- آسمونی
- مجله اینترنتی
- فیلم و سینما
- نقد فیلم
- نقد فیلم هفتاد سی

نقد فیلم هفتاد سی
شنبه ۲۲ دی ۱۴۰۳
لاله عالم
نقد فیلم هفتاد سی
هفتاد سی را می توان یک فیلم متوسط دانست وبه عنوان کار اول یک کارگردان قابل قبول. فیلم انچنان شاخص نیست اما از خیلی از کمدی های امروزی که سعی می کنند با شوخی های غیر اخلاقی تماشاگر را بخندانند ،متفاوت است . لااقل این فیلم را می توان با خانواده تماشا کرد.
یکی از نقاط مثبت فیلم را می توان فیلمنامه آن دانست، فیلمنامه ای که گرچه در سبک کلاسیک است اما به ثمر نشاندن آن با قهرمانان متعدد سخت است که نویسنده( حمزه صالحی) توانسته از پس آن برآید.
حادثه محرک زمانی است که یک شوک، زندگی عادی قهرمان را از حالت عادی خارج می سازد و در اینجا قهرمانان یا شخصیت های اصلی عبارتند از برات با بازی بهرام افشاری و پرویز با بازی هوتن شکیبا.
آنها در کنار خانواده هایشان در یک بیغوله ؛پارکینگ وسایل نقلیه اسقاطی، نزدیک راه اهن زندگی می کنند.
آدم هایی که از لهجه های برخی از آنها خصوصا برات مشخص است که از نقاطی دور به پایتخت امده اند تا شاید زندگی بهتری داشته باشند اما دچار فقر وفلاکت شده اند.
اما برنده شدن شانسی یعقوب همسایه آن دو ( با بازی سیاوش طهمورث ) در یک قرعه کشی به زندگی آنها شوک وارد می کند و از این پس بنا به اصول فیلمنامه های کلاسیک روند داستان پیچیده و پیچیده تر می شود.
گرچه به لحاظ فیلمنامه و کارگردانی هفتاد سی فیلم موفقی است و حتی به عنوان کمدی می تواند از تماشاگر خنده بگیرد اما می توان از نظر محتوایی ایراد هایی بر آن وارد ساخت که از این جمله اند ، نشان دادن بدبختی افراد و خنده گرفتن از این موقعیت ها کار شایسته ای نیست.
فیلم را نمی توان طنز تلخ دانست بیشتر یک کمدی است که با موقعیت ها و کلام ها خود را پیش می برد.مثل استفاده فراوان از عباراتی چون عروسی ننت ، عروسی عمه و ...
فیلم هفتاد سی از نظر چهره پردازی و طراحی صحنه و فیلمبرداری یک کار قوی است.
از نظر محتوایی ، یک ایراد منطقی دیگر نیز می توان از فیلم گرفت ، در سکانسی از فیلم می بینیم که زن برات( با بازی صدف استهبدی) مردنی بودن یعقوب را به وی اعلام می کند و این با منطق داستان منافات دارد ، چگونه و چرا فردی که النگوهایش( تنها سرمایه) را هزینه می کند ، آن حرف ها را می زند که به نوعی می تواند به برباد رفتن همه چیز ختم شود.
بازی ها خوب است ، به خصوص بازی های راحت و طبیعی ای سیاوش طهمورث و ناهید مسلمی.
بهرام افشاری هم خوب بازی می کند اما در لحظه هایی بازی هایش مخاطب را به یاد فیلم فسیل می اندازد.مخصوصا صحنه رقص در عروسی.
نکته دیگر که فقط مختص این فیلم نیست این که جریان رقصیدن آقایان که بسیار زشت هم هست آیا در سینمای ایران نمی خواهد تمام شود؟!