تا زمانی که ارومیه زنده بود، دوچرخه سواری دور ارومیه از جمله رقابتهایی بود که گهگاه اطراف دریاچه برگزار می شد. رقابتهای دوچرخه سواری دور دریاچه ارومیه از سال 1365 آغاز شد و یک سال بعد، دومین دوره این رقابتها نیز برگزار شد. هفته نامه دنیای ورزش در روز 19 اردیبهشت ماه، شرح مفصلی از این مسابقات نوشت که صحبتهای رئیس هیات دوچرخه سواری اصفهان قابل تامل بود.

در صفحات 42 و 43 این نشریه چنین آمده بود: عزیزالله ابراهیمی خادم راستین دوچرخه سواری اصفهان که سالهای متمادی همچون پدری دلسوز دوش بدوش تیم دوچرخه سواری اصفهان بوده، گفت:

 

بنویسید بر ما چه گذشت و چگونه مورد بی مهری قرار گرفتیم. تا جایی که محمدرضا باجول ملی پوش و قهرمان این دوره و دوره قبل تورنمنت دور دریاچه ارومیه در واپسین لحظات یک دقیقه جریمه زمانی شد که احتمال داشت از رسیدن به سکوی افتخار بازماند. قدر مسلم این که قهرمان شدن یا نشدن، اول شدن یا نشدن برای ما بدان معنی ارزش ندارد، تنها ناراحتی از نحوه قضاوت و رای ناعادلانه ای بود که صادر شد.

 

رئیس هیات و سرپرست دوچرخه سواری اصفهان سپس گفت:

 

متاسفانه کیفیت مسابقات با توجه به عدم شرکت تیمهای خوبی همچون مازندران، کرمان و فارس که 2 تای آنها سال گذشته حضور داشتند و عدم حضور چند استان دیگر در دومین دوره،در سطح مناسبی نبود. به خصوص در امر داوری. جای تاسف که ناداوری هایی صورت می گرفت و بارها دوچرخه سواران آذربایجان به وسیله ماشین هدایت می شدند تا به گروه پیشتاز رسانده شوند! خلاصه این که در نحوه قضاوت یکطرفه عمل می شد؛ ضمنا از بعضی داورانی استفاده شده بود که اطلاعات و تخصص لازم در این رشته را نداشتند. به همین خاطر نماینده فدراسیون که می بایستی نظارت داشته باشد، قضاوت داشت. داوران اکثرا از آذربایجان بودند که طبیعتا تعصب در قضاوت شان نمی توانست بدون نقش باشد.

 

ابراهیمی در مورد کمبود دوچرخه و لوازم یدکی و نحوه برگزاری مسابقات گفت:

 

نبود دوچرخه و وسایل یدکی استعدادهای فراوانی را از پرداختن به این ورزش با نشاط بازداشته که این مساله در اصفهان بیشتر محسوس است. از آنجایی که تاکنون فدراسیون تقویم ورزشی خود را اعلام نکرده، اصفهان تقویم ورزشی سالانه خود را نتوانسته تنظیم کند. زیرا بر مبنای تقویم ورزشی فدراسیون است که ما می توانیم برنامه های خود را ردیف کنیم. با این همه تمرینات خود را در گروههای مبتدی و باتجربه ها انجام خواهیم داد تا وقفه ای در کارمان به وجود نیاید.

 

ابراهیمی در پایان صحبتهایش گفت:

 

به عقیده من دوچرخه سوارانی که در این تورنمنت قریب 750 کیلومتر رکاب می زنند و در یک مرحله 145 کیلومتر رکاب زده و عرق می ریزند، حداقل باید تا نفر دهم مورد تشویق قرار بگیرند. اما جای تاسف است که به جای دوچرخه سواران، بیشتر از مسوولین و به عبارت دیگر از خودشان قدردانی می کنند و جوایز را بین خودشان توزیع می کنند. این عمل نه تنها اصولی نیست بلکه باعث دلسردی اهالی دوچرخه سوار می شود. بهتر نبود جوایزی هرچند ناچیز برای رکابزنان در نظر می گرفتند تا نظاره گر توزیع هدایا به مسوولین نباشند!