شکست غلامرضا تختی در فینال المپیک 1960 رم احتمالا تلخ ترین شکست تاریخ ایران در بازیهای المپیک است. لحظات بعد از آن شکست را مرور می کنیم.
عصمت آتلی ترك بعدها كتاب زندگی خود را چاپ كرد و تصویر باشكوهترین لحظه زندگی خود را به روی جلد كتاب قرار داد. همان لحظهای كه بر پشت تختی پرید و او را خاك كرد. باختن پهلوان ایران از یك كشتیگیر معمولی دل كشتیشناسان را شكست و دستگاه تربیت بدنی ایران را زیر سؤال برد.
بوسه بر صورت دردآلود هم تیمی. امامعلی حبیبی كه ناباورانه مدال طلای خود را با مقام چهارم عوض كرد، بر صورت تنها مرد نقرهای كاروان ایران بوسه میزند.
یادگاری از بیمارستانهای رم. پرستار مهربانی همواره آرزو داشت كه تختی را پس از مسابقات پرستاری كند. او همواره كشتیگیر ایرانی را به بهداری میبرد و در كمال دلسوزی بر زخمهای او مرهم مینهاد. این یك واقعیت بود: محبوبیت تختی مرزهای جغرافیا را در هم میشكست.
سمبل ورزش ایران و برنده یك طلا و دو نقره در سه دوره المپیك چنان در قلبها جای گرفته بود كه اگر خانوادهاش فرا نرسیده بودند، مجبور بود تمام مسیر فرودگاه تا خانه را بر روی دوش هواداران خود باشد!