- آسمونی
- مجله اینترنتی
- فیلم و سینما
- نقد فیلم
- شريك جرم يا اش شله قلمكار
شريك جرم يا اش شله قلمكار
چهارشنبه ١٥ اذر ١٤٠٢
چكاوك شيرازى
سريال شريك جرم ، مجموعه اى در شبكه نمايش خانگي است با شركت سارا بهرامي و كارگردانى مازيار ميرى
در سريال شريك جرم بازيگران مختلفى حضور دارند از جمله بازیگر نقش سحر در فیلم سوفی و دیوانه هم در کناردر امیر جعفری نقش آفرینی مى كند. در همان فیلم هم به واسطه ی تفاوت قد این دو بازیگر صحنه ها همه نامتوازن بود. در این سریال همین بازیگر در کنار بازیگر نقش آرمان که جوانی بلند قامت است قرار گرفته و همین باعث شده چنان تصاویر شلخته ای داشته باشیم که در هیچ کجا پذیرفته نیست . همان طور که می بینید اولین انتقاد این جانب هم به همین نکته بود. لزوم چنین انتخاب هایی قابل درک نیست. اگر مجبور به این انتخاب هستید حداقل از گرفتن نماهای مدیوم یا کابوی بپرهیزید زیرا برای نشان دادن بازیگر کوتاه تر ، سر بازیگر قد بلند از قاب خارج می شود. ترجیحا از دور فیلم برداری کنید، خیلی دور!!!
باقی صحنه ها هم از این ساختگی بی نصیب نبودند که دیگر مربوط به کارگردانی مجموعه می شود.
از همان اول فیلم یک باگ اساسی داشت، هر چند که سریال با همین باگ به جلو می رود و به خیال سازندگانش در مسیر درست هم قرار گرفته. یک آقایی که زندانی مالی است به دلیل درخواست طلاق همسرش، از زندان مرخصی می گیرد که او را از طلاق منصرف کند. همین که زن می گوید که دیگر نمی تواند با او زندگی کند، به اصطلاح یک به دو نرسیده، به روی زن اسلحه می کشد و مدام زن را متهم می کند که با مرد دیگری رابطه دارد. بعد هم که هم زن را می کشد و هم خودش را. از همان اول شروع کنیم: مردی که زندانی مالی است در بند مخصوص زندانیان دیون و بدهی، گرفتار است که تقریبا یکی از بی آزارترین بندهاست.
چگونه کسی را پیدا کرده که مانند مافیا عمل کرده و برای تو سلاحی در مزخرف ترین جاساز ممکن، کار گذاشته که او بیاید و آن اسلحه را جلوی دوربین بردارد؟ جلوتر می رویم، آیا ما در این مرد چیزی مبنی بر این که دچار بیماری روانی است می بینیم یا حداقل صحنه ای که او را کلافه از خیانت همسرش نشان دهد؟ یا یک نمای سی ثانیه ای که دلیلی ببینیم که این مرد ناگهان به روی همسرش اسلحه می کشد و در نهایت او را می کشد؟ کاش حداقل چاقو داشت، زیرا قتل با اسلحه و اصولا دست به اسلحه شدن از عهده ی هر کسی بر نمی آید، اما چاقو همیشه برای تهدید مورد استفاده قرار گرفته و اتفاقا این افراد ناشی هستند که با ضربات عمیق چاقو مرتکب قتل و جنایت می شوند.
موضوع بعدی دیالوگ های فیلم است. می توان از این سریال به عنوان مجموعه ای خاطره انگیز از کلیشه ها نام برد. جمله هایی که گفته می شود را در دهه ی هفتاد به وفور از زبان بازیگران سریال های آن موقع شنیده ایم. مثالش هم وقتی که تلفن آرمان زنگ می خورد و پدرش می پرسد که این یکی جدید است یا خیر؟ اصلا از کجا متوجه شد که فرد پشت خط جدید است یا نه، مگر آرمان غیر از سلام، حرف دیگری هم زد؟ بعد هم که تکراری ترین جواب ممکن را به پسرش می دهد: ما هم جوونی کردیم.... و این جمله آن قدر طولانی است که نفس آدم از تکرارش می گیرد؛ یا سکانسی که پدر مقتوله به دفتر میترا می آید و با یک بازی اغراق شده و نچسب از میترا می خواهد که آبروی دخترش را بازگرداند، که اصلا آدم را می برد به فیلمفارسی های دهه‌ی چهل.
می رسیم به خانم وکیل با بازی خلاف انتظار سارا بهرامی، او بازیگر بدی نیست اما معلوم نیست چرا این نقش را پس زده و طوری بازی می کند که انگار اولین ایفای نقشش است آن هم روی صحنه ی تئاتر که امکان ضبط مجدد هم وجود ندارد. گویا این خانم وکیل تازه کار و ناوارد است، زیرا هر کس از راه می رسد قوانین را برایش می شکافد، حتی اگر مرد قانون هم نباشد از پدر و برادر مقتوله، تا پلیس و دادستان و پدر آرمان و...... اگر قرار است مخاطب را با روال پرونده و خطری که میترا ( وکیل) را تهدید می کند، آشنا کنید، لزومی به این همه تکرار نیست، شکر خدا که مخاطب باهوش تر است همان بار اول متوجه می شود، اصلا اگر متوجه هم نشد لازم نیست نگران باشید، می تواند فیلم را به عقب برگرداند!!
جای تعجب است مازیار میری با ساخته های خوبش مانند سعادت آباد، به همین سادگی،گاوصندوق،... چطور دچار چنین ساده انگاری ها و بی توجهی هایی شده است.
مثلا در بحبوحه ی قتل و حضور پلیس و حال آشفته ی حاضران، آرمان به شخصی تلفن می زند و قرار است از او بخواهد که چیزی را از میترا پنهان کند، آن وقت در چنین شرایطی و در حالی که قرار است مطلب مهمی را عنوان کند، ابتدای صحبتش راجع به این است که مگر شماره ی تلفنش روی گوشی طرف مقابل نیفتاده که او را نمی شناسد؟ باز جای شکرش باقی است که در آن حیص و بیص ناراحت نشده که چرا شماره را سیو ندارد.
بهتر است بدانیم این گونه هم نیست که بتوان راحت قلمی در دست گرفت و شروع به نوشتن فیلم نامه كرد و نتیجه اش می شود نوشتن فیلم نامه هایی از این قبیل که قطع به یقین در اکثر مواقع نظر فیلم نامه نویس و کارگردان هم با هم در تضاد بوده است و این گونه می شود که به جای سریال، آش شله قلمكار
