فینال جام حذفی انگلیس(1958) و جشن قهرمانی 183 ثانیه ای!

مسابقه با بولتون، آخرین صفحه سیاه این فصل یونایتد بود. یونایتد جام حذفی را از روز 4 ژانویه 1958 با هت تریک دنیس وایولت و برتری(3-1) مقابل وورکینگتون دسته سومی آغاز کرد. سه هفته بعد نوبت به برِیس بابی چارلتون در برتری(2-0) برابر ایپسویچ تاون بود و تیم در حالی وارد ماه فوریه شد که در اول فوریه با برتری(5-4) در هایبری مقابل آرسنال، رده دوم خود را در جدول لیگ حفظ کرد. به نظر می رسید منچستر یونایتد مت بازبی شانس فراوانی برای کسب سومین قهرمانی پیاپی خود در لیگ دارد. اما ناگهان سانحه هوایی مونیخ و مرگ  هشت بازیکن و مصدومیت دو بازیکن این تیم اتفاق افتاد و وقتی شیاطین سرخ در روز 19 فوریه در خانه مقابل شفیلد ونزدی قرار گرفتند، عملا ترکیب تیم به کلی تغییر کرده بود. با این حال یونایتد به شکلی معجزه وار در جام حذفی درخشید و پس از برد(3-0) برابر ونزدی، ابتدا در زمین وست بروم(2-2) کرد و سپس در خانه(1-0) این تیم را شکست داد. سپس نوبت به تساوی(2-2) مقابل فولام دسته دومی رسید که یک بار دیگر دو گل از بابی چارلتون. در مسابقه تکراری نوبت به هت تریک آلکس داوسون رسید تا یونایتد(5-3) پیروز شده و به فینال صعود کند و گلهای داوسون و چارلتون هم در جام حذفی به پنج افزایش پیدا کند. در تمام این روزها سقوط یونایتد در لیگ ادامه داشت و سرانجام این تیم عنوانی بهتر از نهمی لیگ به دست نیاورد. در روز سوم می در دیدار نهایی هم تنها دو بازیکن از بازیکنان فینال سال قبل جام حذفی در ترکیب یونایتد دیده می شدند. در حالی که شش بازیکن از ترکیب سال قبل دیگر در قید حیات نبودند و دو بازیکن هم برای همیشه شانس ادامه فوتبال را از دست داده بودند.

دیگر فینالیست جام حذفی- بولتون واندررز- در لیگ پانزدهم شد، اما در جام حذفی دست نیافتنی بود و ابتدا پرستون- نایب قهرمان لیگ- را(3-0) در هم کوبید و بعد از یک تساوی(0-0)، در خانه 3 گل به یورک سیتی زد. استوک سیتی هم(3-1) از بولتون باخت و سپس نوبت به قهرمان لیگ- ولوورهمپتون- رسید که(2-1) از بولتون شکست خورده، از جام کنار رود.. بولتون این نتیجه را مقابل بلکبرن هم تکرار کرد و فینال ومبلی را در حالی مقابل منچستر برگزار کرد که تنها دو بازیکن از فینال استنلی- باخت بولتون در دیدار نهایی جام حذفی 1953 مقابل بلکپول- در ترکیب تیم باقی مانده بودند؛ نَت لوفتهاوس و دوگ هولدِن. بولتونی ها 5 ملی پوش را در ترکیب خود می دیدند. در حالی که در ترکیب 11 نفره بولتون، حتی یک بازیکن هم در بازار نقل و انتقالات قیمتی نداشت و عمده آنها محصولات باشگاه بودند. قدیمی ترین آنها کاپیتان لوفتهاوس از 1946 برای بولتون توپ می زد و کم سابقه ترین بازیکن تیم- بریان بیرچ- هم از 1955 فوتبال حرفه ای را با بولتون آغاز کرده بود.

بولتونی ها فینال را هجومی آغاز کردند وتنها پس از سه دقیقه و روی یک سانتر زمینی توسط نت لوفتهاوس به گل دست یافتند. پس از آن دو تیم چندین موقعیت گلزنی داشتند اما موقعیت ها با واکنش مناسب دروازه بانها رو به رو شدند. نیمه دوم هم شرایطی مشابه نیمه نخست داشت. در دقیقه 50 به دنبال حمله ای از جناج چپ، ضربه سفید پوشان توسط هری گرِگ دروازه بان یونایتد دفع شد و  در حالی که به نظرمی رسید توپ روی خط دروازه توسط گرگ به صورت کامل مهار خواهد شد، نت لوفتهاوس خود را به گرگ رساند و برخورد او با دروازه بان موجب عبور توپ از خط دروازه شد. حتی با استانداردهای دهه 50 هم به نظر می رسید که مهاجم بولتون مرتکب خطا شده است، اما نظر جک شرلوک داور مسابقه ادامه بازی و گل بود. بعد از دو برابر شدن اختلاف، یونایتد دیگر نتوانست موقعیت چندانی روی دروازه حریف خود ایجاد کند و سرانجام بولتون با برتری(2-0) برای چهارمین بار فاتح جام حذفی شد. آخرین ضربه مسابقه را هم لوفتهاوس در نزدیکی دروازه حریف شلیک کرد که توسط گرگ مهار شد و آن گاه سوت پایان مسابقه و جشن بولتونی ها. تنها 107 ثانیه پس از سوت پایان مسابقه بود که کاپیتان لوفتهاوس جام قهرمانی را تحویل گرفت و چند ثانیه بعد، او تنها بازیکنی بود که جام را بالای سر برد. بلافاصله پشت سر بولتونی ها، بازیکنان یونایتد هم مدالهای یادبود خود را دریافت کردند و کل مراسم اهدای مدال بازیکنان دو تیم طی  183 ثانیه بعد از سوت پایان بازی انجام و خاتمه یافت.

سال سیاه یونایتد هم به پایان رسید و هر چند نایب قهرمانی جام حذفی با عده ای بازیکن جدید و عموما کم تجربه نتیجه قابل قبولی به شمار می آمد، اما دشواری های مت بازبی و تیمش تازه در حال آغاز شدن بود و یونایتد پس از این فینال، چند سالی به طور کامل از سطح اول فوتبال انگلیس دور شد.