در دهه 40 شمسی این کار توسط مجله کیهان ورزشی و در دهه 50 توسط مجله دنیای ورزش انتخاب می شد. استفاده از نفراتی محدود در رای گیری برای انتخاب بهترین ها- که شامل نویسندگان خبره، مربیان، کاپیتانهای تیمهای لیگ و کارشناسان فوتبال کشور- می شدند و همچنین برگزاری مراسمی باشکوه در حضور تماشاگران برای اهدای جایزه بهترین ها سبب شده بود تا در دهه 50 مراسم انتخاب بهترین ها به معنای واقعی در حد مراسمی چون توپ طلای اروپا باشد. البته این رسم بعد از انقلاب برای همیشه به پایان رسید.

پس از وقفه ای طولانی مدت در انتخاب برترین ها، در دهه 70 نیز بهترین های فوتبال کشور هربار توسط یکی از رسانه ها برگزیده می شدند. از قبیل سیما و حتی روزنامه ها. مثلا روزنامه خبر ورزشی به محض تاسیس در سال 1376 خداداد عزیزی را مرد سال فوتبال ایران در آن سال اعلام کرد و پس از آن نیز انتخاب خود را به صورت سالیانه در زمینه بهترین بازیکن، مربی و پدیده سال ادامه داد. اما از آنجایی که هیچ قاعده و قانونی در انتخاب رای دهندگان وجود نداشت، هرگز چنین انتخاب هایی به گرد انتخاب های دهه 50 نرسید و عمده بازیکنان با رای دادن به رفقای هم تیمی خود، از عدالت حاکم بر چنین مراسمی می کاستند.

در سال 1386 یکی از باشکوه ترین مراسم انتخاب برترین ها تا آن زمان برگزار شد. انتخاباتی که البته آن هم به صورت رسمی زیر نظر سازمان لیگ انجام نشده بود. در پایان مراسم جواد نکونام به عنوان بهترین بازیکن فوتبال کشور انتخاب شد و از محرم نویدکیا که پیش تر در سال 1381 بهترین بازیکن فوتبال کشور شده بود، دعوت به عمل آمد تا جایزه وی را اهدا کند.

پیش از آن هم حبیب کاشانی جایزه بهترین دروازه بان( وحید طالب لو) را اهدا کرد. در همین مراسم هادی عقیقی مدافع سپاهان بهترین مدافع رقابت ها شد. آندرانیک تیموریان موفق ترین لژیونر ایرانی لقب گرفت و جایزه وی توسط موفق ترین رییس فدراسیون آن سال( محمود مشحون) اهدا شد. جایزه بهترین بازیکن خارجی حاضر در لیگ هم به عرفان اولروم اهدا شد و خداداد عزیزی جایزه وی را تقدیم کرد.