- آسمونی
- مجله اینترنتی
- ورزشی
- اطلاعات فوتبالی
- فینال لیگ قهرمانان( 79-78)؛ ناتینگهام فارست- مالمو
فینال لیگ قهرمانان( 79-78)؛ ناتینگهام فارست- مالمو
ناتینگهام فارست که در ابتدای حضور کلاف در این تیم، در دسته 2 انگلیس حضور داشت به عنوان قهرمان کشور، ابتدا مدافع عنوان قهرمانی( لیورپول) را در روز 13 سپتامبر با دو گل شکست داد.
پیتر شیلتون دروازه بان ناتینگهام فارست درباره عامل اصلی آن برد می گوید:
زمانی که در فصل 79-78 به مدافع عنوان قهرمانی یعنی لیورپول خوردیم، بازی رفت را در خانه با نتیجه 2 بر صفر بردیم. در بازی برگشت، اتوبوس صبح روز بازی شهر را ترک کرد. این بزرگ ترین بازی زندگی خیلی از ماها بود. درست بیرون لیورپول بودیم و کلافی(برایان کلاف) در حال پوشیدن لباس هایش بود. ناگهان او بلند می شود و می گوید:«کسی نوشیدنی می خواهد؟» عصر بود! چند تا از بچه ها یکی دوتا خواستند. زمانی که برای خوردن ناهار رفتیم او گفت:«کسی یک لیوان نوشیدنی می خواهد؟» سرمربی اول تیم، جیمی گوردون مجبور بود تا پایان عصر به سمت چندتا از بچه ها برود و آنها را بیدار کند! آنها به جای اینکه حواس خود را جمع کنند، به این طرف و آن طرف می افتادند. ما در نهایت با یک تساوی بدون گل لیورپول را متوقف کرده و به چیزی که می خواستیم رسیدیم.
فارست آن گاه مقابل آ.ا.ک آتن(7-2)، گراس هاپر(5-2) و کلن(4-3) به برتری دست یافت. مالموی سوئد هم با مربیگری باب هافتون انگلیسی و برای رسیدن به اولین فینال اروپایی خود، مقابل موناکو(1-0)، دیناموکیف(2-0)، ویسلا کراکو لهستان(5-3) و آستریا وین اتریش(1-0) به پیروزی رسید.
تونی وودکاک دیگر بازیکن ناتینگهام فارست درباره فینال 1979از کارهای عجیب مربی تیم یاد می کند:
فینال 1979 مالمو در روز چهارشنبه برگزار می شد. برای همین، ما روز دوشنبه به مونیخ رسیدیم. برایان کلاف هنوز در تعطیلات مایورکا به سر می برد و برای همین تا روز مسابقه به ما نمی رسید. او هیچ وقت طبق آیین و قواعد پیش نمی رفت، با این حال حداقل در آن لحظات شما توقع داشتید که در همان پرواز با شما باشد. آن هم پرواز برای رسیدن به فینال اروپا. پیتر تیلور با ما بود و زمانی که به آلمان رسیدیم پیش از انجام تمرینات سبک، در شب اول برای نوشیدن و خوردن شام بیرون رفتیم. کلافی(برایان کلاف) روز بازی به هتل آمد و به آرچی گمیل و مارتین اونیل گفت که بازی نخواهند کرد. او در مسیر ورزشگاه المپیک اشتادیون سعی داشت جو را آرام کند که یک هوادار مالمو به کنار اتوبوس ما آمد و با آن شروع به دویدن کرد. همه به او نگاه می کردیم تا اینکه به یک تیر چراغ برق برخورد کرد و به شدت به زمین خورد. آن صحنه به شدت خنده دار بود و ناگهان آن جو بد را از بین برد. ما در نهایت با نتیجه یک بر صفر به پیروزی رسیدیم. بازی جالبی نبود، اما برای قهرمانی در اروپا کافی بود و باعث شد تا با افتخار در خیابان های ناتینگهام رژه برویم، هر چند برایان در آن هم شرکت نداشت.
فینال در حضور 68 هزار تماشاگر در المپیا اشتادیون برگزار شد و هر چند مربی فارست برنامه تعطیلات خود را به هم نزد، اما فارست با تک گل تروور فرانسیس به برتری دست یافت.
