- آسمونی
- مجله اینترنتی
- چهره ها
- چهره های ورزشی
- بیوگرافی آبدون پورته

بیوگرافی آبدون پورته
پورته با نام مستعار ال ایندیو که در سال 1893 در لیبرتاد در مرکز اروگوئه به دنیا آمده بود، در سال 1908 وارد مونته ویدئو شد؛ جایی که از 1910 برای کولون بازی کرد و سپس در 1911 به باشگاه لیبرتاد رفت؛ باشگاهی که دیگر وجود ندارد و سالهاست که منحل شده است. او بعدها به ناسیونال منتقل شد و اولین بار در 12 مارس 1911 در پست دفاع راست مقابل دوبلین. اف.س. بازی کرد.
در ناسیونال خیلی سریع او بدل به چهره ای کلیدی شد و بعدها بازوبند کاپیتانی باشگاه را نیز به بازو بست. او هافبکی خشن بود که به خوبی موجب توقف بازیکنان رقیب می شد و به همان اندازه ماهر در هنگام ضربه زدن به توپ. به این ترتیب فرصت یافت که مجموعا 207 بازی برای ناسیونال انجام داده و 19 عنوان با این باشگاه به دست آورد. او همچنین یکی از بازیکنان تیم ملی اروگوئه بود که در سال 1917 قهرمان آمریکای جنوبی شد؛ هرچند بخت بازی در این مسابقات را به دست نیاورد.
با این حال آن قدر الهام بخش بود که مورد توجه تمام اقشار جامعه قرار گیرد. خوزه د انریکز در کتاب Hacia el Campo van los Albos ( سفیدهایی که وارد زمین می شوند) از او یاد کرد و لوئیس اسکاپیناخیس نیز درباره او نوشت:
پورته یک مرد دفاعی معمولی با سبکی مخصوص جنگ بود: مدافع سرسخت میانی دوره ای درخشان از فوتبال اروگوئه، با ویژگیهای قابل توجه در خصوصیات دفاعی و تداومی فوق العاده که توسط طرفداران قدیمیتر به یاد ماند. او پسر خوبی بود، دوست دوستانش بود، در زمین رفتاری آرام داشت، حتی با این که رقبا مرتبا در طول مسابقه به او لگد می زدند.
پورته در سالهای 1912، 1915، 1916 و 1917 با ناسیونال فاتح لیگ شد و طی سالهای 1912 تا 1915 چهار بار پیاپی مسابقات کومپتنسیا را فتح کرد. اما قبل از شروع فصل 1918، کمیته فنی ناسیونال تصمیم گرفت که آلفردو زیبچی را به عنوان بازیکن اصلی جایگزین پورته کند و پورته را به دلیل عملکرد ضعیف در آخرین بازی های انجام شده با باشگاه، به نیمکت بفرستد. در 4 مارس، ناسیونال مقابل چارلی اف سی بازی کرد و با نتیجه 3-1 پیروز شد. پورته در این دیدار فرصت بازی پیدا کرد و در طول مسابقه عملکرد خوبی از خود به نمایش گذاشت. آن شب، مدیران و بازیکنان در باشگاه گرد هم آمدند تا طبق معمول جشن بگیرند. پورته در ساعت 1:00 بامداد باشگاه را ترک کرد و با تراموا به استادیوم سنترال پارک، محل برگزاری مسابقات ناسیونال رفت.
هنگامی که پورته به پارک مرکزی رسید، به مرکز زمین رفت و به تپانچه خود شلیک کرد. جسد و یادداشت خودکشی او صبح روز بعد توسط یک سگ پیدا شد و سگ، جسد را به سمت اربابش سورینو کاستیلو کشید. پورته دو نامه آماده کرده بود، یکی برای رئیس ناسیونال و دیگری به یکی از بستگان خود. در نامه به رئیس ناسیونال نوشته بود:
دکتر عزیز خوزه ماریا دلگادو: از شما و سایر اعضای کمیته می خواهم از خانواده من و مادر عزیزم مراقبت کنید. خداحافظ دوست عزیز زندگی ام.
مردم اروگوئه از این اتفاق شوکه شدند و تیم مونته ویدئو واندررز به ناسیونال پیشنهاد داد تا یک بازی دوستانه به نفع خانواده پورته انجام دهند و عواید آن را با خانواده بازیکن فقید بدهند. در حالی که سایر باشگاه های اروگوئه نیز همبستگی خود را با ناسیونال اعلام کردند.
نوما پسکورا، مدیر اجرایی ناسیونال درباره پورته گفت:
ناسیونال ایده آل پورته بود، او باشگاه را دوست داشت همانند یک فرد با ایمان؛ همانطور که یک میهن پرست پرچم کشور خود را دوست دارد.
چندی بعد هوراسیو کیروگا داستانی کوتاه با الهام از ماجرای پورته با نام خوآن پولتی نوشت که در سال 1918 در مجله آتلانتیدا در بوئنوس آیرس منتشر شد.
دهه ها بعد هم یکی دیگر از نویسندگان اروگوئه ای، ادواردو گالیانو، در کتاب El Fútbol a Sol y Sombra (فوتبال در آفتاب و سایه) فصلی را با عنوان Muerte en la cancha(مرگ در زمین فوتبال) به ماجرای پورته اختصاص داد. در این فصل آمده:
... او نتوانست نیمکت نشینی را تحمل کند: نامه ای نوشت، به سنترال پارک رفت. که محل نمایش بزرگترین دستاوردهای پورته بود و به زندگی خود در زمین قدیمی پایان داد، جایی که او بارها در آنجا درخشیده بود.
در مارس 2008 اداره پست اروگوئه تمبری به افتخار پورته منتشر کرد. در آگوست 2013 نیزهواداران ناسیونال با طرحی موزاییکی چهره آبدون پورته ساخته و یاد وی را پس از 90 سال مجددا گرامی داشتند.