وقتی که دیه گو مارادونا قهرمانان مدافع جام جهانی را از آرژانتین برای فینال جام جهانی 1990 به استادیوم المپیک رم اعزام کرد، تیم آرژانتین در بیشتر موارد به رقبای خود از آلمان غربی شباهت داشت. هر دو تیم کیت های آدیداس داشتند. همین طور داور و خط نگهدارها. 15 نفر از 24 عضو تیم ملی ایتالیا علامت آرایشی سه پر و سه خط آدیداس را بر روی پیراهن، شورت، جوراب و کفش های خود به نمایش گذاشته بودند. بازی با یک توپ سیاه و سفید آدیداس شروع شد. کلیه مسابقات در این رقابت ها با توپ فوتبال آدیداس بازی شد. 

دور از میدان ورزش، هورست داسلر ردیس آدیداس در ضمن، ترتیب همه کارها را داده بود. شرکت بازاریابی او، ISL، به طور انحصاری صاحب امتیاز فروش همه کالاهای مربوط به جام جهانی بود. تقریبا تنها چیزی که داسلر در فینال جام جهانی 1990 تامین نکرده یا صاحب آن نبود سوت داوران بود!

هشت سال پیش تر از آن و در استادیوم مادرید نیز همان صحنه دیده شد. در مراسم افتتاحیه آن جام جهانی، ویکتور پوئنته دوازده ساله یک کبوتر صلح را از داخل یک تپ آدیداس توخالی آزاد کرد. این توپ فوتبال توخالی از طرف شرکت آدیداس تهیه شده بود. ویکتور جوان کیت آدیداس به تن کرده بود. حتی قرعه کشی برای بازیهای فینال جام جهانی آن سال با توپ های سیاه و سفید کوچک و مینیاتوری آدیداس انجام شده بود.

معاونت فیفا هری کیون با اصرار می گفت:

 

ما از نزدیک با آدیداس بستگی نداریم. شرکت آدیداس تا جایی که من می دانم، به طور کلی نسبت به ورزش بسیار سخاوتمند است. به ویژه در مورد فوتبال. اگر آنها می خواهند وسایل را تدارک ببینند، از نظر من هیچ اشکالی ندارد.

 

در سال 1974 فینال جام جهانی در مونیخ بین دو تیم اروپایی آلمان و هلند و تحت نظارت یک داور اروپایی و در یک مکان اروپایی انجام شد. آن سال دور از میدان بازی، پایان سلطه اروپایی ها در دنیای فوتبال بین المللی رقم خورد. علامت پر زرق و برق پیروزی که فرانتس بکن باوئر در برابر غریو آلمانی های طرفدار و وفادار به طرف آسمان بالا برد چیز تازه ای بود. شخصی که ریاست این بازی قهرمانی را بر عهده داشت نیز تازه به این مقام منصوب شده بود. دکتر ژائو هاوه لانژ به ریاست فدراسیون جهانی فوتبال انتخاب شده بود. حالا او نیرومندترین فرد در جهان فوتبال به شمار می آمد.

علامت پیروزی جدیدی مورد نیاز بود. زیرا علامت قدیمی در سال 1970 توسط برزیلی ها به خانه برده شده بود. هر تیمی که سه بار برنده فینال می شد، برای همیشه جام را حفظ می کرد. جام پیروزی به نام ژول ریمه پس از آن که فوتبالیست های شگفت آور برزیل سه بار به پیروزی رسیدند،‌ آن کشور را وطن دائمی خود قرار داد.

این هاوه لانژ بود که برای افزایش درآمدهای فیفا، همکاری با هورست داسلر و شرکت آدیداس را آغاز کرد. کمی بعد پای شرکت کوکا کولا نیز به فیفا باز شد و درآمدهای ناشی از حضور این دو شرکت در فوتبال کاری کرد که فیفا به مرور تبدیل به یک غول اقتصادی شد.