادل باعث می‌شود که مخاطب در کنار خنده‌های ناشی از موقعیت‌های طنزآمیز، با لحظات عمیق و احساسی نیز روبه‌رو شود. صحت به خوبی توانسته است که فیلم را در قالب یک روایت جذاب و متنوع ارائه دهد، به طوری که مخاطب در طول فیلم همزمان با لحظات شادی و غم‌انگیز شخصیت‌ها همراه شود.
با این حال، گاهی انتخاب‌های کارگردانی و روند داستانی در بعضی بخش‌ها کمی پیش‌بینی‌پذیر به نظر می‌رسد، که ممکن است از شدت تاثیرگذاری در برخی لحظات بکاهد. به عنوان مثال، بعضی از تحولات شخصیت‌ها به سرعت اتفاق می‌افتند و عمق کافی برای تاثیرگذاری عاطفی ندارند.
بازیگران فیلم به خوبی توانسته‌اند از عهده نقش‌های خود برآیند. بهرام رادان و پژمان جمشیدی با ایفای نقش‌های متفاوت خود، هرکدام با ویژگی‌های خاص‌شان، شخصیت‌های پیچیده‌ای را به تصویر کشیده‌اند. رادان، با بازی طبیعی و متعادل خود، شخصیت درونی پیچیده‌تری را به نمایش می‌گذارد، در حالی که پژمان جمشیدی حضوری بسیار کوتاه در این فیلم دارد اما در همین نقش کوتاه هم خوب ظاهر شده است و با استفاده از طنز و لحن‌های خاص خود، جذابیت بیشتری به شخصیت‌هایش می‌بخشد. هوتن شکیبا نیز با حضور خود در یکی از نقش‌های فرعی، به فیلم بعد تازه‌ای داده است.

بیژن بنفشه خواه و هادی حجازی فر نیز در نقش های بسیار متفاوتی حضور دارند و به خوبی توانسته اند که شخصیت های خود را باور پذیر جلوه دهند. انسان هایی از طبقه مرفه با تفریحات خاص که در موقعیت های خاص می توانند گاهی در حد یک کودک کودن جلوه کنند.
فیلم از نظر بصری به خوبی طراحی شده است. استفاده از رنگ‌ها و ترکیب‌های نوری، به خصوص در سکانس‌های خیالی، به فیلم جاذبه‌ای خاص بخشیده است. این طراحی بصری به نوعی مکمل داستان فیلم است و به خوبی حال و هوای هر صحنه را منتقل می‌کند.
موسیقی فیلم نیز با انتخاب‌های درست، فضای دراماتیک فیلم را تقویت کرده است. موسیقی متن، به ویژه در لحظات احساسی، به مخاطب کمک می‌کند تا به عمق احساسات شخصیت‌ها پی ببرد.
"صبحانه با زرافه‌ها" به عنوان یک اثر کمدی-درام، فیلمی است که توانسته است توازن مناسبی میان لحظات خنده‌دار و عاطفی برقرار کند. این فیلم به شکلی غیرمستقیم و از طریق موقعیت‌های کمدی و درام، به مفاهیم عمیق‌تری همچون دوستی، بخشش و اهمیت مواجهه با خود می‌پردازد. اگرچه برخی از تحولات داستانی کمی پیش‌بینی‌پذیر هستند و فیلم در بعضی بخش‌ها به کندی پیش می‌رود، اما بازیگران، کارگردانی و فضای بصری به قدری جذاب است که تماشاگر را تا انتها با خود همراه می‌کند.

در نهایت، «صبحانه با زرافه‌ها» فیلمی است که برای کسانی که به دنبال ترکیب طنز و عمق معنایی در یک اثر سینمایی هستند می تواند پیشنهاد مناسبی باشد و از آن دسته فیلم هایی است که هم مخاطب خاص را می تواند تا حد زیادی راضی کند و هم اینکه برای مخاطب عام جذابیت داشته باشد از این رو می توان گفت سروش صحت کار سختی را انجام داده است زیرا که سلیقه دو گروه مخاطب را تا حد زیادی به هم نزدیک کرده است.